Jan Bolesław Tarnowski urodził się 26 maja 1950 roku w Gdańsku. W 1968 r. ukończył Zasadniczą Szkołę Włókienniczą w Kamiennej Górze. W latach 1975-1983 pracował w Zakładach Kuzienniczych i Maszyn Rolniczych Agromet Kuźnia w Jaworze. W sierpniu 1980 był uczestnikiem strajku w Agromecie Kuźni, Od września 1980 r. działał w „Solidarności”, był przewodniczącym Komitetu Założycielskiego, następnie Komisji Zakładowej „Solidarności”. W latach 1980-1981 kolportował prasę związkową, m.in. „Solidarność Dolnośląska”, „Semafor”, „Solidarność Zagłębia Miedziowego”, „Robotnik”. 13 grudnia 1981 został internowany w Ośrodku Odosobnienia w Głogowie, a 29 kwietnia został 1982 zwolniony. Od 1982 był kolporterem prasy podziemnej, m.in. „Z Dnia na Dzień”, „Solidarność Walcząca”, uczestnikiem akcji plakatowych i ulotkowych w Jaworze. Był też współorganizatorem Mszy za Ojczyznę w kościele św. Marcina w Jaworze. Opracowano na podstawie Encyklopedii Solidarności oraz innych źródeł historycznych. 

Mieczysław Tarnowski urodził się 25 grudnia 1945 roku w Mönchengladbach w Niemczech. W 1965 r. ukończył tam Technikum Górnicze. W latach 1965-1981 był górnikiem szybowym w KWK Wałbrzych. W sierpniu 1980 uczestniczył w strajku w KWK Wałbrzych. Od września 1980 r. działał w „Solidarności”, był członkiem Komisji Zakładowej. W czerwcu 1981 został delegatem na I Walny Zjazd Delegatów Regionu Dolny Śląsk, następnie członkiem Zarządu Regionu. Od lipca 1981 był wiceprzewodniczącym Zarządu Oddziału „Solidarności” w Wałbrzychu i zwolennikiem utworzenia samodzielnego Regionu w Wałbrzychu. 29 listopada 1981 wyjechał do Szwajcarii i pozostał tam na emigracji Był współtwórcą biura „Solidarności” w Zurychu i współorganizatorem powstających na Zachodzie komitetów Solidarności z Solidarnością we Francji, Włoszech, Norwegii i RFN. 1 lutego 1983 r. powrócił do Wałbrzycha. Był organizatorem Tajnej Komisji Oddziału „Solidarności” w województwie wałbrzyskim. W 1986 r. współorganizował Duszpasterstwo Ludzi Pracy przy parafii św. Józefa Robotnika w Wałbrzychu oraz Komisję Interwencji i Praworządności „Solidarności” w województwie wałbrzyskim. Od 1986 r. był na rencie. Od grudnia 1987 działał w jawnej Regionalnej Komisji Wykonawczej Dolny Śląsk, był przewodniczącym RKW województwa wałbrzyskiego oraz współorganizatorem ruchu Bez Przemocy Non Violence w Wałbrzychu. W latach 1989-1991 był senatorem RP z listy Komitetu Obywatelskiego „Solidarności”. Zmarł 11 maja 1991 roku w Wałbrzychu. Opracowano na podstawie Encyklopedii Solidarności oraz innych źródeł historycznych. 

Marek Zdzisław Tauter - urodzony 21.08 1954r. w Wyszkowie. 13 grudnia 1981r.  internowany za "działalność antypaństwową” i osadzony w ośrodku odosobnienia zlokalizowanym na terenie więzienia w Iławie. 22 marca 1989 r. Marek Tauter został zarejestrowany pod nr. 7257 przez pion V SB w Wyszkowie jako figurant Sprawy Operacyjnego Rozpracowania o krypt. „Polonez”. Sprawę tę wszczęto przeciwko niemu jako "liderowi jawnej struktury „Solidarności" w Zakładzie Zespołów Napędowych w Wyszkowie. Potwierdzono uzyskane operacyjnie informacje o powstaniu w ZZN FSO w Wyszkowie 15-to osobowego komitetu organizacyjnego NSZZ „Solidarność". W skład komitetu weszli m.in. byli aktywni członkowie "Solidarności oraz organizatorzy wyszkowskiego Klubu Inteligencji Katolickiej. Dnia 3 czerwca 1989r., zgodnie z decyzją Dyrektora Dep. V MSW, Sprawę Organizacyjnego Rozpoznania krypt. „Polonez” przekwalifikowano na Sprawę Operacyjnego Sprawdzenia. Natomiast w dniu 28.08.1989 r. sprawę zdjęto z ewidencji, jej materiały złożono w archiwum. Materiały ewidencyjne Wydz. Paszportów KW MO/WUSW Ostrołęka z roku 1982 zawierają m.in. zapisy dotyczące Marka Tautera. W dniu 17.03.1982 "mając na względzie jego wrogą działalność, zastrzeżono mu wyjazdy za granicę kraju" - do "wszystkich krajów świata do odwołania". To zastrzeżenie wyjazdów (zakaz wydawania paszportu) o nr Z-800/82 nastąpiło na wniosek SB z RUSW w Wyszkowie. Marek Tauter od 2018 r. jest radnym Rady Miejskiej w Wyszkowie (dane w roku 2021). Laureat Drzwi do Wolności Festiwalu NNW w 2021 roku.

