Witold Kaczanowski czyli Witold-K. Ewa Dałkowska, aktorka, laureatka Platynowego Opornika Festiwalu NNW, wręczyła Drzwi do Wolności artyście, który choć wyjechał do Stanów Zjednoczonych w 1968 roku, to mówi o sobie: „Jestem bardzo polskim malarzem”. Urodził się w Warszawie, studiował na Akademii Sztuk Pięknych. W 1964 r. został wysłany przez Ministerstwo Kultury PRL do Paryża, ale była to podróż z biletem w jedną stronę. Artysta zabrał ze sobą manuskrypt książki Stanisława Cata-Mackiewicza przeznaczony dla Kultury, przemycał także na Zachód dzieła innych pisarzy. Laureat Drzwi do Wolności 14. Festiwalu Filmowego NNW.

Maria Kaczmarska-Perlak urodziła się 10 czerwca 1955 roku we Wrocławiu. Jest absolwentką Akademii Ekonomicznej we Wrocławiu (1979). W latach 1978-1979 współpracowała ze Studenckim Komitetem Solidarności we Wrocławiu; uczestniczyła w niezależnych wykładach i spotkaniach organizowanych przez wrocławskie Duszpasterstwo Akademickie; kolportowała wydawnictwa niezależne, m.in. „Biuletyn Dolnośląski”, „Bratniak”, „Biuletynu Informacyjnego” KOR/KSS KOR. Działalność w NSZZ „Solidarność” rozpoczęła we wrześniu 1980 roku, była przewodniczącą Komitetu Założycielskiego w Branżowym Ośrodku Informatyki i Organizacji Pracy Przemysłu Cukrowniczego we Wrocławiu, współorganizowała struktury „Solidarności we wrocławskiej oświacie. Po wprowadzeniu stanu wojennego, prowadziła punkt kolportażu wydawnictw podziemnych w miejscu pracy, organizowała pomoc dla osób represjonowanych i ich rodzin. W pierwszych miesiącach 1982 r. wraz z Bogusławem Kaczmarskim współorganizowała spotkania Ogólnopolskiego Komitetu Oporu we Wrocławiu. Była współpracownikiem, a następnie członkiem redakcji pisma „Wiadomości Bieżące” oraz współpracownikiem „Przeglądu Prasy” prowadziła przeglądy materiałów z prasy podziemnej, nasłuch Radia Wolna Europa, zbierała informacje dla prasy podziemnej, organizowała lokale na działalność podziemia. W latach 1982-1989 współpracowała z Organizacją Solidarność Walcząca. W kolejnych latach, również po 1989 r. aktywnie działa w „Solidarności”.

