Paweł Walczak urodził się 31 grudnia 1895r. Po ukończeniu szkoły powszechnej w 1913 r. rozpoczął edukację w Seminarium Nauczycielskim w Siennicy. Podczas wojny polsko-bolszewickiej doszedł do stopnia kaprala. W grudniu tegoż roku przeniesiono go do rezerwy. Pierwszą pracę jako nauczyciel podjął w SP w Kiełczowicach Dolnych, gdzie spędził trzy lata. W 1923 r. ożenił z nauczycielką. Małżonkowie przenieśli się do Czułczy gdzie Walczak został kierownikiem szkoły a jego żona nauczycielką. Oboje poświęcili się pracy z dziećmi oraz aktywności życia społecznego wśród ludności wiejskiej. Walczak był również opiekunem ,,Strzelca”, organizował zawody strzeleckie dla młodzieży. W Czułczycach Walczakowie  pracowali do 1935 r. Wtedy to radni Gminny Staw postanowili zbudować w swojej miejscowości gminną szkołę, a na jej kierownika wybrano Pawła Walczaka. We wrześniu 1939 r. dostaje powołanie do wojska w stopieniu podporucznika rezerwy, który otrzymał 1 września 1931 r. 17 września dostaje się do sowieckiej niewoli. Ostatnia wzmianka o jego losie widnieje w liście Jana Szymona Komendeckiego do żony, napisanego 21 listopada 1939 r. z obozu w Kozielsku. Podporucznik Paweł Walczak zginął między kwietniem a majem 1940 r. w Katyniu. Jego zwłoki zostały ekshumowane na wiosnę 1943 r. w czasie prac niemieckiej komisji. Dnia 10 listopada 2007 r. podporucznika Walczaka awansowano pośmiertnie na stopień porucznika. Małżonka Helena Walczakowa zmarła w osamotnieniu w Lublinie w roku 1968. Prawdopodobnie nie znała prawdy o śmierci męża. Uhonorowany Drzwiami do Wolności Festiwalu NNW w 2021 roku.

Maria Walkowiak wychowywała się w patriotycznej rodzinie, co zaowocowało buntem przeciw narastającej komunizacji Polski po wojnie. Była działaczką organizacji niepodległościowej wywodzącej się ze Stronnictwa Narodowego. W 1952 roku została aresztowana wraz z siostrą w ramach tzw. „Afery Bergu”. Pomimo młodego wieku, niespełna 22 lata, otrzymała wyrok 12 lat więzienia, co ze względu na karę niewspółmierną do przewinienia jest przykładem typowej komunistycznej zbrodni sądowej. Wyrok odbywała w więzieniach: Montelupich w Krakowie, Inowrocławiu i Fordonie. Na wolność wyszła w kwietniu 1956 roku.

Józef Wałek ps. „Żbik” "Zginął od kuli bratniej" - taki napis tkwi na tabliczce nagrobnej na mogile Józefa Wałka ps. „Żbik”, żołnierza wyklętego i zamordowanego przez polskich komunistów z KBW i mieleckiego UB. Józef Wałek urodził się 8 grudnia 1913 roku w miejscowości Rzemień - Białe, k. Mielca. W okresie międzywojennym służył w WP, walczył w kampanii wrześniowej, w czasie niemieckiej okupacji stworzył oddział, który podporządkował Aleksandrowi Rusinowi ps. "Rusal". Na polecenie przełożonego m.in. zbierał informacje na temat niemieckich rakiet V-1, V-2, których próby trwały na niemieckim poligonie SS, w Ociece-Blizna między Mielcem a Dębicą. To dzięki wysiłkowi Aleksandra Rusina "Rusala" i jego partyzantów Brytyjczycy poznali szczegóły techniczne niemieckiej "Wunderwaffe", otrzymując także zdobyte z ogromnym trudem i ryzykiem części rakiet V-2. Po zakończeniu działań wojennych, z nadejściem nowej okupacji, tym razem sowieckiej, Józef Wałek "Żbik" pozostał zastępcą "Rusala". 9 czerwca 1946, na rozkaz szefa mieleckiego UB, "towarzysza" Wojciecha Pacanowskiego, Józef Wałek został aresztowany podczas uczty weselnej Adolfiny Sobuś w Tuszymie k. Przecławia, powiat Mielec. "Żbik" został przewieziony na UB w Mielcu. Po "przesłuchaniu" zdecydował się wskazać ubekom rzekomy magazyn broni (tak wcześniej ustalili z dowódcą, w razie aresztowania). Ubecy wraz KBW zabrali ze sobą aresztanta na miejsce do lasu Sokole k. Dobrynina, gdzie miał znajdować się magazyn broni. Niestety, próba odbicia "Żbika" przez podziemie nie powiodła się. Dowódca "Rusal" wraz z podkomendnymi, oczekiwał ubeckiego konwoju przy innej drodze, niż ta którą poruszała się grupa UB/KBW. Józef Wałek rzucił się do ucieczki. Oficer KBW, niejaki Kaszczewski, strzelił mu w plecy a potem dobił rannego strzelając z pistoletu w głowę "Żbika". Ciało zostało wrzucone do rowu i zasypane piaskiem. Leśne zwierzęta rozszarpały rozkładające się zwłoki, które zostały odnalezione w lipcu 1946 dzięki determinacji dowódcy - Aleksandra Rusina. Po rozpoznaniu garderoby przez rodzeństwo "Żbika", rodzina w porozumieniu z partyzantami, zdecydowała się na pogrzeb. Józef Wałek "Żbik" został pochowany na cmentarzu parafialnym w Rzochowie (Mielec) 17 lipca 1946 roku. Podczas ceremonii cmentarz został obsadzony przez towarzyszy broni "Żbika", została oddana salwa honorowa na cześć zamordowanego przez komunistów żołnierza. Ubecy z Mielca bali się podjąć jakąkolwiek interwencję, a na grobie "Żbika" do dzisiaj znajduje się tabliczka o treści zacytowanej na początku..

Zdzisław Wandycz urodził się 1 maja 1949 roku w Chocianowcu k. Lubina. W 2008 r. ukończył LO dla Pracujących w Głogowie (2008). W latach 1972-1999 pracował jako młodszy górnik i maszynista maszyn wyciągowych w Przedsiębiorstwie Budowy Kopalń w Lubinie. W sierpniu 1980 był uczestnikiem strajku w PBK Lubin. Od września 1980 r. działał w „Solidarności”, był członkiem Komisji Oddziałowej w PBK Lubin. W dniach 15-17 grudnia 1981 był członkiem Komitetu Strajkowego w Zakładach Górniczych Rudna w Polkowicach KGHM w Lubinie. W latach 1982-1986 współzakładał i był członkiem Tajnej Komisji Zakładowej w PBK Lubin, organizatorem pomocy finansowej dla ofiar zbrodni lubińskiej i ich rodzin. Od 1982 kolportował wydawnictwa podziemne w Lubinie, m.in.: „Solidarności Walczącej”, „Z Dnia na Dzień”, „Tygodnika Mazowsze”; W latach 1983-1986 był współzałożycielem, autorem i redaktorem pisma „Wolny Głos PBK Lubin”. 6 lipca 1982 został zatrzymany w związku z podejrzeniem o podłożenie ładunku wybuchowego pod kasynem MO w Głogowie, następnie 15 sierpnia 1985 aresztowany za kolportaż i zwolniony z pracy. 5 grudnia 1985 został skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w Lubinie na 1,5 roku więzienia w zawieszeniu na 5 lat. Na wolności był od 6 grudnia 1985. W latach 1986-1989 był współorganizatorem Bractwa Oblatów św. Brygidy Dom Głogów, a następnie (1986-1987) bratem przełożonym Kapituły, odpowiedzialnym za kontakty z podziemnymi strukturami „Solidarności” Zagłębia Miedziowego. Był współorganizatorem m.in. pielgrzymek, Tygodni Kultury Chrześcijańskiej, Mszy za Ojczyznę, wykładów, pikiet ekologicznych w Głogowie. Od 1986 był członkiem Międzyzakładowego Komitetu Wykonawczego „Solidarność” Zagłębie Miedziowe. W 1986 r. był inicjatorem Ruchu Wolność i Pokój w Głogowie, w 1987 r. działał w Związku Harcerstwa Rzeczypospolitej. Od 1989 r. działał nadal w „Solidarności”, w latach 1991-1995 w Porozumieniu Centrum i Prawie i Sprawiedliwości” (2001-2007). Opracowano na podstawie Encyklopedii Solidarności oraz innych źródeł historycznych. 