Anna Tchórzewska - wiceprezes zarządu Stowarzyszenia Trzy Kropki w Lublinie. Wielokrotnie współpracowała z festiwalem i wspierała jego organizację podczas jego 10 edycji. Współorganizowała dwa panele tematyczne. W ramach stowarzyszenia zrealizowała również V i VI Lubelską Retrospektywę Festiwalu NNW. Laureatka nagrody Przyjaciel Festiwalu NNW przyznanej podczas 15. Międzynarodowego Festiwalu Filmowego NNW w Gdyni.

Marian Terlecki urodził się 21 września 1954 roku w Gdańsku. Od 1984 r. był absolwentem Wyższego Zawodowego Studium Scenopisarstwa Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej w Łodzi. W „Solidarności” działał od września 1980 r., był członkiem Komitetu Założycielskiego, następnie przewodniczącym Komisji Zakładowej i wiceprzewodniczącym Krajowej Komisji Koordynacyjnej Pracowników Radia i Telewizji. Od kwietnia 1981 r. był redaktorem naczelnym Agencji Telewizyjnej w Biurze Informacji Prasowej „Solidarności” w Gdańsku oraz współzałożycielem gazety codziennej I Krajowego Zjazdu Delegatów „Głos Wolny”. Od 13 grudnia 1981 r. do 13 września 1983 r. ukrywał się. W latach 1982–1983 był autorem audycji podziemnego Radia „Solidarność”. Od grudnia 1982 r. do czerwca 1983 r. był redaktorem naczelnym pisma Regionu Gdańskiego „Solidarność”. Od stycznia 1985 r. do 1990 r. był redaktorem naczelnym Duszpasterskiego Ośrodka Dokumentacji i Rozpowszechniania Video przy klasztorze oo. Pallotynów w Gdańsku-Wrzeszczu. Wielokrotnie represjonowany przez Służbę Bezpieczeństwa. W 1987 r. został współzałożycielem Gdańskiego Klubu Politycznego im. Lecha Bądkowskiego. W maju 1988 r. został szefem ekipy rejestrującej przebieg strajku w Stoczni Gdańskiej. Od 1990 roku pracował w mediach. Był współautorem książki „Każdy z was jest Wałęsą” i leksykonu „Who’swho, what’s what in Solidarność” oraz reżyserem filmu dokumentalnego „Kisiel”. Zmarł 8 stycznia 2010 roku w Nadarzynie. Opracowano na podstawie Encyklopedii Solidarności oraz innych źródeł historycznych. 

Ryszard Tomala urodził się 5 kwietnia 1942 roku w Krępie. W 1961 r. ukończył Technikum Samochodowe w Olsztynie. W latach 1967-1983 był technologiem w Zakładach Naprawy Taboru Kolejowego w Oleśnicy. Od września 1980 r. był sekretarzem Komitetu Założycielskiego, następnie sekretarzem Komisji Zakładowej „Solidarności” przy ZNTK w Oleśnicy. 13 grudnia 1981 r. internowany w Ośrodku Odosobnienia we Wrocławiu i w Grodkowie. 29 kwietnia 1982 r. został zwolniony, po czym był nieustannie represjonowany. W latach 1983-1989 był kierowcą taksówki. Opracowano na podstawie Encyklopedii Solidarności oraz innych źródeł historycznych. 

