There are currently 20 names in this directory beginning with the letter O.
O
O’Neil Christopher
Christopher O’Neil, który aktywnie działał na rzecz opozycji demokratycznej w Polsce w latach 1980-tych. Jest organizatorem polskich konwojów z pomocą dla uchodźców z Kosowa. Nagrodę wręczył Pan Jan Loryś, syn legendarnej Komendantki Głównej Narodowego Zjednoczenia Wojskowego Kobiet, przyjaciółki naszego festiwalu, która w maju tego roku odeszła od nas w wieku prawie 107 lat. Pan Jan specjalnie przyleciał z Chicago na Festiwal NNW w Gdyni.
„Jestem onieśmielony tą nagrodą. Chciałbym przyjąć ją w imieniu organizacji podziemnej w Lublinie przez którą miałem możność udzielać pomocy Polsce w dążeniu do niepodległości, czyli Liberalno-Demokratycznej Partii „Niepodległość” – powiedział Christopher O’Neil odbierając uhonorowanie Drzwi do Wolności podczas 14. festiwalu Filmowego NNW.
Obremski Jarosław
Jarosław Obremski urodził się 14 czerwca 1962 roku we Wrocławiu. W 1987 r. został absolwentem Wydziału Matematyki, Fizyki i Chemii Uniwersytetu Wrocławskiego. Od listopada 1981 r. działał w Niezależnym Zrzeszeniu Studentów. W listopadzie i grudniu 1981 r. uczestniczył w strajku solidarnościowym ze studentami WSI w Radomiu, a od grudnia 1981 do 1982 r. w akcjach ulotkowych i malowania napisów na murach we Wrocławiu i Legnicy. Z kolei od 1982 do grudnia 1984 r. był drukarzem i kolporterem pisma „Z Dnia na Dzień”, następnie kolporterem „CDN” i „Konkretu”. W latach 1983–1988 był działaczem Duszpasterstwa Akademickiego Dominik we Wrocławiu, współorganizatorem mszy za Ojczyznę, Tygodni Społecznych oraz Tygodni Kultury Chrześcijańskiej. Był członkiem Samorządu Studenckiego UWr. (1983–1985), a w okresie 1985–1987 działaczem Klubu Niezrzeszonych Studentów Wagant, współorganizatorem prelekcji, wykładów i spotkań dyskusyjnych.W latach 1985–1987 był redaktorem i autorem tekstów w „Gazecie Akademickiej”, autorem w pismach „CDN” i „Na Indeksie”, a w latach 1988–1990 współzałożycielem i działaczem Ruchu Młodych Katolików U Siebie we Wrocławiu. W dniach 6–7 maja 1988 r. współorganizował wiec i strajk okupacyjny na UWr. W latach 1985–1987 był kilkakrotnie zatrzymywany. Po 1989 r. był m.in. wiceprezydentem Wrocławia (1993–2000), działał w Partii Konserwatywnej i Stronnictwie Konserwatywno-Liberalnym (2001–2011), był senatorem RP (2011–2019). Od 2019 r. jest wojewodą dolnośląskim.
Opracowano na podstawie Encyklopedii Solidarności oraz innych źródeł historycznych.
Ogorzelec Ludwika Grażyna
Ludwika Grażyna Ogorzelec urodziła się 5 stycznia 1953 roku w Chobieni k. Głogowa. Jest absolwentką Wydziału Rzeźby Państwowej Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych we Wrocławiu. W październiku 1980 roku współzakładała Niezależne Zrzeszenie Studentów Wydziale Rzeźby, a wiosną 1981 r. uczestniczyła w strajku o rejestrację NZS. Po wprowadzeniu stanu wojennego organizowała kolportaż w ramach Regionalnego Komitetu Strajkowego oraz drukowała na ramce i sicie pismo „Z dnia na dzień”. Od czerwca 1982 roku była członkiem Organizacji Solidarność Walcząca, drukowała pismo „Solidarność Walcząca”, współpracowała z Niezależną Agencją Fotograficzną Dementi. Od października 1983 roku do 1985 roku działała w ramach kontrwywiadu Solidarności Walczącej, prowadząc codzienny nasłuch częstotliwości wykorzystywanych przez SB, analizowała nagrane komunikaty, sporządzała raporty o działaniach SB dla działaczy podziemia. W 1985 roku wyjechała do Paryża na zaproszenie francuskich fundacji artystycznych. Z nominacji Kornela Morawieckiego pełniła funkcję niejawnego przedstawiciela Solidarności Walczącej w Paryżu. Jest autorką szeregu wystaw rzeźbiarskich.