Teresa Kaczorowska urodziła się 2 listopada 1953 w Zajączkowie na Suwalszczyźnie. Jest reporterką, pisarką, poetką, doktorem nauk humanistycznych, współzałożycielką i pierwszą prezes Związku Literatów na Mazowszu. Autorka m.in. książek reporterskich poświęconych zbrodni katyńskiej. Teresa Kaczorowska ukończyła I Liceum Ogólnokształcącego im. Marii Konopnickiej w Suwałkach, a następnie studia na Akademii Rolniczo-Technicznej w Olsztynie, po czym odbyła podyplomowe studia dziennikarskie i latynoamerykańskie na Uniwersytecie Warszawskim. Zamieszkała w Ciechanowie i zaczęła pisać o rolnictwie w „Tygodniku Ciechanowskim”. Uczestniczyła w spotkaniach lokalnego Klubu Inteligencji Katolickiej. Przez dziesięć lat była dziennikarką regionalnego wydania „Gazety Wyborczej”, współpracowała też z Polskim Radiem, Warszawskim Ośrodkiem Telewizyjnym oraz redakcjami czasopism w kraju i za granicą. Od 1999 redaguje też periodyk „Ciechanowskie Zeszyty Literackie”. Pod jej redakcją ukazało się też kilka almanachów i antologii poezji, wybór wierszy Mieczysława Haimana oraz biograficzna encyklopedia regionalna Kto jest kim w ciechanowskiem . Przez dziesięć lat stała na czele Stowarzyszenia Pracy Twórczej w Ciechanowie (1988–1998). W latach 2000–2009 była prezesem ciechanowskiego oddziału Związku Literatów Polskich. W 2011 została powołana na dyrektora Powiatowego Centrum Kultury i Sztuki w Ciechanowie. Współorganizatorka wielu corocznych imprez literackich w regionie. Inicjatorka międzynarodowej imprezy naukowo-literackiej Chrześcijański Horacy z Mazowsza, poświęconej jezuickiemu poecie epoki baroku ks. Maciejowi Kazimierzowi Sarbiewskiemu oraz Stowarzyszenia Academia Europaea Sarbieviana (została jego prezesem). Jest autorką książek reporterskich: Wyrwani z gniazd (1997), Nie odpłyną rzeki snu (1998), W cieniu araukarii. Spotkania z Polonią brazylijską (2000), Kiedy jesteście, mniej boli... (2003), Zapalają ognie pamięci (2005), Dzieci Katynia (2010), Dwunastu na trzynastego. Emigranci stanu wojennego (2011). Wydała też siedem zbiorów poezji: Dotyk prawdy (2002), Ze słowikiem w duszy (2004), Cztery wiosny (2008), Dla Wandy (2009), Kończą się wiśnie... (2011), Gombrowiczem w Buenos Aires (2011). W Stanach Zjednoczonych ukazał się jej tomik poezji Cherries Are Gone... (2011), a także książka reporterska Children of the Katyn Massacre (2006). W 2015 ukazała się jej książka pt. Obława Augustowska dotycząca wydarzenia pod tą nazwą. Jej utwory literackie tłumaczono na język angielski, portugalski, norweski, niemiecki, ukraiński, litewski, publikowano je m.in. w „Poezji dzisiaj”, „Przeglądzie Powszechnym”, „Twórczości”, w kilku antologiach i almanachach. W 2010, za wybitne zasługi w upamiętnianiu prawdy o zbrodni katyńskiej, prezydent Bronisław Komorowski odznaczył ją Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.

Maria Helena Kaczyńska z domu Mackiewicz urodziła się 21 sierpnia 1942 w Machowie, w dawnej gminie Kobylnik, w pobliżu Naroczy. Była Pierwszą damą Rzeczypospolitej Polskiej w latach 2005–2010, żoną prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Lecha Kaczyńskiego. Maria Kaczyńska urodziła się w rodzinie o silnych tradycjach patriotycznych. Po II wojnie światowej jej rodzina została przymusowo wysiedlona z Wileńszczyzny. Ojciec Marii, Czesław Mackiewicz, nosił pseudonim konspiracyjny „Szczygieł”, działał w Organizacji Wojskowej „Wilki”, walczył w Okręgu Wilno Armii Krajowej, IV Brygadzie Partyzanckiej AK. W 1949 Czesław Mackiewicz wyrokiem sądu został skazany na karę pięciu lat więzienia za działalność w AK (karę anulowano w wyniku amnestii). Maria Kaczyńska po ukończeniu studiów podjęła pracę w Instytucie Morskim w Gdańsku w pracowni badań koniunkturalnych, gdzie przeprowadzała badania perspektyw rozwoju rynków frachtowych na Dalekim Wschodzie. Przyszłego męża poznała w 1976, gdy pracowała naukowo w Instytucie Morskim, a on studiował. Dwa lata później pobrali się. Wydział II SB w Gdańsku zarejestrował Marię Mackiewicz jako kontakt operacyjny (nr rej. 22626) od 26 lutego 1977 do 11 lipca 1978. Jednak nie udowodniono jej współpracy z komunistycznymi służbami, a rejestracja była jedynie próbą werbunku. Jako Pierwsza Dama prowadziła działalność charytatywną. Maria Kaczyńska zginęła 10 kwietnia 2010 w wyniku katastrofy wojskowego samolotu Tu-154M nr 101 w Smoleńsku w drodze na obchody 70. rocznicy zbrodni katyńskiej. 13 kwietnia 2010 trumna z ciałem Marii Kaczyńskiej została przewieziona samolotem wojskowym z Moskwy do Warszawy i wystawiona na widok publiczny wraz z trumną męża w Sali Kolumnowej Pałacu Prezydenckiego w Warszawie. 18 kwietnia 2010 Maria Kaczyńska została pochowana wraz z mężem w bazylice archikatedralnej św. Stanisława i św. Wacława w Krakowie w krypcie pod Wieżą Srebrnych Dzwonów na Wawelu. W 2010 w kwaterze 92. Cmentarza Powązkowskiego w Warszawie powstał symboliczny grób Lecha i Marii Kaczyńskich. Szczątki pary prezydenckiej zostały ekshumowane 15 listopada 2016 w ramach zaplanowanych przez Prokuraturę Generalną ekshumacji ofiar katastrofy smoleńskiej, a następnie przebadane w Zakładzie Medycyny Sądowej Collegium Medicum Uniwersytetu Jagiellońskiego. Ponowny pochówek w tym samym miejscu miał miejsce trzy dni później z udziałem prezydenta Andrzeja Dudy i premier Beaty Szydło. Trumny pary prezydenckiej zostały umieszczone w nowym sarkofagu wykonanym z marmuru karraryjskiego.