Jarosław Piotr Wardęga urodził się 11 maja 1964 roku w Zgorzelcu. W 1983 r. ukończył LO w Lubaniu Śląskim. W latach 1983-1989 był współorganizatorem Duszpasterstwa Akademickiego we Wrocławiu, członkiem Niezależnego Zrzeszenia Studentów, współzałożycielem Inicjatywy Walki Czynnej, kolporterem pism podziemnych, m.in.: „Szkoły Podziemnej”, „Strzelca”, „Z Dnia na Dzień”, „Tygodnika Mazowsze” i książek na terenie Wrocławia. W 1987 r. był współzałożycielem Pomarańczowej Alternatywy we Wrocławiu i koordynatorem jej działalności w całej Polsce. Od 1987 był najbliższym współpracownikiem Józefa Piniora. 1987-1990 był członkiem założycielem Polskiej Partii Socjalistycznej (od 1988 PPS-Rewolucja Demokratyczna). W latach 1987-1988 był wicedyrektorem, a w okresie 1988-1989 dyrektorem Biura PPS-RD przy Partii Pracy w Londynie, emisariuszem partii przy Rządzie RP na Uchodźstwie. W latach 1989-1990 był dyrektorem Biura Informacyjnego PPS-RD we Wrocławiu. Po 1989 r. nadal aktywnie działał politycznie, m.in. w latach był 2004-2009 dyrektorem biura poselskiego posła do Parlamentu Europejskiego Józefa Piniora. Opracowano na podstawie Encyklopedii Solidarności oraz innych źródeł historycznych. 

płk dypl. Andrzej Wasielewski pochodzi z Lidzbarka Welskiego. Ukończył Wyższą Szkołę Oficerską Wojsk Rakietowych i Artylerii w Toruniu oraz Akademię Obrony Narodowej w Rembertowie. Po zakończeniu nauki w Szkole oficerskiej, dostał przydział do 1. Brygady Artylerii w Węgorzewie, w której służył do 2004 r. W latach następnych, pełnił funkcje sztabowe w Dowództwie Operacyjnym Rodzajów Sił Zbrojnych w Warszawie. W międzyczasie, kilka lat spędził na misjach zagranicznych. Służył m.in. W Polskim Kontyngencie Wojskowym w Libanie, w Afganistanie i na Wybrzeżu Kości Słoniowej (jako szef grupy obserwatorów). Na dowódcę 5. Mazowieckiej Brygady Obrony Terytorialnej im. st. sierż. Mieczysława Dziemieszkiewicza ps. „Rój” wyznaczony został 22 maja 2017r., od tego czasu oficjalnie rozpoczęło się formowanie Brygady Wojsk OT w Ciechanowie. Pan pułkownik od początku powstania jednostki z pełną determinacją angażował ją w różne przedsięwzięcia integrujące z lokalnym społeczeństwem. Wiele inicjatyw dotyczyło upamiętniania poległych Żołnierzy Zbrojnego Podziemia Antykomunistycznego oraz edukacji patriotyczno-historycznej. Zawsze pamiętał o kombatantach i ich rodzinach organizując spotkania czy też udzielając pomocy. Żołnierze opiekowali się mogiłami poległych za Ojczyznę i dbali należycie o pomniki bohaterów walczących o Niepodległą Polskę. 10 lutego 2019r. z inicjatywy Pana Pułkownika została otwarta na terenie jednostki Sala Tradycji. 30 kwietnia 2020 r. przeszedł na emeryturę, przekazując obowiązki płk Mieczysławowi Gurgielewiczowi.

Feliks Wasiński urodził się w 1924 roku w Krawieczynie w powiecie płockim i tam mieszkał. Aresztowany 27 kwietnia 1949 roku. Oskarżony m.in. o to ,że: „wiedząc, że banda ma na celu zbrodnie udzielił członkom tejże bandy NZW pomocy, a w szczególności Peczyńskiemu Władysławowi i przez to, że kwaterował ich przez jedną dobę i zaprowadził do Rudowskiego na kwaterę…” Wyrokiem Wojskowego Sądu Rejonowego w Warszawie na sesji wyjazdowej w Płocku bez udziału oskarżyciela skazany w dniu 14 września 1949 roku na karę 4 lat więzienia.

Jerzy Weber urodził się 1 grudnia 1947 roku we Wrocławiu. Od 1972 r. jest absolwentem geologii na Uniwersytecie Wrocławskim, w 1978 uzyskał doktorat, w 1995 habilitację, a od 2002 jest profesorem. Od 1973 r. był zatrudniony w Instytucie Gleboznawstwa i Ochrony Środowiska Rolniczego Akademii Rolniczej we Wrocławiu. W 1968 r. uczestniczył w wydarzeniach marcowych we Wrocławiu. Od września 1980 r. działał w „Solidarności”, był przewodniczącym Komitetu Założycielskiego, następnie Komisji Uczelnianej „Solidarności”. W latach 1980-1981 był redaktorem „Komunikatu”, pisma Komisji Zakładowej „Solidarności” w AR. W 1981 r. był członkiem Zarządu Regionu „Solidarność” Dolny Śląsk i delegatem na I Krajowy Zjazd Delegatów. W dniach 13-15 grudnia 1981 przewodniczył Komitetowi Strajkowemu w AR, następnie do września 1982 ukrywał się. Był współpracownikiem Regionalnego Komitetu Strajkowego „Solidarność” i współorganizatorem Radia „Solidarność” we Wrocławiu, redaktorem pisma „Solidarność AR”. Od 10 listopada do 10 grudnia 1982 był internowany w Ośrodku Odosobnienia we Wrocławiu, Strzelinie i Grodkowie. W latach 1983-1985 był redaktorem pisma AR „Informacja”. Jest członkiem wielu organizacji i stowarzyszeń naukowych w kraju i za granicą oraz autorem licznych publikacji naukowych. W okresie od 24 marca 1979 do 22 października 1982 został zarejestrowany jako wywiadowca Zarządu II Sztabu Generalnego WP o pseudonimie „Szczęsny”. Po wprowadzeniu stanu wojennego zerwał kontakt z funkcjonariuszami Zarządu II. Opracowano na podstawie Encyklopedii Solidarności oraz innych źródeł historycznych. 

Mjr Zenon Wechmann ps. „Czarny Wilk” – jego rodzina zawsze miała tradycje patriotyczne, ojciec i wuj walczyli w powstaniu wielkopolskim. Był Prezesem Związku Więźniów Politycznych Okresu Stalinowskiego Oddziału Wielkopolskiego i przewodniczącym Wojewódzkiej Rady Kombatantów i Osób Represjonowanych w Poznaniu, uczestnikiem drugiej konspiracji oraz wydarzeń Czerwca’56. Sygnet Niepodległości 14. Festiwalu Filmowego NNW wręczył Mariusz Olczak, dyrektor Archiwum Akt Nowych. „Dziękuję, ale to słowo jest w imieniu wielu młodych ludzi, który od zarania walczyli wszelkimi sposobami, by dążyć do niepodległości naszej ukochanej ojczyzny. Z grupy młodzieży, w której działałem pozostałem tylko ja. Każdy w miarę swych możliwości dążył do tego by mieć serce otwarte dla ojczyzny”.

Jerzy Węglarz urodził się 2 października 1953 roku w Jenne (Niemcy). W 1953 r. ukończył Technikum Samochodowe w Wałbrzychu. W latach 1976–1981 był kierownikiem stacji obsługi w Oddziale PKS w Legnicy. Od 30 sierpnia do 1 września 1980 r. uczestniczył w strajku w zajezdni PKS w Legnicy oraz członkiem Komitetu Strajkowego. Od września 1980 r. działał w „Solidarności”, przewodniczącym Komitetu Założycielskiego i przewodniczącym Komisji Zakładowej, a od 9 września 1980 czerwca 1981 był przewodniczącym Międzyzakładowego Komitetu Założycielskiego w Legnicy. Od 22 września 1980 do czerwca 1981 był członkiem Krajowej Komisji Porozumiewawczej. Jesienią 1980 r. był uczestnikiem spotkań w zakładach pracy województwa legnickiego, inspirator założenia MKZ w Jaworze i Prochowicach. W latach 1980–1981 był współzałożycielem, drukarzem, redaktorem niezależnego pisma „Solidarność”, następnie „Solidarność Zagłębia Miedziowego”. Do 10 lutego 1981 był członkiem Połączonego Komitetu Strajkowego Dolny Śląsk. W czerwcu i 24 października 1981 był delegatem na I i II Walne Zebrania Delegatów Województwa Legnickiego. Od września 1981 r. przebywał w RFN, następnie w Jugosławii, gdzie zastał go stan wojenny. Od 13 grudnia 1981 r. przebywa na emigracji w RFN. Opracowano na podstawie Encyklopedii Solidarności oraz innych źródeł historycznych. 