Olejniczakowski Tomasz
Tomasz Olejniczakowski urodził się 3 lutego 1934 roku w Grajewie. Od 1961 r. jest absolwentem Wydziału Prawa i Administracji Uniwersytetu Wrocławskiego. W 1954 r. został aresztowany przez UB za wywieszenie plakatu w proteście przeciwko prześladowaniom hierarchów polskiego Kościoła katolickiego i skierowany do odbycia zasadniczej służby wojskowej w karnej kompanii górniczej. Od 1970 r. pracował w Zakładach Elektronicznych Elwro. W 1968 r. uczestniczył w wydarzeniach marcowych we Wrocławiu. W sierpniu 1980 r. był współorganizatorem strajku w Elwro, m.in. redaktorem nadawanych przez radiowęzeł audycji Komitetu Strajkowego, a od września 1980 r. działał w „Solidarności”. Był autorem artykułów i wierszy w czasopismach niezależnych, m.in. w „Z Dnia na Dzień” i „Solidarności Dolnośląskiej”. W siedzibie Zarządu Regionu Dolny Śląsk udzielał porad prawnych, pełniąc m.in. bezpłatne dyżury radcowskie. W nocy z 12 na 13 grudnia 1981 r. został internowany w Ośrodku Odosobnienia we Wrocławiu i w Grodkowie, następnie zwolniony 12 października 1982 r. Od listopada 1982 r. był działaczem podziemia, organizatorem druku i kolportażu, autorem tekstów w prasie podziemnej. Był wielokrotnie represjonowany. Od grudnia 1982 działał w Arcybiskupim Komitecie Charytatywnym we Wrocławiu. Zmarł 1 maja 1988 roku.
Opracowano na podstawie Encyklopedii Solidarności oraz innych źródeł historycznych.
Olszewska Bożena Teresa
Bożena Teresa Olszewska urodziła się 12 stycznia 1958 roku w Czarnowąsach k. Opola. W 1981 r. została absolwentką historii w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Opolu. W latach 1979–1981 była współpracownikiem KSS KOR i kolporterką wydawnictw niezależnych. W latach 1981–1989 działała w Niezależnym Zrzeszeniu Studentów WSP w Opolu, od marca 1981 r. była członkiem Komisji Rewizyjnej, wiceprzewodniczącą Zarządu Uczelnianego NZS. Była założycielką i członkiem zespołu niezależnego pisma NZS WSP „Aneks” oraz współorganizatorką biblioteki NZS i studenckich akcji protestacyjnych w Opolu. 13 grudnia 1981 r. została internowana i osadzona w Ośrodku Odosobnienia w Opolu, a 24 grudnia 1981 r. została zwolniona. W latach 1981–1987 była wielokrotnie przesłuchiwana. Od 1982 r. działała w podziemnym NZS, była członkiem Komitetu Pomocy Internowanym w Opolu.
Opracowano na podstawie Encyklopedii Solidarności oraz innych źródeł historycznych.
Olszewski Dariusz
Dariusz Olszewski urodził się 13 maja 1957 roku we Wrocławiu, gdzie w 1978 r. ukończył Technikum Mechaniczne nr 2. Działalność w NSZZ „Solidarność” rozpoczął we wrześniu 1980 roku. Po wprowadzeniu stanu wojennego był organizatorem strajku w kopalni Sieroszowice, następnie 14 grudnia 1981 uczestnikiem starć z oddziałami wojska i ZOMO pacyfikującymi zakład, w wyniku czego został zwolniony z pracy. W latach 1982-1990 działał w Organizacji Solidarność Walcząca. prowadził szkolenia drukarzy oraz kursy samoobrony i sztuk walki; był organizatorem i przywódcą grup stawiających czynny opór oddziałom ZOMO atakującym demonstracje, współorganizował struktury kolportażu i druku. Zajmował się ochroną Kornela Morawieckiego i innych działaczy podziemia, zorganizował grupę ochraniającą tajne posiedzenia przywódców Solidarności Walczącej. Od 1984 roku kierował Pocztą Solidarności Walczącej, w ramach której projektował znaczki i je drukował. W 1986 roku był współtwórcą Niezależnej Oficyny Studenckiej. Wielokrotnie represjonowany, w 1986 roku wyjechał do Stanów Zjednoczonych, gdzie przebywa do dziś. Był jednym z przedstawicieli zagranicznych Solidarności Walczącej. Organizował wiele demonstracji pod siedzibami ambasad PRL i Związku Sowieckiego oraz przygotowywał wystawy i spotkania dla Polonii amerykańskiej.