chor. Stanisław Kakowski ps. „Kaźmierczuk” urodził się 11 listopada 1898 roku w Dzielinie, pow. przasnyski, przedwojenny żołnierz , służył w Sztabie Generalnym gdzie poznał Józefa Piłsudskiego, dowódca ostatniego patrolu „Roja”. Patrol w końcowej fazie składał się z dowódcy chor. Stanisława Kakowskiego ps. ,,Kaźmierczuk”, jego syna - Henryka Kakowskiego ps. „Henryk”, „Herkules” oraz Jerzego Miączyńskiego ps. „Bohun”, „Szary”. Ukrywali się w gospodarstwie Bronisławy i Eugeniusza Pszczółkowskiego we wsi Kadzielnia, pow. przasnyski. Bezpieka zlokalizowała ich dzięki donosowi agenta i zlikwidowała patrol 14 października 1951 roku. Wraz ze śmiercią Stanisława Kakowskiego „Kaźmierczuka” przestał istnieć najaktywniejszy oddział Narodowego Zjednoczenia Wojskowego na północnym Mazowszu.

Jerzy Kalina - urodził się 15 kwietnia 1944 roku w Garwolinie – polski scenograf i plastyk, twórca scenografii teatralnych i filmowych, witraży, filmów animowanych i dokumentalnych, performer. Ukończył warszawską Akademię Sztuk Pięknych otrzymując w 1971 dyplom na wydziale malarstwa u Stefana Gierowskiego. Oprócz licznych instalacji i performence’ów, które reprezentował w latach 70, wykonał projekty m.in nagrobka ks. Jerzego Popiełuszki na warszawskim Żoliborzu, pomnika katyńskiego w Podkowie Leśnej, Krzyża Pomnika ks. Jerzego Popiełuszki we Wrocławiu, cokołu pomnika marszałka Józefa Piłsudskiego w warszawskiej AWF, kaplic w Pałacu Prezydenckim i pałacu Belwederskim w Warszawie. Jest autorem Pomnika Ofiar Tragedii Smoleńskiej 2010 roku na Placu Piłsudskiego w Warszawie. To również scenograf i twórca m.in. oprawy papieskich mszy podczas pielgrzymek Jana Pawła II do Polski. Tworzył scenografie teatralne, współpracował m.in. z Janem Peszkiem i Kazimierzem Kutzem w warszawskich teatrach Małym, Studio, Narodowym oraz krakowskim Starym. Wystawił również kilka własnych spektakli teatralnych. W latach 70. wieku swoje prace wystawiał w Galerii Repassage. Jest też reżyserem i scenarzystą filmu pt. „Tama 1984–1991” o księdzu Jerzym Popiełuszce i jego męczeństwie. Laureat Platynowego Opornika 15. Międzynarodowego Festiwalu Filmowego NNW w Gdyni.