Stanisław Węgłowski - poseł i opozycjonista. W latach 1980–1981 działał w „Solidarności”, był organizatorem związku w Biurze Geodezji w Ciechanowie, pełnił funkcję przewodniczącego komisji zakładowej. Swój pierwszy mandat poselski uzyskał w wyborach w 1989 roku. W 1990 stał na czele wojewódzkiego sztabu wyborczego Lecha Wałęsy w Ciechanowie. Potem był członkiem i posłem z ramienia Porozumienia Centrum z okręgu ciechanowsko-łomżyńsko-ostrołęckiego. Należał do Rady Ekonomicznej przy prezesie Narodowego Banku Polskiego. W 1992 stał się jednym ze współzałożycieli Ruchu dla Rzeczypospolitej Jana Olszewskiego. Uczestniczył w obradach Konwentu Świętej Katarzyny, popierał kandydaturę Jana Olszewskiego w wyborach prezydenckich. Jego działalność przerwał wypadek, Pan Stanisław zginął w wypadku drogowym w Załuskach w 1997 roku. Laureat Drzwi do Wolności festiwalu NNW.

Marek Stanisław Węgrzynowski urodził się 25 kwietnia 1949 roku w Wałbrzychu. W 1966 r. ukończył Zasadniczą Szkołę Zawodową dla Pracujących przy Zakładach Koksowniczych w Wałbrzychu. W latach 1963-1986 pracował jako ślusarz i mechanik samochodowy w ZK Wałbrzych. Od września 1980 r. działał w „Solidarności”, był organizatorem Komitetu Założycielskiego w ZK Wałbrzych, następnie przewodniczącym Komisji Zakładowej i członkiem Krajowej Sekcji ds. Hutnictwa „Solidarności” z siedzibą w Katowicach. 13 grudnia 1981 r. został internowany w Ośrodku Odosobnienia w Kamiennej Górze, zwolniony 16 marca 1982 r. 8 maja 1982 r. został ponownie internowany w Ośrodku Odosobnienia w Głogowie, Grodkowie i Uhercach, następnie zwolniony 7 grudnia 1982. Od 1983 r. był członkiem tajnej Tymczasowej Komisji Oddziału „Solidarności” województwa wałbrzyskiego. W latach 1982-1986 był kolporterem wydawnictw podziemnych, m.in.: „Tygodnika Mazowsze”, „Z dnia na dzień”, „Solidarności Walczącej”, książek, ulotek, znaczków poczty podziemnej na terenie Wałbrzycha. W latach 1983-1989 był współpracownikiem Arcybiskupiego Komitetu Charytatywnego, członkiem Klubu Inteligencji Katolickiej, a od 1984 r. Duszpasterstwa Ludzi Pracy. W latach 1987-1989 był członkiem Komisji Interwencji i Praworządności NSZZ „Solidarność” Dolny Śląsk, uczestnikiem ogólnopolskich spotkań KIiP w Podkowie Leśnej. Był wielokrotnie represjonowany. W latach 1988-1989 był członkiem RKW „Solidarność” województwa wałbrzyskiego, odpowiedzialnym za pracę Komisji Interwencji i Praworządności. Zmarł 16 stycznia w Wałbrzychu. Opracowano na podstawie Encyklopedii Solidarności oraz innych źródeł historycznych. 

Aleksandra Więckiewicz urodziła się lutego 1941 r. w Łodzi. W 1969 r. ukończyła filologię polską na UŁ, pracując następnie jako nauczycielka języka polskiego w łódzkich szkołach ponadpodstawowych. W 1980 roku rozpoczęła swoją działalność opozycyjną w Konfederacji Polski Niepodległej oraz Komitecie Obrony Więzionych za Przekonania. Do 13 XII 1981 r. była członkiem Kierownictwa Akcji Bieżącej i szefem propagandy łódzkiego obszaru KPN. Współredagowała pisma „Wolna Polska” i „Niepodległość”. Po wprowadzeniu stanu wojennego była pomysłodawcą, redaktorem, autorką testów i drukarzem pisma „Przedwiośnie” i równocześnie współredagowała inny tytuł: „Zawsze Solidarność”. Następnie wraz z synem Pawłem Kozłowskim, redagowała i drukowała kolejne tytuły: „Harce” (1983) i „Obszar III” (1986-1987). Z kolei w latach 1984-1986 wraz z mężem Markiem Więckiewiczem i P. Kozłowskim utworzyła wydawnictwo „Polska i Polityka”, które wydało kilkanaście tytułów broszur. Współpracowała w zakresie poligrafii z pismami „Prześwit” i „Gotowość „S”. W latach 1988-1990 związana z oddziałem łódzkim Organizacji Solidarność Walcząca, m.in. redagowała pismo „Unia”. Po 1990 r. wyjechała na kilka lat do Kazachstanu, gdzie nauczała dzieci potomków polskich zesłańców. W 2006 r. otrzymała z rąk Prezydenta Lecha Kaczyńskiego Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski. Zmarła 5 grudnia 2020 w Telford w Walii.

Janusz Wierzowiecki urodził się 19 października 1946 roku w Ostrzeszowie. W 1972 r. ukończył Wydział Geodezji Wyższej Szkoły Rolniczej we Wrocławiu. W latach 1975-1983 pracował w Wojewódzkim Biurze Geodezji i Terenów Rolnych we Wrocławiu, a w latach 1983-1989 był geodetą w Biurze Studiów i Projektów Rozwoju Rolnictwa w Warszawie. Od września 1980 r. działał w „Solidarności”, był wiceprzewodniczącym Komisji Zakładowej w WBGiTR, przewodniczącym Komisji Oddziałowej w Miliczu, a w czerwcu 1981 delegatem na I Walny Zjazd Delegatów Regionu Dolny Śląsk, członkiem Zarządu Regionu. W okresie 13 grudnia 1981 do 1988 organizował i przewodniczącym podziemnych struktur lokalnych w Miliczu. W latach 1982-1983 był wydawcą i kolportował lokalne pismo podziemne „Podaj Dalej”. 8 stycznia 1982 został internowany w Ośrodku Odosobnienia we Wrocławiu, od 15 stycznia 1982 w Nysie, został zwolniony w lutym 1982. W latach 1983-1989 był organizatorem i działaczem Klubu Inteligencji Katolickiej Oddział w Miliczu. Z kolei w latach 1986-1987 był współorganizatorem Tygodni Kultury Chrześcijańskiej. W okresie 1988-1989 był członkiem Regionalnego Komitetu Strajkowego „Solidarność”. Po 1989 r. działał m.in. w Zjednoczeniu Chrześcijańsko-Narodowym. Opracowano na podstawie Encyklopedii Solidarności oraz innych źródeł historycznych. 

Czesław Wiland urodził się 25 kwietnia 1937 roku w Mokrem k. Mogilna. Uzyskał średnie wykształcenie techniczne. W latach 1958–1992 był kierownikiem wydziału mechanicznego, następnie technologiem i pracownikiem działu inwestycji, działu marketingu i sprzedaży w Fabryce Siewników, następnie Fabryce Maszyn Rolniczych Agromet w Brzegu. 20 i 29 sierpnia 1980 był współorganizatorem i członkiem Komitetu Strajkowego w zakładzie pracy. Od września 1980 r. działał w „Solidarności”, był przewodniczącym Komitetu Założycielskiego, od 3 stycznia 1981 przewodniczącym Komisji Zakładowej. Od 2 października 1980 do kwietnia 1981 r. był współzałożycielem i wiceprzewodniczącym Międzyzakładowego Komitetu Założycielskiego w Brzegu, od 12 kwietnia 1981 członkiem prezydium Zarządu Międzyzakładowej Komisji Koordynacyjnej Ziemia Brzeska. 13 został 1981 został internowany i przetrzymywany w Ośrodku Odosobnienia w Opolu i Nysie, a 23 lipca 1982 został zwolniony. W latach 1982–1988 był wielokrotnie represjonowany, a w latach 1982–1989 był członkiem Tajnej Komisji Zakładowej. W latach 1983–1990 był uczestnikiem Duszpasterstwa Ludzi Pracy przy parafii św. Mikołaja w Brzegu, następnie po zmianie afiliacji od 1987 r. Podwyższenia Krzyża Świętego. W latach 1987–1989 był kolporterem pism podziemnych m.in.: „Prostownika”, „Z Dnia na Dzień”, „Solidarności Walczącej”. Od 1989 r. dalej działał w „Solidarności”. Od 1992 r. był na emeryturze. Zmarł 26 kwietnia 2008 roku w Brzegu. Opracowano na podstawie Encyklopedii Solidarności oraz innych źródeł historycznych.