Olszewski Jerzy
Jerzy Olszewski urodził się w miejscowości Pajewo-Szwelice oddalonej o 15 kilometrów od Ciechanowa. Działacz związkowy. Stan wojenny 1981 roku zastał go w wojsku. Jest skoszarowany w Modlinie. W 1988 roku pracując w Fabryce Narzędzi ”Fanar” założył NSZZ „Solidarność”. Po legalizacji związku w 1989 roku został przewodniczącym Komisji Zakładowej. 21 marca 1991 roku został wybrany przewodniczącym NSZZ „Solidarność” Oddział Ciechanów. Reformował lokalne struktury i walczył o prawa pracownicze, w przeciwieństwie do wielu innych działaczy zaangażowanych w walkę o swoje prywatne interesy. Miał duże poparcie miejscowej ludności. Swoją funkcję spraował wiele kadencji.
Olszewski Mirosław Stanisław
Mirosław Stanisław Olszewski urodził się 2 czerwca 1958 roku w Opolu. W 1982 r. został absolwentem ekonomiki obrotu towarowego i usług w Wyższej Szkoły Pedagogicznej. Od października 1980 r. działał w Niezależnym Zrzeszeniu Studentów, w okresie od 14 października 1980 do marca 1981 był członkiem Tymczasowego Komitetu Założycielskiego w WSP w Opolu i organizatorem niezależnej biblioteki na uczelni. Od listopada 1980 do października 1981 r. uczestniczył w wydawaniu niezależnego pisma „Aneks” oraz publikacji Wydawnictwa Aneks, w lutym 1981 r. redaktorem „Komunikatu NZS WSP w Opolu” i „Biuletynu Informacyjnego NZS WSP w Opolu”. 18 lutego 1981 r. był organizatorem wiecu i strajku solidarnościowego na WSP ze studentami uczelni łódzkich w sprawie rejestracji NZS, od 16 listopada do 10 grudnia był rzecznikiem prasowym Komitetu Strajkowego NZS na WSP. 14 grudnia 1981 wraz z innymi wyniósł i ukrył dokumentację NZS. 5 lutego 1982 r. był internowany i osadzony w Ośrodku Odosobnienia w Nysie, zaś 26 lutego 1982 zwolniony. W latach 1982–1989 był kolporterem pism i wydawnictw podziemnych. W latach 1982–1983 uczestniczył w akcjach pomocowych dla osób represjonowanych, był kurierem przekazującym pieniądze z kurii opolskiej osobom represjonowanym z Kędzierzyna-Koźla. Zmarł 14 września 2015 roku w Opolu.
Opracowano na podstawie Encyklopedii Solidarności oraz innych źródeł historycznych.
Olszewski Zbigniew
Zbigniew Olszewski - działacz opozycji antykomunistycznej. Od sierpnia 1980 r. członek Solidarności, kolporter prasy podziemnej, współtworzył gazetkę „Lokomotywa” pismo okręgowej Sekcji Kolejarzy NSZZ Solidarność. Od 1989 roku zostaje Przewodniczącym MKZ Tczew i zastępcą przewodniczącego Okręgowej Sekcji Kolejarzy.Od 1988 roku współorganizuje uroczystości w rocznicę wybuchu II wojny światowej w Szymankowie i Tczewie.
Laureat Drzwi do Wolności Festiwalu Filmowego NNW. Uhonorowanie wręczono podczas Retrospektywy Festiwalu NNW w Starogardzie Gdańskim w 2023 roku.