Irena Kamińska (z domu Kołakowska) - od września 1949r. do 25 lutego 1950 roku udzielała w gospodarstwie swoich rodziców Marianny i Bronisława Kołakowskich we wsi Osyski, obecnie gm. Opinogóra Górna pow. Ciechanów pomocy kwaterującym żołnierzom Narodowego Zjednoczenia Wojskowego. 25 lutego 1950 roku w zabudowaniach rodzinnych został zlikwidowany czteroosobowy patrol st. sierż. Ildefonsa Żbikowskiego ps.,,Tygrys”. W związku z tym zabudowania rodziców Pani Ireny Kamińskiej zostały spalone a majątek skonfiskowany na rzecz Skarbu Państwa, a cała rodzina została okrutnie przesłuchiwana i zapadły ciężkie wyroki. Ojciec Bronisław i brat Zdzisław Kołakowski zostali skazani i wykonano na nich wyrok śmierci na Rakowieckiej w Warszawie w dniu 3 sierpnia 1950 roku. Obecnie poszukiwane są ich szczątki w celu godnego pochówku. Brat Jerzy Kołakowski po trzymiesięcznych okrutnych przesłuchaniach w PUBP w Ciechanowie po wyjściu na wolność po miesiącu zmarł. Pani Irena Kamińska wraz z matką i siostrą Teresą zostały skazane na 10-15 lat więzienia. Pani Irena Kamińska po prawie 5 latach ciężkiego więzienia w Fordonie wyszła na wolność 5 listopada 1954 roku. Inwigilowana przez długie lata Pani Irena w 1982 roku bez podania przyczyny została przez władze PRL zwolniona z pracy. Jeszcze wtedy stanowiła wg. komunistycznej władzy zagrożenie. Pani Irena Kamińska zapłaciła za swoją działalność najwyższą cenę. Straciła bliskich, swoje zdrowie, majątek i możliwości rozwoju , a mimo to do dziś daje świadectwo patriotyzmu.

Henryk Kamiński doznawał szykan i zastraszeń osobistych i politycznych, w szczególności po okresie 25 czerwca 1976 roku. Jako „warchoł” został wyrzucony z pracy z tzw. wilczym biletem i pozbawiony środków na utrzymanie rodziny. Pracował w Naftoremoncie, który remontował instalację etylenu i glikolu na terenie kombinatu. Miał wtedy 24 lata. Do tej pory nie ma uregulowanych prawnie, okresów przerw w wykonywaniu pracy. Nie złamał się, pomimo represji jakich doznawał od władzy ludowej. Jego upór i zaangażowanie przyczyniły się do powstania NSZZ ,,Solidarność". Jego mottem było : ,, Zawsze wierny Tobie Polsko

Andrzej Kapała urodził się 4 maja 1971 roku we Wrocławiu. W drugiej połowie lat osiemdziesiątych był uczniem II LO we Wrocławiu. Już jako uczeń szkoły podstawowej był kolporterem prasy podziemnej, uczestnikiem akcji plakatowych, malowania napisów na murach, akcji ulotkowych i demonstracji. Współpracował z Międzyszkolnym Komitetem Oporu i Federacją Młodzieży Walczącej. Od 1987 roku był szef kolportażu pisma MKO „Szkoła” w II LO, następnie w swojej dzielnicy. Z czasem należał do kierownictwa MKO, następnie jawny przedstawiciel MKO i pisma „Szkoła”. Współpracowała również z Organizacją Solidarność Walcząca. Wielokrotnie represjonowany przez Służbę Bezpieczeństwa. Po 1989 roku m.in. był dyrektorem w Dolnośląskim Centrum Szkolenia Samorządowego we Wrocławiu oraz właścicielem firmy AK Projekt Andrzej Kapała.. W 2002 roku ukończył Wyższą Szkołę Zarządzania i Bankowości w Poznaniu.