Mariusz Wilczyński urodził się 1 lipca 1966 roku w Gdańsku. W 1985 r. ukończył IX LO w Gdańsku, a w 2004 r. został absolwentem Wydziału Zarządzania Uniwersytetu Warszawskiego. W 1984 roku został współzałożycielem i jednym z przywódców Federacji Młodzieży Walczącej Regionu Gdańskiego, redaktorem, drukarzem i kolporterem pisma. „Monit”. W latach 1983–1989 współorganizował i uczestniczył w licznych manifestacjach, zaś w latach 1986–1988 był redaktorem naczelnym i autorem w podziemnym piśmie „Solidarność”. Pismo Regionu Gdańskiego”. Podczas strajków w Stoczni Gdańskiej w 1988 r. był współorganizatorem druku i redaktorem pism strajkowych „Rozwaga i Solidarność”, był również emiterem audycji podziemnego Radia „Solidarność”. Od 1989 roku pracował m.in. jako dziennikarz w gdańskiej prasie oraz jako specjalista w Spółdzielczej Kasie Oszczędnościowo-Kredytowej SKOK w Warszawie. Opracowano na podstawie Encyklopedii Solidarności oraz innych źródeł historycznych. 

Mariusz Wilk urodził się 19 stycznia 1955 roku we Wrocławiu. W 1980 r. został absolwentem filologii polskiej na Uniwersytecie Wrocławskim. W latach 1977–1980 był działaczem Studenckiego Komitetu Solidarności we Wrocławiu, w latach 1979–1980 rzecznikiem Komitetu Samoobrony Społecznej we Wrocławiu oraz autorem tekstów w „Biuletynie Dolnośląskim” i redaktorem w piśmie „Tematy”. Był uczestnikiem głodówek protestacyjnych w kościołach św. Krzyża w Warszawie (3 października 1979) i św. Krzysztofa w Podkowie Leśnej (7–14 maja 1980). Z kolei w sierpniu 1980 r. był redaktorem „Strajkowego Biuletynu Informacyjnego Solidarność”, a następnie redaktorem naczelnym „Solidarności” i Samorządności w Gdańsku. Od lipca 1981 r. był ponadto rzecznikiem prasowym gdańskiego Zarządu Regionu. Po wprowadzeniu stanu wojennego przez rok ukrywał się, redagując podziemną „Solidarność”. Aresztowany 13 grudnia 1982 r., do sierpnia r. przebywał w Areszcie Śledczym w Gdańsku. Następnie do 1988 r. był współpracownikiem podziemnych władz gdańskiej „Solidarności”. Od 1989 r. pracował jako dziennikarz. Od 2014 r. mieszka we Włoszech. Jest autorem wielu reportaży i książek podróżniczych oraz współautorem książki „Konspira. Rzecz o podziemnej Solidarności”. Opracowano na podstawie Encyklopedii Solidarności oraz innych źródeł historycznych. 

Romuald Winciorek urodził się 10 maja 1920 r. w Lipcach k. Skierniewic, zmarł 20 października 2003 r. Przed II wojną światową był członkiem Harcerskich Drużyn Przeciwlotniczych, a następnie uczestnikiem kampanii wrześniowej. Po klęsce wrześniowej włączył się w działalność konspiracyjną na ziemi skierniewickiej. Od 1941 r. członek Związku Walki Zbrojnej, następnie w Armii Krajowej. W 1945 r. był członkiem organizacji Wolność i Niezawisłość na Dolnym Śląsku. Od 1949 r. prowadził gospodarstwo rolne w Wilczynie Leśnym k. Wrocławia. W 1968 r. wykonywał napisy na murach w proteście przeciw interwencji w Czechosłowacji, a od grudnia 1970 przeciw zbrodniom na Wybrzeżu. W 1979 r. został współpracownikiem „Biuletynu Dolnośląskiego” zajmując się drukiem i kolportażem, zaś w 1980 r. włączył się w tworzenie struktur NSZZ „Solidarność” Rolników Indywidualnych. Po wprowadzeniu stanu wojennego ukrywał poszukiwanych przez SB, organizował pomoc żywnościową dla rodzin osób prześladowanych, udostępniał dom na potrzeby konspiracyjnego druku. Był również organizatorem sieci kolportażu we Wrocławiu. Od czerwca 1982 działa aktywnie w Organizacji Solidarność Walcząca. W 1989 roku był zaangażowany w próby reaktywacji PSL.

Wojciech Eugeniusz Winciorek urodził się 4 września 1950 roku w Trzebnicy. Był absolwent Uniwersytetu Łódzkiego i na tej uczelni studiował socjologię. W 1968 roku w proteście przeciw wkroczeniu wojsk Układu Warszawskiego do Czechosłowacji malował antykomunistyczne hasła na murach i rozrzucał ulotki we Wrocławiu. Od 1979 r. był współpracownikiem „Biuletynu Dolnośląskiego”, gdzie był m.in. organizatorem druku i kolportażu. Jesienią 1981 r. był współzałożyciel „Solidarności” Rolników Indywidualnych w województwie wrocławskim. Po wprowadzeniu stanu wojennego został zwolniony z pracy na Politechnice Wrocławskiej. W latach 1982-1989 był działaczem Organizacji Solidarność Walcząca, m.in. odpowiedzialnym za przygotowanie techniczne i emisję kilku audycji podziemnego Radia Solidarność Walcząca. Za swoją działalność był wielokrotnie represjonowany. Po 1989 roku prowadził m.in. własną działalność gospodarczą.

Jan Winnik urodził się 22 kwietnia 1944 roku w Chodaczkowie (obecnie Ukraina). W 1964 r. ukończył Technikum Mechaniczne we Wrocławiu. W marcu 1968 r. był uczestnikiem strajku na Politechnice Wrocławskiej i organizatorem kolportażu ulotek. W latach 1979-1981 pracował jako ślusarz-spawacz na PWr. Od września 1980 r. działał w „Solidarności”. W okresie od września 1980 do czerwca 1981 r. był przewodniczącym Komitetu Założycielskiego, wiceprzewodniczącym i przewodniczącym Komisji Fabrycznej „Solidarności”. W czerwcu 1981 był delegatem na I Walny Zjazd Delegatów Regionu Dolny Śląsk, wiceprzewodniczącym Zarządu Regionu, członkiem Prezydium Zarządu Regionu. We wrześniu i październiku 1981 był delegatem na I Krajowy Zjazd Delegatów oraz członkiem Komisji Krajowej. W okresie od13 grudnia 1981 do 28 lipca 1984 ukrywał się. Był bliskim współpracownikiem Regionalnego Komitetu Strajkowego „Solidarność” Dolny Śląsk. Był kolporterem pism podziemnych, książek, znaczków poczt podziemnych, kalendarzy, zbierał i publikował informacje o represjach, organizował szkolenia drukarzy, był współpracownikiem Radia Wolna Europa, gdzie przekazywał informacje i komunikaty. Od 1982 r. był współpracownikiem, a od jesieni 1984 zaprzysiężonym członkiem Solidarności Walczącej. 30 listopada 1984 był współzałożycielem Komitetu Obrony Praw Człowieka we Wrocławiu, a w latach 1986-1989 członkiem Dolnośląskiej Komisji Interwencji i Praworządności „Solidarności”. W dniach 25-28 sierpnia 1988 był współorganizatorem Międzynarodowej Konferencji Praw Człowieka w parafii św. Maksymiliana Kolbego w Krakowie-Mistrzejowicach. Od 9 września 1988 r. był członkiem Regionalnej Komisji Wykonawczej „Solidarność” Region Dolny Śląsk. Po 1989 r. nadal działał w „Solidarności”. Opracowano na podstawie Encyklopedii Solidarności oraz innych źródeł historycznych. 

Mirosława (właściwie Jolanta) Wirga urodziła się 11 marca 1950 roku we Wrocławiu, gdzie w 1969 r. ukończyła Technikum Handlowe. W latach 1973–1981 była ekonomistą w Centrum Komputerowych Systemów Automatycznych i Pomiarowych Zakładów Elektronicznych Mera-Elwro we Wrocławiu. W latach 1979–1980 była kolporterką m.in. „Biuletynu Dolnośląskiego”. Od września 1980 r. działała w „Solidarności”, była współorganizatorką „Solidarności” i wiceprzewodniczącą Koła w Biurze Handlu Zagranicznego w zakładzie. 13 listopada 1981 r. wyjechała z mężem Andrzejem do RFN. Od 13 grudnia 1981 do 1991 wraz z mężem współorganizowała wiece i protesty ws. odwołania stanu wojennego w Polsce oraz uwolnienia internowanych, aresztowanych i więźniów politycznych jak również wystawy, spotkania i konferencje prasowych dla mediów zachodnioniemieckich. W latach 1983–1992 była zaprzysiężonym członkiem Solidarności Walczącej. Był organizatorką pomocy dla podziemnych struktur „Solidarności” i SW. Zbierała pieniędzy, za które kupowała sprzęt i materiały poligraficzne, sprzęt radiowo-elektroniczny (części elektroniczne i podzespoły do radia, skanery elektroniczne służące do podsłuchiwania komunikacji radiowej MO i SB, radiostacje), sprzęt i materiały fotograficzne, kamery, magnetowidy, wideokasety i kasety magnetofonowe, komputery i in., pomocy humanitarnej z RFN do Polski (m.in. odzieży, żywności, lekarstw i sprzętu medycznego). Była koordynatorką wysyłek do Polski polskich wydawnictw emigracyjnych, a także publikacji emigracyjnych w języku rosyjskim, ukraińskim, białoruskim i czeskim, które następnie przemycano do ZSRS i Czechosłowacji. Opracowano na podstawie Encyklopedii Solidarności oraz innych źródeł historycznych. 