Opala Józef
Józef Opala - artysta rzeźbiarz, medalier, autor rzeźb sakralnych, statuetek, płaskorzeźb, obrazów, realizacji pomnikowych. Jest absolwentem Wydziału Rzeźby Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie.
Już w dzieciństwie interesował się sztuką. Ojciec artysty był organistą kościelnym, dzięki niemu poznawał liturgię łacińską, odbywał swoje pierwsze wędrówki po Sandomierszczyźnie, podziwiając wiekowe, kościelne rzeźby i obrazy. Tworzenie rozpoczął od malarstwa na Studium Nauczycielskim w Busku-Zdroju, malując pejzaże i zabytki ziemi sandomierskiej.
Malarstwo jednak nie wyczerpywało energii i pragnienia tworzenia. Jego nazwisko znalazło się na liście przyjętych do warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych w 1971. Od tej pory rozpoczęła się dojrzała wędrówka artysty przez meandry sztuki rzeźby i malarstwa. Arkana wiedzy zdobywał terminując w pracowni profesora Bogdana Chmielewskiego i tamże uzyskał dyplom z wyróżnieniem w 1976 r. Swoją pracę dyplomową zatytułowaną Madonny zaprezentował promotorom w terenie, w miejscu swojego urodzenia – w Męczennicach, gdzie pośród pól ukochanej ziemi świętokrzyskiej stały, na okolicznych wzniesieniach, Madonny. Nie było przypadku – motywy matki ziemi, kultury narodu, ludzkiego wysiłku i modlitwy możemy odnaleźć w licznych, późniejszych pracach artysty.
Mottem przewodnim jego pracy stała się benedyktyńska dewiza Ora et Labora – módl się i pracuj.
W dorobku ma liczne wystawy indywidualne i zbiorowe zarówno w Polsce jak i za granicą. Jest laureatem licznych nagród i wyróżnień. Dzieła tworzone przez Opalę to nie tylko Madonny i anioły ale także rzeźby przedstawiające ludzi nauki, literatury, sztuki i polityki. Możemy je odnaleźć w kościołach, w parkach, na skwerach i w muzeach wielu miast Polski.
Od kilku lat, w swoim atelier w Koprzywnicy, tworzy także rzeźby i popiersia związane z postaciami polskich bohaterów podziemia niepodległościowego. Wśród nich znajdują się m.in. popiersia poetki i konspiratorki Zofii Kossak-Szczuckiej, rtm. Witolda Pileckiego czy gen. Stanisława Maczka. Do ostatnio ukończonych dzieł artysty, związanych z działalnością patriotyczną, należy Pomnik rtm. Witolda Pileckiego odsłonięty w 2018 r. na dziedzińcu Państwowej Wyższej Szkoły Zawodowej w Oświęcimiu a także pomnik 100. Rocznicy Odzyskania Niepodległości w Gręboszowie.
Rzeźbiarz jest autorem powstającego w Mielcu największego Pomnika Żołnierzy Wyklętych Niezłomnych.
Od wielu lat Józef Opala współpracuje z artystą rzeźbiarzem profesorem Wincentym Kućmą – wspólnie tworzą liczne rzeźby sakralne i ołtarze.
Uhonorowany Drzwiami do wolności Festiwalu NNW w 2021 roku.
Organizacja Praw Człowieka "Wola" - Ponomariowa, Grigorienko
Natalia Ponomariowa i Wołodymyr Grigorienko – założyciele starobielskiej organizacji Praw Człowieka „WOLA”, która od początku wojny w Donbasie zajmuje się dokumentowaniem zbrodni separatystów, a obecnie rosyjskiej armii na Ukrainie. To bezcenne, bardzo potrzebne świadectwo, gdy przyjdzie czas, aby sprawców osądzić. Wołodymir walczy, nie dostał zgody, by pojawić się w Polsce, ale była z nami Natalia, którą uściskała Ewa Kubasiewicz. „Poznałam nowe strony historii Polski. Chcę się nisko wam ukłonić od całej Ukrainy za waszą pomoc od pierwszych godziny wojny. Sława narodowi polskiemu! Sława Ukrainie!” – mówiła wzruszona Ponomariowa. Laureaci Drzwi do wolności 14. festiwalu Filmowego NNW.