Ewa Kapała-Stewart urodziła się 22 czerwca 1966 roku we Wrocławiu. Jest absolwentką Wydziału Prawa i Administracji Uniwersytetu Wrocławskiego. Po wprowadzeniu stanu wojennego uczestniczyła w akcjach malowania napisów na murach i ulotkowych, była autorką ulotek, kolporterką wydawnictw niezależnych i uczestniczką większości manifestacji we Wrocławiu. W listopadzie 1982 roku była członkiem założycielem Młodzieżowych Jednostek Oporu, a następnie współorganizatorką zaplecza poligraficznego MJO. Współwydawała pismo „Zarysy Młodzieżowy miesięcznik społeczno-kulturalny” oraz „Co u nas. Pismo młodzieży szkolnej”. Od 1985 r. podjęła współpracę z Organizacją Solidarność Walcząca, wspierała działalność Radia Solidarność Walcząca. Od 1986 r. uczestniczyła w pikietach Ruchu Wolność i Pokój, a następnie w większości happeningów Pomarańczowej Alternatywy we Wrocławiu. W 1986 roku współtworzyła Międzyszkolny Komitet Oporu, uczestniczyła w nagrywaniu i emisji audycji radiowych MKO. Od 1987 roku współpracowała z Solidarnością Polsko-Czechosłowacką (kolportowała niezależnej prasy w języku czeskim przez zieloną granicę) i Komisją Interwencji Praworządności. Uczestniczyła w pikietach ulicznych domagających się uwolnienia Kornela Morawieckiego oraz w strajku okupacyjnym NZS na Uniwersytecie Wrocławskim.

Bolesław Karnas urodził się 2 czerwca 1942 roku w Gwoźnicy Górnej k. Rzeszowa. W 1971 r. ukończył LO dla Pracujących w Środzie Śląskiej. W latach 1978–1992 był kierownikiem ciastkarni GS Samopomoc Chłopska w Środzie Śląskiej. Od września 1980 r. działał w „Solidarności”, był przewodniczącym Komitetu Założycielskiego, następnie Komisji Zakładowej przy GS Samopomoc Chłopska, w 1981 przewodniczył Międzyzakładowej Komisji Koordynacyjnej w Środzie Śląskiej. W czerwcu 1981 był delegatem na I Walny Zjazd Delegatów Regionu Dolny Śląsk, a we wrześniu i październiku 1981 delegatem na I Krajowy Zjazd Delegatów. 27 listopada 1981 był uczestnikiem akcji kolportażu ulotek, rozlepiania plakatów i malowania haseł dotyczącej dostępu „Solidarności” do środków masowego przekazu. 14 grudnia 1981 został internowany i przetrzymywany w Ośrodku Odosobnienia we Wrocławiu i Nysie, a 4 lutego 1982 r. został zwolniony. Po 1989 r. nadal aktywnie działał politycznie i społecznie. Zmarł 26 maja 2004 roku w Środzie Śląskiej. Opracowano na podstawie Encyklopedii Solidarności oraz innych źródeł historycznych. 

Henryk Kasiński urodził się 21 lutego 1921 roku we wsi Małoszewo pow. Płock i tam zamieszkały. Aresztowany 10 czerwca 1949 r. Oskarżony m. in. o to, że: „wiedząc, że banda „Cacki” ma na celu zbrodnie, udzielił pomocy tejże bandzie NZW przez to, że zakwaterował ich w swoim mieszkaniu i dał im wyżywienie a także zaprowadził na kwaterę do Nowackiego Mieczysława” . Wyrokiem Wojskowego Sądu Rejonowego w Warszawie , bez udziału oskarżyciela dnia 14 września 1949 roku został skazany na 4 lata więzienia.