Kapral Henryk Wiśniewski urodził się 1914 roku w Marusach w powiecie ciechanowskim. Był żołnierzem Kampanii Wrześniowej, po kapitulacji Modlina trafił do niemieckiej niewoli skąd zbiegł i ukrywał się. W 1943 roku wstąpił do Narodowego Zjednoczenia do oddziału kpt. Zbigniewa Kuleszy ps. „Młot”, służył w oddziale Romana Dziemieszkiewicza ps. „Pogoda”, po zabiciu „Pogody” przez czerwonoarmistów w 1945 roku trafił do oddziału specjalnego chor. Józefa Kozłowskiego ps. „Las” zajmującego się likwidacją członków MO,UB i PPR. Następnie trafił do oddziału Mieczysława Dziemieszkiewicza ps. „Rój”, brał czynny udział w wielu akcjach oddziału między innymi w osławionej akcji zatrzymania pociągu w Gołotczyźnie w listopadzie 1949 roku, aresztowany w 1950 roku, osądzony w czasie sesji wyjazdowej Wojskowego Sądu Rejonowego w Gąsocinie , skazany na potrójną karę śmierci, przetrzymywany w więzieniu na Rakowieckiej , we Wronkach , w Rawiczu . Na mocy amnestii najpierw karę śmierci zamieniono na długoletnie więzienie , wyszedł na wolność w 1959 roku. Zmarł w roku 1980.

Józef Henryk Wiśniewski urodził się 9 stycznia 1931 r. w Łodzi. Znany łódzki literat i dziennikarz. Od września 1980 r. działał w „Solidarności”. W latach 1980-1981 r. był współpracownikiem pisma „Solidarność Ziemi Łódzkiej”, dodatku literackiego „Słowo Obecności” i „Solidarność RTV”. W 1981 r. rozpoczął działalność w Konfederacji Polski Niepodległej. Był m.in. szefem Obszaru III KPN w Łodzi w latach 1986-1987, a następnie do 1989 r. członkiem Rady Politycznej i szefem obszaru łódzkiego Polskiej Partii Niepodległościowej. Był autorem kilku tomików poetyckich oraz antologii „Nie w imię rozpaczy i nie w imię zemsty” wydanej w 1983 w obiegu podziemnym. Swoje teksty publicystyczne i utwory literackie publikował w pismach drugiego obiegu: „Bez Dyktatu”, „Prześwit”, „Kurs”, „Obecność” i „Niezależny Informator Kulturalny”. Przesyłał również informacje z Łodzi do „Tygodnika Mazowsze”. Po 1990 r. publikował m.in. w „Kronice Miasta Łodzi”. Zmarł w Łodzi

Stanisław Zbigniew Witek urodził się 13 grudnia 1952 roku w Jaworze. W 1977 r. ukończył historię na Uniwersytecie Wrocławskim. W latach 1977-1983 był wychowawcą w Państwowym Zakładzie Wychowawczym w Jaworze. Od września 1980 r. działał w „Solidarności”, był członkiem Komitetu Założycielskiego „Solidarności” Pracowników Oświaty i Wychowania w Jaworze, od 17 stycznia 1981 Komisji Okręgowej „Solidarności” w miejscu pracy. Po 13 grudnia 1981 był organizatorem kolportażu wydawnictw podziemnych, m.in. czasopism, ulotek, znaczków poczt podziemnych, kaset, wydawnictw okolicznościowych na terenie województwa legnickiego, uczestnikiem akcji plakatowych, druku podziemnych pism, malowania na murach, zbiórek pieniężnych. Był współorganizatorem i uczestnikiem Mszy za Ojczyznę. Był wielokrotnie represjonowany. Po 1989 r. nadal aktywnie działał w „Solidarności”.  Opracowano na podstawie Encyklopedii Solidarności oraz innych źródeł historycznych. 

Kapitan Zdzisław Witt ps. „Zygfryd Wagner" był oficerem tzw. Samodzielnego Referatu „Zachód” Sztabu Głównego, czyli „głównej warszawskiej agendy wywiadu antyhitlerowskiego, czynnika dyspozycyjnego dla wysuniętych zewnętrznych placówek na zachodzie Europy.” Zajmował się finansami referatu oraz pełnił funkcję łącznika wywiadów polskiego, francuskiego i brytyjskiego. 24 sierpnia 1939 roku odebrał depeszę z ambasady RP w Paryżu zawierającą tajne klauzule paktu Ribbentrop-Mołotow zawartego poprzedniej nocy. Zdzisław Witt odszyfrował ją i przekazał kierownikowi Samodzielnego Referatu „Niemcy”. Zdzisław Witt urodził się w Thorn (Toruń) 7 października 1897 r. na obszarze cesarstwa niemieckiego jako syn Jana i Kazimiery z Miecznikowskich. W latach 1904–1914 Z. Witt uczęszczał do państwowego Gimnazjum Humanistycznego w Toruniu (uczył się języków: niemieckiego, francuskiego, greki i łaciny; biegle w mowie i piśmie władał pierwszymi dwoma; potem uczył się w domu języka angielskiego, a na froncie zachodnim pogłębił jeszcze znajomość języka francuskiego). W życiorysie napisał, że w marcu 1914 r. opuścił szkołę tę w posiadaniu świadectwa stopnia dojrzałości z prawem służenia jednorocznego. Podczas nauki dwukrotnie był zagrożony relegowaniem ze szkoły:raz za wzięcie udziału w pamiątkowym wieczorze Mickiewiczowskim urządzonym przez inteligencję polską w Toruniu, drugi raz za noszenie orzełka polskiego wpiętego do kamizelki pod marynarką. Zdzisław Witt wraz z bratem Stanisławem i siostrą Ludmiłą (potem: Stankiewiczowa, żona Remigiusza) byli wychowywani przez rodziców w patriotycznej atmosferze. W wieku 20 lat zaciągnięty do wojska niemieckiego i wcielony do 3. (Pułku) Gwardii Grenadierów im. Królowej Elżbiety. W czerwcu wysłano go z transportem amunicyjnym na front zachodni do Belgii. Tutaj natychmiast znalazł się w ogniu ciężkich walk i wkrótce, tj. w lipcu, wskutek wybuchów, które doprowadziły do (...) pęknięcia bębenka i ostrego zapalenia ucha środkowego, został odesłany do szpitala. Nie wrócił już na front – tylko do batalionu zapasowego pułku w Charlottenburgu, w którym pełnił służbę garnizonową. 4 grudnia 1919 r. zameldował się w Inspektoracie Szkół Wojska Polskiego w Warszawie, skąd skierowano go do miejscowej szkoły podchorążych. Po wojnie pełni służbę w Wojsku Polskim. od 1928 w pracy w Referacie „Niemcy” , 15 października 1929 przesunięty do pracy do wywiadu zachodniego. Kierownik placówki „DWZ”. Ojciec mając 22 międzynarodowe odznaczenia, był synem tej ziemi, urodził się w Toruniu. Wcielony do Wermachtu mając 18 la i wysłany do Brukseli ze względu na doskonałą znajomość języka francuskiego. Całe dalsze życie poświęcił walce z Niemcami, jako agent–oficer Referatu Zachód. Bardzo dziękuję za to odznaczenie – Piotr Witt, syn Zdzisława odbierając uhonorowanie dla ojca. Laureat Sygnetu Niepodległości Festiwalu NNW w 2018 roku

Maria Wittner – węgierska patriotka, która w 1956 roku walczyła na barykadach Budapesztu Mária Wittner urodziła się 9 czerwca 1937 roku w Budapeszcie. Wychowywana była przez siostry Karmelitanki. W 1950 roku placówkę znacjonalizowano, a Maria została przekazana pod opiekę państwu. W wieku 18 lat otrzymała zgodę na zamieszkanie w stolicy i zaczęła pracować. Rok później wybuchła rewolucja. W 1956 roku na barykadach Budapesztu walczyła o wolność i godność z komunistycznym reżimem. Ranna, po upadku powstania przedarła się na zachód. Wierząc, że sytuacja w kraju się uspokoiła Maria wróciła na Węgry. W lecie 1957 roku została aresztowana. Została skazana na karę śmierci, następnie wyrok zmieniono na dożywotnie więzienie. Wszystkich towarzyszy, z którymi była sądzona w procesie, stracono. Wyszła na wolność 25 marca 1970 roku. Jej nazwisko kraj mógł poznać dopiero po transformacji ustrojowej. Po odzyskaniu niepodległości aktywnie włączyła się w życie polityczne i społeczne kraju. W latach 2006–2014 była posłem do węgierskiego parlamentu z ramienia partii Fidesz. Zgodnie z oświadczeniem majątkowym, jakie musiała złożyć jako parlamentarzystka, nie dysponowała żadnym majątkiem. Laureatka Drzwi do wolności w 2017 roku i Sygnetu Niepodległości Festiwalu NNW w 2018 roku.