Oryński Andrzej Tadeusz
Andrzej Tadeusz Oryński urodził się 3 sierpnia 1945 roku w Krakowie. Jest absolwentem Wydziału Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie. W 1975 uzyskał doktorat na Akademii Ekonomicznej we Wrocławiu. Działalność w NSZZ „Solidarność” rozpoczął we wrześniu 1980 roku na Akademii Ekonomicznej we Wrocławiu. W tym okresie był autorem artykułów zamieszczanych m.in. w „Solidarność Dolnośląska”, „Semafor” i „Nasza Ziemia”. Po wprowadzeniu stanu wojennego razem z Leszkiem Wierzejskim był współzałożycielem pisma „Wiadomości Bieżące”, gdzie zamieszczał teksty m.in. pod pseudonimem Cywil i Absolwent. Współpracował z Regionalnym Komitetem Strajkowym Dolny Śląsk. 9 grudnia 1982 roku został internowany, następnie aresztowany i skazany 18 maja 1983 r. na dwa lata więzienia w zawieszeniu na 3 lata w procesie osób związanych z „Wiadomościami Bieżącymi”. W następnych latach współpracował z wrocławskimi pismami podziemnymi, w tym „Solidarnością Cuprum”, „Jednością Silni”, „Biuletynem Informacyjnym Politechniki Wrocławskiej”, „Solidarnością Dolnośląską”. Zajmował się kolportażem „Zeszytów Poezji Podziemnej”. Wielokrotnie represjonowany, w tym w październiku 1982 r. został odsunięty od prowadzenia zajęć dydaktycznych i przeniesiony na niższe stanowisko. Od 2010 roku jest na emeryturze.
Osiński Tadeusz
Ks. Prałat mgr Tadeusz Osiński urodzony 28.10.1936 r. we wsi Kosuty, gmina i parafia Stanin, powiat Łuków.
Podczas studiów w Wyższym Seminarium Duchownym, po tzw. ”odwilży – 1956″ w kraju, uzyskał maturę państwową w roku 1957r. Po V roku studiów w WSD przyjął święcenia diakońskie dnia 10.06.1960 roku, a w następnym roku po złożeniu egzaminów i ukończeniu studiów filozoficzno-teologicznych przyjął święcenia kapłańskie dnia 27.05.1961r. Inkardynowany do Diecezji Drohiczyńskiej mocą Bulli Jana Pawła II 25.03.1992 r. 13.03.1969 r. otrzymał dyplom magistra filozofii chrześcijańskiej w zakresie specjalizacji psychologii wychowawczej na KUL. W czasie swojej długoletniej posługi kapłańskiej w kraju jeszcze za czasów PRL oraz później również zagranicą współpracował i współpracuje ze środowiskami kombatanckimi , młodzieżą akademicką oraz środowiskami polonijnymi i patriotycznymi w kraju. Kapelan Światowego Związku Żołnierzy AK Okręgu Warszawa Wschód. Uhonorowany wieloma odznaczeniami min medalem „Pro Patria”.
Osiński Tadeusz, Ks. prałat
Ks. prałat mgr Tadeusz Osiński - urodzony 28.10.1936 r. we wsi Kosuty, gmina i parafia Stanin, powiat Łuków.
Podczas studiów w Wyższym Seminarium Duchownym, po tzw. ”odwilży – 1956″ w kraju, uzyskał maturę państwową w roku 1957 r.
Po V roku studiów w Wyższej Szkole Duchowieństwa przyjął święcenia diakońskie dnia 10.06.1960 roku, a w następnym roku po złożeniu egzaminów i ukończeniu studiów filozoficzno-teologicznych przyjął święcenia kapłańskie (27.05.1961 r.)
Inkardynowany do Diecezji Drohiczyńskiej mocą Bulli Jana Pawła II 25.03.1992 r.
13.03.1969 r. otrzymał dyplom magistra filozofii chrześcijańskiej w zakresie specjalizacji psychologii wychowawczej na KUL.
W czasie swojej długoletniej posługi kapłańskiej w kraju jeszcze za czasów PRL oraz później również zagranicą, współpracował i współpracuje ze środowiskami kombatanckimi, młodzieżą akademicką oraz środowiskami polonijnymi i patriotycznymi.