Jerzy Tomaszewski ps. „Jur” urodził się 20 stycznia 1924 w Warszawie. Gdy wybuchła II wojna światowa, w wieku 14 lat został łącznikiem przy dowództwie Obrony Przeciwlotniczej. Podczas okupacji hitlerowskiej działał w konspiracji. W 1940 ukończył tajny kurs techniki fotografii. W 1941 został skierowany przez Delegaturę Rządu na Kraj do niemieckiej firmy filmowo fotograficzne, pracującej na potrzeby propagandy III Rzeszy. W Fotorisie działała tajna komórka, która zajmowała się przechwytywaniem zdjęć niemieckich, które poddawane były specjalnemu procesowi obróbki, a następnie przewożone przez konspiracyjnych kurierów do Rządu RP w Londynie. W 1943 grupa ta została zdekonspirowana. Gdy wybuchło powstanie warszawskie, został jednym z fotoreporterów. 8 września, w okolicy ulicy Tamka, został ciężko ranny. Ostatnie zdjęcia wykonał leżąc w bramie rodzinnego domu. Wkrótce dostał się do niemieckiego obozu jenieckiego w Pruszkowie, skąd uciekł dzięki pomocy matki. Na początku 1945 wrócił do Warszawy. Jego autorskie fotografie ocalały dzięki konspiracyjnej laborantce Wacławie Zacharskiej, która wywołane negatywy schowała do metalowych puszek i ukryła w mieszkaniu. Jerzy Tomaszewski należał do Rady Honorowej Budowy Muzeum Powstania Warszawskiego. 29 lipca 2007 prezydent Lech Kaczyński odznaczył go Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski. W ostatnim okresie życia prowadził Fundację Nie Zapomnieliśmy, Ośrodek Popularyzacji Historii II Wojny i Okupacji Polski Zmarł 26 stycznia 2016 w Warszawie. Uroczystości pogrzebowe odbyły się w kościele parafialnym w Kamionnej.

Andrzej Tomczak urodził się 6 lipca 1958 roku w Głubczycach. W 1982 r. został absolwentem Akademii Rolniczej we Wrocławiu. Podczas studiów był członkiem Niezależnego Zrzeszenia Studentów oraz w tym czasie i po wprowadzeniu stanu wojennego kolporterem prasy i wydawnictw z Wrocławia do Głubczyc. W 1984 r. nawiązał kontakty z działaczami „Solidarności” Rolników Indywidualnych z rejonu głubczyckiego. Był działaczem społeczno-religijnym na terenie Głubczyc we współpracy z miejscowym proboszczem ks. Michałem Ślęczkiem. W latach 1985–1986 organizował przy kościele parafialnym odczyty dotyczące głównie najnowszej historii Polski. Był współorganizatorem Dni Kultury Chrześcijańskiej na terenie Głubczyc. W 1987 r. zaangażował się w działania na rzecz powołania Klubu Inteligencji Katolickiej w Głubczycach. Opracowano na podstawie Encyklopedii Solidarności oraz innych źródeł historycznych. 

Josef Toufar urodził się 14 lipca 1902 roku. Był katolickim księdzem i ofiarą reżimu komunistycznego w Czechosłowacji. W styczniu 1950 roku oskarżono go o zainscenizowanie tzw. cudu čihostskiego (od nazwy miejscowości Číhošť, gdzie był proboszczem). Według relacji świadków w trakcie mszy, 11 grudnia 1949 roku poruszył się kilkakrotnie na boki półmetrowy krzyż ołtarzowy. Cud miał się powtórzyć na Boże Narodzenie. Szerząca się wieść o cudzie zainteresowała służby bezpieczeństwa (Státní bezpečnost) i 29 stycznia proboszcza uwięziono i przewieziono do Pragi. Został poddany brutalnemu śledztwu, w następstwie którego księdza Toufara odwieziono w stanie krytycznym do praskiego szpitala. Zmarł 25 lutego 1950 roku z powodu odniesionych ran. Rodzinie proboszcza oznajmiono śmierć dopiero po czterech latach od tego wydarzenia. Ciało pochowano w zbiorowej mogile. Komunistyczne władze cud wykorzystały do antykościelnej propagandy. Nakręcono film propagandowy Biada temu, przez którego przychodzi zgorszenie. Film został rozprowadzony w rekordowej ilości kopii, ale został tak fatalnie wykonany, że społeczeństwo było przekonane o państwowej inscenizacji.