Kazimierz Wnuk urodził się w 1953 r. w Łodzi. Z wykształcenia jest technikiem-elektrykiem. W latach osiemdziesiątych był zatrudniony w Fabryce Transformatorów i Aparatury Trakcyjnej „ELTA”. Od 1987 roku działał w oddziale łódzkim Organizacji "Solidarność Walcząca". Zajmował się kolportażem wydawnictw niezależnych, głównie pism Solidarności Walczącej, które otrzymywał m.in. od Włodzimierza Domagalskiego i Piotra Jaworskiego. Prowadził ich dystrybucję w fabryce "ELTA" oraz na osiedlach Teofilów i Żabieniec. Od 1989 roku pełnomocnikiem Tymczasowego Zarządu Regionu Łódzkiego NSZZ „Solidarność 80”. W latach 1990-1994 był działaczem Partii Wolności i dwukrotnym delegatem na zjazdy ogólnokrajowe. W latach dziewięćdziesiątych działał społecznie m.in. w Stowarzyszeniu Solidarność Walcząca.

Andrzej Wojciechowski urodził się w 1945 roku. Był pedagogiem oraz długoletnim wychowawcą w Domu Dziecka. Wpajał swoim wychowankom wartości moralne i patriotyczne co zaowocowało więzami przyjaźni z wieloma z nich trwającymi do końca jego życia. W latach 80-tych był przewodniczącym Solidarności w firmie „Izokor-Instal”. Wrócił do zawodu nauczyciela, zawsze czuł , że jest to jego powołanie. W ostatnich latach życia był bardzo aktywny w Klubie Gazety Polskiej w Łochowie. Sprawował funkcję prezesa Koła Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej w Łochowie i jednocześnie był członkiem Zarządu Okręgu Warszaw-Wschód ŚZŻAK. Andrzej Wojciechowski zmarł 27 czerwca 2018 roku. „Jego patriotyzm, przywiązanie do tradycji i wartości narodowych mogą być wzorem do naśladowania. Dla Niego słowa „Bóg, Honor i Ojczyzna” miały realną wartość, były zapisane w sercu, a także stanowiły przesłanie i cel wszystkich przedsięwzięć, które podejmował w życiu”

Marek Wójcik urodził się 4 marca 1957 roku w Rzeszowie. W latach 1977-1981 był studentem filologii germańskiej w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Rzeszowie. Od stycznia 1981 r. był działaczemNiezależnego Zrzeszenia Studentów WSP, współzałożycielem Studenckiego Komitetu Obrony Więzionych za Przekonania. W lutym 1981 r. był organizatorem akcji protestacyjnych w sprawie rejestracji NZS, a w listopadzie-grudniu 1981 akcji solidarnościowej ze studentami radomskiej WSI, był współtwórcą studenckich pism niezależnych. Po 13 grudnia 1981 r. ukrywał się. Został skreślony z listy studentów. 12 stycznia 1982 r. został internowany w Ośrodku Odosobnienia w Załężu k. Rzeszowa, zwolniony 28 czerwca 1982 r. Od września 1982 do czerwca 1989 r. był członkiem Regionalnej Komisji Wykonawczej „Solidarności” w Rzeszowie, redaktorem biuletynu RKW „Solidarność Trwa”. Był współpracownikiem podziemnego pisma społeczno-politycznego „Informator Rzeszowski” (1983). W latach 1984-1985 był członkiem redakcji pisma RKW „Trwamy”, w latach 1984-1988 współpracownikiem Duszpasterstwa Ludzi Pracy przy kościele Najświętszego Serca Jezusowego w Rzeszowie oraz w latach 1985-1988 współorganizatorem Katolickich Tygodni Historycznych w Rzeszowie. Był kolporterem prasy i wydawnictw podziemnych oraz w latach 1985-1988 legalnego miesięcznika oo. Michaelitów „Powściągliwość i Praca”. Od 1986 r. był współpracownikiem Komisji Interwencji i Praworządności „Solidarności” w Warszawie. Od września 1988 r. prowadził jawną działalność. Po 1989 r. był m.in. współzałożycielem „Dziennika Obywatelskiego A-Z” w Rzeszowie i sekretarzem redakcji. Opracowano na podstawie Encyklopedii Solidarności oraz innych źródeł historycznych. 

Andrzej Wojdyło urodził się w 1955 roku w Mławie. Menedżer, działacz opozycji w okresie PRL, były wojewoda ciechanowski. Z wykształcenia historyk (studia ukończył w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Olsztynie), pracował jako nauczyciel i dziennikarz w „Słowie Powszechnym”. W 1980 wstąpił do „Solidarności”, był rzecznikiem prasowym związku w Ciechanowie. Po wprowadzeniu stanu wojennego został internowany na prawie cztery tygodnie. W latach 80. pracował w Wojewódzkim Urzędzie Statystycznym (1982–1984) i firmie „Takon” jako jej wicedyrektor (1984–1988). Był założycielem i prezesem Stowarzyszenia Katolickiego „Politicus”. W 1989 należał do twórców lokalnego Komitetu Obywatelskiego. Później związany z Unią Wolności. W latach 1990–1993 sprawował urząd (pierwszego niekomunistycznego) wojewody ciechanowskiego. Później wycofał się z działalności politycznej. W 1994 został wiceprezesem zarządu Towarzystwa Ubezpieczeń Wzajemnych TUW, a od 1995 do 2008 stał na czele zarządu tej firmy. Zmarł 17 czerwca 2008 roku w Płońsku na skutek obrażeń doznanych w wyniku wypadku drogowego.

Zbigniew Wojtków urodził się 2 września 1954 roku w Jaworze. W 1976 r. ukończył Technikum Hutnicze w Głogowie. W latach 1970-2004 był kontrolerem działu kontroli, aparaturowym, mechanikiem urządzeń hutniczych w Hucie Miedzi Głogów w Żukowicach KGHM w Lubinie. Od września 1980 r. działał w „Solidarności”, był członkiem Komisji Zakładowej w HM Głogów. W dniach 14-17 grudnia 1981 był członkiem Zakładowego Komitetu Strajkowego, a w okresie 1982-1984 zbierał składki na działalność związkową, organizował pomoc dla represjonowanych i ich rodzin, od 1982 kolporterem prasy podziemnej, m.in.: „Zagłębia Miedziowego”, „Solidarności Walczącej”, „Tygodnika Mazowsze”, „Z dnia na dzień”, „Solidarności Głogowskiej” uczestnikiem akcji ulotkowych i plakatowych w Głogowie. W latach 1986-1989 był członkiem Bractwa Oblatów św. Brygidy Dom Głogów, zaangażowany na polu kultury niezależnej, działalności samokształceniowej. Był kolporterem wydawnictw podziemnych, m.in. prasy między Bractwami. Od 1989 ponownie działał w „Solidarności” w tym w latach 2005-2010 był członkiem Rady Krajowej Sekcji Górnictwa Rud Miedzi „Solidarności. Opracowano na podstawie Encyklopedii Solidarności oraz innych źródeł historycznych. 