Kapelan Światowego Związku Żołnierzy AK Okręgu Warszawa Wschód. Uhonorowany wieloma odznaczeniami min medalem „Pro Patria”.
Uhonorowany Drzwiami do Wolności Festiwalu NNW w 2021 roku.
Osnowski Andrzej
Andrzej Osnowski ur. 27.XI.1948 w Rzemieniu, powiat mielecki, syn Józefa żołnierza Armii Krajowej. Studia historyczne na UMCS w Lublinie ukończył w 1972 r. W tymże roku rozpoczął pracę w liceum jako nauczyciel historii i wiedzy o społeczeństwie. Ukończył również podyplomowe studia filozoficzno- religioznawcze oraz nauki polityczne na UJ. We wrześniu 1980 r. był jednym z założycieli i pierwszym przewodniczącym nauczycielskiego NSZZ Solidarność w Mielcu. Był delegatem na historyczny I Krajowy Zjazd Solidarności w Gdańsku. W stanie wojennym represjonowany, m. in. 16. XII. 1981 r. został zatrzymany, a następnie wielokrotnie przesłuchiwany w Mielcu i Rzeszowie. Jego mieszkanie było poddawane kilkakrotnym rewizjom. Sądzono go w sfingowanym procesie politycznym w 1986 r. Po ponownej rejestracji Solidarności w 1989 r. podjął się dalszemu przewodniczeniu związku w oświacie. Uczestniczył także w pracach Komitetu Obywatelskiego Solidarność w Mielcu. Z ramienia tego ugrupowania został wybrany radnym, a następnie przewodniczącym Rady Miejskiej w Mielcu na kadencje 1990- 94 i 1994-98 będąc również delegatem Mielca w Związku Miast Polskich. W wyborach parlamentarnych w 1997 r. kandydował z listy AWS i został wybrany posłem na Sejm RP III kadencji. Jest inicjatorem i prezesem Stowarzyszenia Świętego Jana Pawła II w Mielcu, które m.in. funduje stypendia dla uczniów i studentów z niezamożnych rodzin. W 2016 r. został odznaczony Krzyżem Wolności i Solidarności.
Ossowski Albin
Albin Ossowski - pochodzący ze Starogardu żołnierz Armii Krajowej. Aresztowany przez Niemców przeżył brutalne śledztwo na Pawiaku. Więziony w obozach koncentracyjnych, po wyzwoleniu we Włoszech wstąpił do II Korpusu Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie. Zagrał główną rolę w filmie Michała Waszyńskiego „Wielka droga” u boku Ireny Renaty Bogdańskiej, czyli późniejszej zony generała Andersa - Ireny Anders.
Laureat Sygnetu Niepodległości Festiwalu Filmowego NNW. Otrzymał go pośmiertnie podczas Gali Retrospektywy Festiwalu NNW w Starogardzie Gdańskim.
Ostrowski Andrzej Marek
Andrzej Marek Ostrowski - urodził się w 1938 roku w Warszawie. Jest siostrzeńcem rtm. Witolda Pileckiego. Wielokrotnie podkreślał, że ten zastępował mu ojca, który po bitwie pod Kockiem trafił do niemieckiej niewoli, w której przebywał ponad 5 lat.
„Mój wuj Witold Pilecki zatrzymał się właśnie w naszym mieszkaniu i z tego mieszkania po kilku miesiącach, we wrześniu 1940 r., został zabrany. Stało się tak celowo, ponieważ czekał na łapankę, aby trafić do Auschwitz”- mówił w Polskim Radiu 24 Andrzej Marek Ostrowski.