Leonard Trachimowicz urodził się 25 września 1952 roku w Małych Horodyszczach k. Chełma. W 1972 r. ukończył Technikum Włókiennicze w  Bielawie. W latach 1972–1987 był mistrzem w Bielawskich Zakładach Przemysłu Bawełnianego Bielbaw. Od września 1980 r. działał w „Solidarności”, od października 1980 r. był członkiem Komitetu Założycielskiego, wiceprzewodniczącym, a od lutego 1981 r. przewodniczącym Komisji Zakładowej. Od czerwca 1981 był członkiem Międzyzakładowej Komisji Koordynacyjnej „Solidarność” Ziemi Dzierżoniowskiej, od listopada 1980 był członkiem Komisji ds. Włókiennictwa „S” z siedzibą w Łodzi. Od stycznia do kwietnia 1981 był współpracownikiem niezależnego pisma Terenowej Komisji Porozumiewawczej w Dzierżoniowie „Nic o Nas bez Nas”. 13 grudnia 1981 został internowany i przetrzymywany w Ośrodku Odosobnienia w Kamiennej Górze, a 10 lutego 1982 r. zwolniony. W latach 1982–1987 był przewodniczącym Tajnej Komisji Zakładowej w Bielawie. Był wielokrotnie represjonowany. W latach 1987–1988 był drukarzem w prywatnej firmie Bieliźniarstwo Sitodruk w Bielawie. Od 2018 r. jest na emeryturze. Opracowano na podstawie Encyklopedii Solidarności oraz innych źródeł historycznych. 

Kacper Józef Trębacz - wieloletni działacz społeczny. W latach 1980-1992 Przewodniczący Gminnego Komitetu Obywatelskiego w Burzeninie a także klubu "Solidarności" w zakładzie Terpol. Inicjator budowy Pomnika marszałka Józefa Piłsudskiego, odsłoniętego 15 sierpnia 1991 r. Dzięki swym działaniom uzyskał wsparcie finansowe od Wspólnoty gruntów Burzenin na fundacje tabliczki na krzyżu Jana Pawła II przy ulicy sieradzkiej. Od wielu lat pracuje na rzecz wspólnoty obywatelskiej Burzenina, aktywny członek, organizator i uczestnik stowarzyszeń i ruchów społecznych. Przez 46 lat organizował i przewodniczył grupie ,,Turków’’ która zgodnie z tutejszym zwyczajem wystawiała straż przy Grobie Pańskim w miejscowym kościele w okresie Świąt Wielkanocnych. Założyciel Ludowego Klubu Sportowego Burza Burzenin. Stworzył sekcję sportową w 1974 r. którą z krótką przerwą prowadzi do dziś, a jej zawodnicy odnoszą sukcesy na szczeblu krajowym i międzynarodowym. Sam przygodę z podnoszeniem ciężarów rozpoczął w wieku 16 lat. Podczas swojej kariery sportowej zajął 3 miejsce na Mistrzostwach Polski Juniorów. Jego rekord życiowy to 117 kg w rwaniu i 147 kg w podrzucie - łącznie 264 kg w dwuboju. Uhonorowany Drzwiami do Wolności Festiwalu NNW w 2021 roku.

Jerzy Trociński urodził się 4 marca 1953 roku w Lublińcu. W 1978 r. został absolwentem Wydziału Prawa i Administracji Uniwersytetu Wrocławskiego. W latach 1979–1985 był referentem, następnie specjalistą ds. gospodarki materiałowej w Fabryce Maszyn Budowlanych Bumar-Fadroma we Wrocławiu. W latach 1978–1980 był współpracownikiem Studenckiego Komitetu Solidarności, uczestnikiem Ruchu Obrony Praw Człowieka i Obywatela i Ruchu Wolnych Demokratów we Wrocławiu. W dniach 26 sierpnia – 1 września 1980 r. był współorganizował i był wiceprzewodniczącym Komitetu Strajkowego w zakładzie pracy. Od września 1980 r. działał w „Solidarności”, był przewodniczącym Komitetu Założycielskiego, następnie od 13 grudnia 1980 przewodniczącym Komisji Zakładowej. W czerwcu 1981 został delegatem na I Walny Zjazd Delegatów Regionu Dolny Śląsk. W 1981 był autorem artykułów w niezależnym piśmie „Fama”, członkiem Klubu Politycznego w Fadromie. 21 października 1981 został zatrzymany i był przesłuchany z powodu przeprowadzenia 20 października 1981 w zakładzie referendum dotyczącego wotum zaufania wobec gen. Wojciecha Jaruzelskiego i wyprowadzenia PZPR z zakładu i zmiany Konstytucji PRL. Późną jesienią 1981 był sygnatariuszem Klubu Rzeczypospolitej Samorządnej Wolność-Sprawiedliwość-Niepodległość we Wrocławiu. 13 grudnia 1981 był internowany i przetrzymywany w Ośrodkach Odosobnienia we Wrocławiu, w Grodkowie, Strzelcach Opolskich, Łupkowie, Załężu i Kielcach-Piaskach, a 23 grudnia 1982 został zwolniony. W latach 1985–1995 prowadził własne gospodarstwo ogrodnicze we Wróblowicach k. Wrocławia. Po 1989 r. działał m.in. w Unii Pracy (1993–1995). Opracowano na podstawie Encyklopedii Solidarności oraz innych źródeł historycznych.