Adam Wójtowicz urodził się 22 grudnia 1947 roku w Samotworze k. Wrocławia. W 1968 r. ukończył Zasadniczą Szkołę Zawodową w Kamiennej Górze. W latach 1974-1997 pracował jako ślusarz w Nadodrzańskich Zakładach Przemysłu Organicznego Organika-Rokita w Brzegu Dolnym. Od września 1980 r. działał w „Solidarności”, był członkiem Komitetu Założycielskiego, następnie Prezydium Komisji Zakładowej w NZPO Organika-Rokita. Był członkiem redakcji niezależnych pism zakładowych: „Biuletynu Informacyjnego”, „Solidarności Rokita”, „Tygodnia w Rokicie”, organizatorem biblioteki wydawnictw niezależnych przy Komisji Zakładowej, a w czasie kryzysu bydgoskiego, redaktorem „Biuletynu Strajkowego Komitetu Strajkowego NSZZ «S» NZPO Organika-Rokita”. 14 grudnia 1981 uczestniczył w strajku w Państwowej Fabryce Wagonów Pafawag we Wrocławiu, gdzie nawiązał kontakt z Regionalnym Komitetem Strajkowym „Solidarność” Dolny Śląsk. Od maja 1982 do marca 1989 r. był przewodniczącym Tajnej Komisji Zakładowej „Solidarności” w NZPO Organika-Rokita, organizatorem punktu drukarskiego, drukarzem ulotek i odezw podziemnych władz „Solidarności”, współredaktorem i drukarzem „Biuletynu Informacyjnego”. W okresie od lipca 1982 do przełomu 1984/1985 był współzałożycielem i członkiem tajnej Międzyzakładowej Komisji Koordynacyjnej „Solidarności” Ziemi Milicko-Wołowskiej, a od września 1982 do maja 1985 redaktorem podziemnego pisma „Podaj Dalej”. 6 listopada 1982 r. został internowany w Ośrodku Odosobnienia w Strzelinie, a 2 grudnia 1982 został zwolniony. W latach 1983-1989 był drukarzem i kolporterem pism podziemnych wydawanych w NZPO Organika-Rokita i „Solidarności Walczącej”, „Z Dnia na Dzień”, „Echa Terenu”, ulotek, znaczków poczt podziemnych, kalendarzy, banknotów okolicznościowych. Od czerwca 1988 do kwietnia 1989 był redaktorem podziemnego pisma „Solidarność Rokita – Biuletyn Informacyjny NSZZ «Solidarność» Rokita”. Po 1989 r. nadal działał w „Solidarności”. Opracowano na podstawie Encyklopedii Solidarności oraz innych źródeł historycznych. 

Antoni Wójtowicz urodził się 17 września 1954 roku w Namysłowie. W 1978 r. ukończył historię na Uniwersytecie Wrocławskim, a w latach 1978-1982 studiował w Instytucie Nauk Politycznych UWr. W latach 1977-1980 był sympatykiem wrocławskiego Studenckiego Komitetu Solidarności. W 1980 r. był założycielem Niezależnego Zrzeszenia Studentów w INP UWr. W 1981 r. był członkiem Zarządu Uczelnianego NZS UWr., w latach 1980-1981 redaktorem niezależnego studenckiego miesięcznika społeczno-politycznego „Woda na Młyn”. W 1981 r. był założycielem i koordynatorem wydawnictwa NZS UWr Universitas. Współorganizował strajki studenckich na UWr: w lutym 1981 r. i w listopadzie-grudniu 1981. Po 13 grudnia 1981 r. był uczestnikiem strajku w Gmachu Głównym UWr, w nocy z 14/15 grudnia 1981 r. został internowany w Ośrodku Odosobnienia we Wrocławiu, następnie w Grodkowie, a 25 maja 1982 r. zwolniony. 7 listopada 1982 r. ponownie został internowany w Ośrodku Odosobnienia w Strzelinie, a 21 listopada 1982 zwolniony. Do listopada 1983 r. był współpracownikiem podziemnego zakładowego pisma „Jednością Silni”. W latach 1984-1989 był szefem podziemnego wydawnictwa Spółdzielnia Wydawnicza Profil. Od 1990 r. był właścicielem Wydawnictwa Profil. Zmarł 16 listopada 2020 roku we Wrocławiu. Opracowano na podstawie Encyklopedii Solidarności oraz innych źródeł historycznych. 

Wit Karol Wojtowicz urodził się w 1953r. Jest absolwentem historii sztuki na KUL. Członek Stowarzyszenia Historyków Sztuki, International Council of Museums oraz członek Rady do Spraw Muzeów i Miejsc Pamięci Narodowej przy Ministrze Kultury i Dziedzictwa Narodowego. Od 1980 r. pracuje w Muzeum – Zamku w Łańcucie a od 1990 r. jest jego dyrektorem. Opozycjonista antykomunistyczny od lat siedemdziesiątych. Członek Sceny Plastycznej Teatru Akademickiego KUL (1974–1976), organizator m.in. nielegalnych drukarni i przerzutu do Polski książek drugiego obiegu z Niemiec, a w roku 1980 współzałożyciel Solidarności na Zamku. Odznaczony m. in. Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski. Uhonorowany Drzwiami do Wolności festiwalu NNW w 2021 roku.

Janusz Wolniak, urodził się 22 marca 1960 roku w Wieluniu. W 1986 r. został absolwentem filologii polskiej na Uniwersytecie Wrocławskim. Od września 1980 r. był członkiem Niezależnego Zrzeszenia Studentów, w latach 1980–1981 był autorem fotografii dokumentujących działania NZS i „Solidarności” we Wrocławiu, współorganizatorem kilku wystaw. W 1981 r. był współredaktorem niezależnego pisma „Refleks”. W dniach 18–19 lutego 1981 r. uczestniczył w strajku studenckim na UWr w sprawie rejestracji NZS oraz w listopadzie i grudniu 1981 r. w strajku solidarnościowym na UWr ze studentami WSI w Radomiu. W latach 1982–1989 był kolporterem pism i  książek podziemnych, głównie „Z Dnia na Dzień” i „Solidarność Walcząca”. Był wielokrotnie represjonowany, m.in. w 1985 r. został zwolniony z pracy. Po 1989 r. był nauczycielem i działał w „Solidarności” nauczycielskiej. Od 1989 r. był autorem artykułów w prasie związkowej, oświatowej i katolickiej oraz organizatorem wystaw, głównie o tematyce historycznej. Jest autorem albumu: „Miesiące wolności. Solidarność i NZS we Wrocławiu 1980–1981 na zdjęciach Janusza Wolniaka” (2014). Opracowano na podstawie Encyklopedii Solidarności oraz innych źródeł historycznych. 

Edward Wóltański urodził się 13 grudnia 1953 roku w Kraśniku Fabrycznym. W 1973 r. ukończył Państwowe Liceum Sztuk Plastycznych w Lublinie. Po przeniesieniu się do Polkowic podjął pracę w Zakładach Górniczych Rudna. W latach 1978-1980 był kolporterem wydawnictw niezależnych m.in. „Bratniaka”, „Robotnika”, „Gospodarza”, „Biuletynu Dolnośląskiego”. Od września 1980 r. aktywnie działał w NSZZ „Solidarność”, będąc członkiem Zakładowej Komisji Robotniczej w ZG Rudna. Po wprowadzeniu stanu wojennego był uczestnikiem strajku w swoim zakładzie pracy, za co został skazany na półtora roku więzienia w zawieszeniu na 3 lata. 6 września 1982 został internowany w Ośrodku Odosobnienia w Nysie, następnie w Strzelinie i Grodkowie. Po wyjściu na wolność był wykonawcą tysięcy odbitek zdjęć przedstawiających m.in. zbrodnię lubińską, za co został aresztowany i przetrzymywany w Areszcie Śledczym we Wrocławiu do czerwca 1983 r. Do 1989 r. prowadził kolportaż wydawnictw niezależnych. Od czerwca 1982 r. był działaczem Organizacji Solidarność Walcząca. Działał również w Arcybiskupim Komitecie Charytatywnym we Wrocławiu oraz w Duszpasterstwie Ludzi Pracy przy parafii św. Maksymiliana Marii Kolbego w Lubinie. W 1989 roku był przeciwnikiem Okrągłego Stołu. W kolejnych latach pracował m.in. jako dziennikarz.

Stanisław Wróbel urodził się 4 maja 1927 roku w Nadolu k. Wejherowa. W 1980 r. był górnikiem w KWK Thorez w Wałbrzychu. W sierpniu 1980 r. uczestniczył w strajku w KWK Thorez, był członkiem pierwszego w województwie wałbrzyskim Komitetu Strajkowego, od września 1980 był wiceprzewodniczącym Międzyzakładowego Komitetu Strajkowego w Wałbrzychu, członkiem Komitetu Założycielskiego „Solidarność” w KWK Thorez i wiceprzewodniczącym Komitetu Założycielskiego Wojewódzkiej Międzyzakładowej Komisji Związkowej „Solidarność”, przewodniczącym Komisji Zakładowej w KWK Thorez, wiceprzewodniczącym MKZ „Solidarności” województwa wałbrzyskiego członkiem resortowej Komisji ds. Górnictwa działającej przy MKZ, później Międzyzakładowego Komitetu Koordynacyjnego i Zarządu Regionu „Solidarności” województwa wałbrzyskiego. 17 września 1980 był przedstawicielem Międzyzakładowego Komitetu Założycielskiego Wałbrzych na ogólnopolskim spotkaniu delegatów MKZ w Gdańsku, powołującym „Solidarność”. W 1981 r. był członkiem Zarządu Regionu Dolny Śląsk Okręgu Wałbrzyskiego. W czerwcu 1981 r. delegatem na I Walny Zjazd Delegatów Regionu Dolny Śląsk. 13 grudnia 1981 został internowany w Ośrodku Odosobnienia w Kamiennej Górze i zwolniony 11 marca 1982. Od marca 1982 r. przebywał na emigracji w USA. Zmarł 10 czerwca 1984 roku w USA. Opracowano na podstawie Encyklopedii Solidarności oraz innych źródeł historycznych. 