Laureat Drzwi do Wolności 15. Międzynarodowego Festiwalu Filmowego NNW
Otolińska Renata
Renata Otolińska urodziła się 5 lutego 1958 w Dzierżoniowie. W 1983 r. została absolwentką filologii polskiej na Uniwersytecie Wrocławskim. W latach 1977–1980 była działaczką Studenckiego Komitetu Solidarności we Wrocławiu, rzeczniczką i skarbnikiem, z kolei w latach 1977–1981 była współpracowniczką NOW-ej, a w latach 1978–1979 redaktorką niezależnego pisma „Podaj Dalej”. W latach 1978–1980 była kolporterką niezależnych pism, m.in. „Biuletynu Informacyjnego” KSS KOR, „Robotnika” oraz książek z Warszawy, prowadziła bibliotekę wydawnictw niezależnych. Wielokrotnie represjonowana.W dniach 7–17 maja 1980 r. uczestniczyła w głodówce protestacyjnej w Podkowie Leśnej w obronie uwięzionych działaczy KSS KOR.Od października 1980 r. działała w Niezależnym Zrzeszeniu Studentów. Po wprowadzeniu stanu wojennego była również wielokrotnie poddawana represjom. W latach 1989–1999 działała w „Solidarności”. Następnie pracowała w mediach i szkolnictwie. Autorka i współautorka publikacji metodycznych, m.in. „Leksykonu lektur szkolnych” (2005).
Opracowano na podstawie Encyklopedii Solidarności oraz innych źródeł historycznych.
Oziewicz Marian
Marian Oziewicz urodził się 29 sierpnia 1943 roku w Wilnie. Jest absolwent Wydziału Elektroniki Politechniki Gdańskiej. W 2005 roku uzyskał doktorat na Politechnice Warszawskiej. W 1968 roku przeniósł się do Wrocławia gdzie kontynuował pracę naukową. W 1968 roku uczestniczył w strajku okupacyjnym na Uniwersytecie Wrocławskim, a rok później uczestniczył w akcji ulotkowej Kornela Morawieckiego, w której żądano przywrócenia na studia relegowanych za udział w marcowym strajku studentów. Działalność w NSZZ „Solidarność” rozpoczął we wrześniu 1980 roku. Był w tym okresie m.in. inicjatorem i współorganizatorem ogólnopolskiej akcji plakatowej Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność”: „Zejdziemy z murów i chodników, gdy wejdziemy do TVP”. Po wprowadzeniu stanu wojennego włączył się w działalność podziemną. W latach 1982-1989 był współpracownikiem Regionalnego Komitetu Strajkowego Dolny Śląsk oraz w tym samym okresie działał w Organizacji Solidarność Walcząca. Był drukarzem, kolporterem, autorem artykułów w „Solidarności Walczącej”, „Z Dnia na Dzień”, „Nowej Kulturze”, tekstów ulotek. Wielokrotnie represjonowany. Jest członkiem wspierającym w Związku Żołnierzy Narodowych Sił Zbrojnych.
Oziewicz Zbigniew
Zbigniew Oziewicz urodził się 22 sierpnia 1941 roku w Wilnie. Był absolwentem fizyki matematycznej na Uniwersytecie w Leningradzie w 1964 roku. W latach 1965-2003 był pracownikiem naukowym Instytutu Fizyki Teoretycznej Uniwersytetu Wrocławskiego. Od 1992 roku był profesorem Uniwersytetu Wrocławskiego. Od 1977 roku był kolporterem wydawnictw niezależnych, a od 1979 r. współpracownikiem „Biuletynu Dolnośląskiego”. Działalność w NSZZ „Solidarność” rozpoczął we wrześniu 1980 roku. Po wprowadzeniu stanu wojennego współorganizował struktury Regionalnego Komitetu Strajkowego Dolny Śląsk, był również łącznikiem RKS ze Zbigniewem Bujakiem w Warszawie oraz zakładami pracy Dolnego Śląska. Organizował pomoc dla rodzin osób internowanych. Od lutego 1982 r. ukrywał się. Od przełomu maja i czerwca 1982 r. współtworzył Organizację Solidarność Walcząca. Był członkiem Rady Politycznej Solidarności Walczącej oraz redakcji pisma „Solidarność Walcząca”. Był internowany w Ośrodku Odosobnienia w Grodkowie. Po wyjściu na wolność współtworzył struktury Solidarności Walczącej w kilku polskich miastach, był kolporterem wydawnictw niezależnych i autorem artykułów we wrocławskich pismach podziemnych, współorganizatorem struktur Radia Solidarność Walcząca. Wielokrotnie represjonowany. Od 1993 roku zatrudniony jako profesor na Universidad Nacional Autónoma de México w Meksyku, od 2008 także na University of Texas w San Antonio. Autor licznych publikacji naukowych z zakresu fizyki teoretycznej i matematycznej. Zmarł w Meksyku w 2020 roku.
[display-posts]