Bolesław Florian Trzewik urodził się 3 maja 1950 roku w Sycowie. W 1975 r. został absolwentem Wydziału Elektrycznego Politechniki Wrocławskiej. W latach 1976-1992 pracował na kierowniczych stanowiskach w Państwowym Ośrodku Maszynowym w Sycowie. W sierpniu 1980 był organizatorem manifestacji poparcia dla strajkujących na Wybrzeżu w sycowskim POM. Od września 1980 r. działał w „Solidarności”, był przewodniczącym Komitetu Założycielskiego oraz Komisji Zakładowej „Solidarności”, a w latach 1980-1981 zastępcą przewodniczącego Międzyzakładowej Komisji Porozumiewawczej „Solidarności” w Sycowie. W latach 1980-1981 kolportował gazetki, ulotki, znaczki, kasety wideo, kalendarze i przypinki „Solidarności”. W czerwcu 1981 r. był delegatem na I Walny Zjazd Delegatów Regionu Dolny Śląsk, a we wrześniu i październiku 1981 delegatem na I Krajowy Zjazd Delegatów. Opracowano na podstawie Encyklopedii Solidarności oraz innych źródeł historycznych. 

Ryszard Turka urodził się 6 sierpnia 1938 roku w Tarnopolu. W 1957 r. ukończył Technikum Energetyczne we Wrocławiu. W latach 1957-1983 był elektrykiem i brakarzem, kierownikiem Działu Budowy Lokomotyw Elektrycznych, inspektorem nadzoru robót elektrycznych w Dziale Inwestycji Państwowej Fabryki Wagonów Pafawag we Wrocławiu. Od września 1980 r. działał w „Solidarności”, był przewodniczącym Koła „Solidarności” w Dziale Inwestycji Pafawag, a w okresie od października 1981 do 1983 r. sekretarzem Rady Pracowniczej Pafawagu. Po 13 grudnia 1981 był członkiem Regionalnego Komitetu Strajkowego „Solidarność” Dolny Śląsk. W okresie od 14 do 15 grudnia 1981 uczestniczył w strajku okupacyjnego w Pafawagu, w wyniku czego od 16 grudnia 1981 do 21 stycznia 1982 był internowany w Ośrodku Odosobnienia w Grodkowie. 8 marca 1982 został skazany wyrokiem Sądu Rejonowego dla Dzielnicy Wrocław-Fabryczna na 2 lata więzienia w zawieszeniu na 3 lata. Od sierpnia 1983 r. przebywa na emigracji w USA. Opracowano na podstawie Encyklopedii Solidarności oraz innych źródeł historycznych. 

por. Jan Turowski ps. "Orlicz" Komendant NSZ na terenie powiatu Ostrów Mazowiecka. Rozstrzelany 13.01.1947 roku przez oprawców z UB. Żył lat 26.Jan Turowski pochodził z Pomorza. Podczas okupacji przybrał nazwisko Władysław Kornelewski. Za udział w konspiracji Niemcy poszukiwali go listami gończymi. Ukrywał się w okolicach Andrzejewa, najpierw u rodziny Tymińskich w Kowalówce, później u Józefa Kalupy z Andrzejewa oraz u Jana Nowackiego z Załusk-Lipniewa. Gdy Jan Nowacki został aresztowany Turowskim zaopiekowała się rodzina Zawistowskich z tej samej wioski, której członkowie byli żołnierzami podziemia. W kwietniu 1946 Jan Turowski został komendantem Komendy Powiatowej Narodowego Zjednoczenia Wojskowego. W październiku tego samego roku został aresztowany wraz ze swoją narzeczoną Salomeą Zawistowską ps. „Grażyna”, córką gospodarzy. Po pokazowym procesie, który odbył się 13 stycznia 1947 roku w Ostrowi, następnego dnia "Orlicz" został rozstrzelany w lesie przy szosie różańskiej, wraz z trzema innymi żołnierzami podziemia. Jego ciało odnaleźli w lesie Zawistowscy i przewieźli w tajemnicy do Andrzejewa, składając je w rodzinnym grobie. Przez 60 lat wiedzieli o tym tylko nieliczni. Dopiero w roku 2007 na grobie pojawiła się tablica z jego nazwiskiem. Podkomendy „Orlicza” Tadeusz Zawistowski ps. „Krakus”, który był bratem Salomei, od wielu lat nosił się z zamiarem upamiętnienia siedemdziesiątej rocznicy śmierci swojego dowódcy.