Ryszard Wroczyński urodził się 17 maja 1947 w Poznaniu. Jest absolwentem Politechniki Wrocławskiej, gdzie studiował na Wydziale Elektroniki i w 1982 uzyskał doktorat. W marcu 1968 r. był aktywnym uczestnikiem protestów w Gmachu Głównym swojej uczelni za co został skreślony z listy studentów. Od 1972 był pracownikiem naukowym w Politechnice Wrocławskiej. Od września 1980 działał aktywnie w NSZZ „Solidarność” będąc członkiem Komisji Oddziałowej w Instytucie Telekomunikacji i Akustyki w swej uczelni. Po wprowadzeniu stanu wojennego był współpracownikiem Regionalnego Komitetu Strajkowego we Wrocławiu. Razem z Janem Pawłowskim, Jacentym Lipińskim i Leszkiem Kiejno był członkiem grupy radiowców. W latach 1982-1985 razem z Ryszardem Wojtasikiem montował nadajniki radiowe i przestrajał odbiorniki do nasłuchu SB. Aktywnie działał w Ruchu Światło-Życie. Po 1989 roku kontynuowała pracę naukową i działalność w NSZZ „Solidarność”.

Radosław Wyrzykowski urodził się 2 lipca 1960 roku w Łodzi. Ukończył III LO w Rzeszowie (1979). W latach 1979–1980 był studentem Uniwersytetu Jagiellońskiego na Wydziale Matematyki i Fizyki oraz od 1981 r. na Wydziale Matematyczno-Fizycznym Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Rzeszowie. W listopadzie 1980 r. współorganizował Niezależne Zrzeszenie Studentów w WSP. W marcu 1981 r. był współzałożycielem Studenckiego Komitetu Obrony Więzionych za Przekonania w Rzeszowie, 25 maja 1981 współorganizatorem marszu w obronie więźniów politycznych i strajków studenckich w WSP w lutym 1981 w sprawie rejestracji NZS i w listopadzie-grudniu 1981 r. oraz współtwórcą studenckiej prasy niezależnej: „Kontrapunkt” i biuletyn „Centrum Informacji Akademickiej CIA”. W marcu 1981 r. utworzył Agencję Informacyjną Centrum Informacji Akademickiej NZS, a 17 października 1981 r. był współorganizatorem Krajowego Zjazdu Biur i Centrów Informacji Akademickiej w Rzeszowie i członkiem Międzyuczelnianej Komisji Koordynacyjnej NZS w Rzeszowie. Od 13 grudnia 1981 r. ukrywał się. 13 stycznia 1982 r. został internowany w Ośrodku Odosobnienia w Załężu, a 8 kwietnia 1982 r. zwolniony, następnie skreślony z listy studentów WSP. Od kwietnia 1983 r. przebywa na emigracji w USA, gdzie pracuje jako instruktor pilotażu. Opracowano na podstawie Encyklopedii Solidarności oraz innych źródeł historycznych. 

Zenon Wysłouch urodził się 11 kwietnia 1929 roku w Wilnie. W 1954 r. został absolwentem Politechniki Warszawskiej. W latach 1957- 1982 był zatrudniony jako główny konstruktor we wrocławskiej Fabryce Maszyn Budowlanych „Bumar-Fadroma” oraz jako docent kontraktowy w Instytucie Mechanizacji Górnictwa Skalnego w Warszawie (1983-1990).W sierpniu 1980 r. uczestniczył w strajku w „Bumar-Fadromie”. Od września 1980 r. działał w „Solidarności”. Od września 1980 r. był członkiem Komitetu Założycielskiego, następnie Komisji Zakładowej. W dniach 14-18 grudnia 1981 był uczestnikiem strajku okupacyjnego w zakładzie. 18 grudnia 1981 r. został internowany i przetrzymywany w Ośrodku Odosobnienia we Wrocławiu i Grodkowie, a 28 lutego 1982 r. zwolniony. W lipcu 1982 r. został zwolniony z pracy. W maju i czerwcu 1989 r. był mężem zaufania kandydatów KO „Solidarność” we Wrocławiu. W latach 1990-1994 był radnym Rady Miejskiej Wrocławia. Po 1989 r. był m.in. członkiem członek Ruchu Obywatelskiego Akcja Demokratyczna, Unii Demokratycznej i Unii Wolności.  Jest autorem około 20 patentów z dziedziny mechaniki.  Opracowano na podstawie Encyklopedii Solidarności oraz innych źródeł historycznych. 

Kazimierz Tadeusz Wysota urodził się 2 marca 1954 roku w m. Czajków k. Ostrzeszowa. W 1978 r. ukończył Wydział Aktorski Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Krakowie. W latach 1978-1980 był związany z Teatrem Dramatycznym im. A. Węgierki w Białymstoku, w latach 1980-1985 z Teatrem Współczesnym we Wrocławiu. W latach 1982-1983 był współzałożycielem, autorem, redaktorem, drukarzem, kolporterem podziemnego pisma „10 000 000” we Wrocławiu. W latach 1982-1985 był działaczem Duszpasterstwa Ludzi Pracy we Wrocławiu i współorganizatorem Mszy za Ojczyznę, a w okresie 1983-1985 w ramach „Solidarności” Artystów Teatralnych i Filmowych przywoził z Warszawy pomoc finansową dla aktorów, kolportował w środowisku teatralnym Wrocławia książki i pisma podziemne. W latach 1984-1986 był współzałożycielem podziemnego Niezależnego Samorządnego Teatru NST (Nie Samym Teatrem) we Wrocławiu, kolporterem kaset audio i wideo z jego występami. W latach 1985-1989 występował w czasie Tygodni Kultury Chrześcijańskiej w Warszawie. Od 1986 r. związał się z Teatrem Powszechnym w Warszawie. W latach 1986-1989 był aktorem i reżyserem podziemnego Teatru Domowego w Warszawie. Uczestniczył w nagraniach podziemnego wydawnictwa fonograficznego Nowakaseta oraz występował w Muzeum Archidiecezji Warszawskiej. Po 1989 dalej działał w „Solidarności”.  Opracowano na podstawie Encyklopedii Solidarności oraz innych źródeł historycznych. 

Krzysztof Wyszkowski urodził się 10 listopada 1947 roku w Mrągowie. Ukończył szkołę podstawową w Olsztynie. W 1975 r. zaczął organizować przerzut do kraju książek emigracyjnych. Od 1977 r. był współpracownikiem KSS KOR. W kwietniu 1978 r. współzałożycielem, działaczem i autorem deklaracji założycielskiej Wolnych Związków Zawodowych Wybrzeża. W latach 1977-1980 był niezależnym wydawcą (wydawnictwo Klin, Europa, Podziemne Warsztaty Wydawnicze, Oficyna Narodowa), drukował również książki dla NOWej i wydawnictwa Głos. W tym czasie był wielokrotnie represjonowany. W sierpniu 1980 r. był uczestnikiem strajku w Stoczni Gdańskiej, pomysłodawcą tytułu „Solidarność” dla strajkowego biuletynu informacyjnego. W 1981 r. był sekretarzem redakcji „Tygodnika Solidarność”. 13 grudnia 1981 r. został internowany w Ośrodku Odosobnienia w Strzebielinku skąd w sierpniu 1982 r. uciekł.. 22 lipca 1983 r. został aresztowany, następnie zwolniony na mocy amnestii. Publikował w prasie podziemnej, m.in. w „Tygodniku Wojennym”. W 1984 r. był współinicjatorem powstania Grupy Publicystów Politycznych i Klubu Myśli Politycznej Dziekania. W 1988 r. uczestniczył w strajkach w Stoczni Gdańskiej. W 1989 r. był obserwatorem rozmów okrągłego stołu, autorem krytycznego wobec tego wydarzenia artykułu „Spod Stołu”. W latach 1990-1992 działał w Kongresie Liberalno-Demokratycznym. W 1991 r. był doradcą premiera Jana Krzysztofa Bieleckiego, następnie w 1992 r. doradcą premiera Jana Olszewskiego,. Jest niezależnym publicystą m.in. w „Tygodniku Solidarność” i w tygodniku „Gazeta Polska”. Opracowano na podstawie Encyklopedii Solidarności oraz innych źródeł historycznych.