Danuta i Zbigniew Kaszlej – pochodzący z Augustowa historycy, pasjonaci upowszechniania wiedzy o Obławie Augustowskiej. Zebrali niezliczoną liczbę świadectw. Zajmują się w sposób niezwykły współpracą z młodzieżą, Sybirakami i kombatantami. Przez lata zabiegali o Dom Turka- zabytkową kamienicę w Augustowie a jednocześnie katownie NKWD i UB. Więziono tam Polaków wyznaczonych do deportacji na Syberię i mordowano przeciwników władzy radzieckiej. Dziś kamienica jest pod opieką Instytutu Pileckiego. Nagrodę Drzwi do Wolności podczas 14 Festiwalu Filmowego NNW wręczyli: Imre Molnar – dyplomata, historyk z Węgier, strażnik pamięci o ofiarach roku 1956 i Tomasz Molnar – artysta, opozycjonista, który upamiętniał Kwaterę 301 (odpowiednik warszawskiej „Łączki”). „Wolność jest jak tlen, więc jeżeli ktoś zauważył, że nasza działalność uchyla drzwi do wolności, nas to uskrzydla. Pamiętajmy o ludziach, którzy mocowali się z historią w straszliwych czasach i nigdy się wolności nie wyrzekli! Pamiętajcie o ofiarach Obławy Augustowskiej! To jest zadanie do wykonania dla kilku kolejnych pokoleń Polaków, trzeba odnaleźć doły ze szczątkami ofiar obławy” – nawoływała ze sceny pani Danuta Kaszlej.

Józef Keczmerski ps.”Okoń” - ur. 11 lutego 1911 r. W czasie II wojny ukończył konspiracyjną podoficerską w stopniu kaprala. W nocy z 30 kwietnia na 1 maja 1945 r. brał udział w odbiciu więźniów aresztu UB w Krasnosielcu. Członek oddziału NSZ. Aresztowany za ukrywanie broni i pomoc żołnierzom NZW, skazany 23 czerwca 1949r na 6 lat wiezienia. Na mocy amnestii karę złagodzono do 4 lat. Wyszedł na wolność 15 maja 1953r. Uhonorowany Drzwiami do Wolności w 2021 roku.

Konstanty Kędzior urodził się 19 czerwca 1920 roku w Toporowie w powiecie mieleckim. W 1940 roku na mocy dekretu niemieckiego został wysiedlony z Toporowa i zamieszkał w Tuszowie Narodowym. W czasie okupacji dwukrotnie uciekał z transportu wiozącego go na przymusowe roboty do III Rzeszy. W 1943 roku przyłączył się do partyzanckiego oddziału dowodzonego przez Wojciecha Lisa „Mściciela” i przyjął pseudonim „Dąb”. W marcu 1945 roku został aresztowany przez funkcjonariuszy mieleckiego UB za nielegalne posiadanie broni i współpracę z oddziałem Lisa. Uwięziony został w więzieniu w Rzeszowie. Na mocy amnestii z sierpnia 1945 roku został zwolniony 20 września. Kilka miesięcy później nawiązał ponownie kontakt z oddziałem Lisa. 4 stycznia 1946 roku wziął udział w zasadzce przygotowanej przez Lisa na milicjantów z KP MO w Kolbuszowej, którzy mieli aresztować współpracowników oddziału. 20 stycznia 1946 roku Kędzior został ponownie aresztowany i ponownie osadzony w więzieniu w Rzeszowie. Na mocy drugiej amnestii został zwolniony z więzienia i od razu zaczął się ukrywać. Wraz z Wojciechem Lisem chcieli uciec z Polski do Stanów Zjednoczonych i zbierając na to środki napadali na obiekty państwowe jak urzędy gminy czy spółdzielnie. Konstanty Kędzior zginął zamordowany przez agenta UB Wojciecha Palucha „Tora” 30 stycznia 1948 roku w okolicach leśniczówki Peterami. Tego dnia zginął również Wojciech Lis. Ciała pochowano na śmietniku Komendy Powiatowej MO w Mielcu. Szczątki zostały odnalezione i pochowane w 1992 roku na cmentarzu parafialnym w Mielcu.

Paweł Kieruzal urodził się 26 czerwca 1969 roku we Wrocławiu. Absolwent Wydziału Nauk Społecznych Uniwersytetu Wrocławskiego. W latach 1985-1989 był współorganizatorem i działaczem Międzyszkolnego Komitetu Oporu we Wrocławiu, od 1986 pełniąc obowiązki szef Grup Wykonawczych, od 1987 był członkiem Komitetu Kierowniczego MKO. Organizował struktury tej organizacji w szkołach średnich Wrocławia, koordynatorem akcji ulotkowych, plakatowych, malowania na murach, współorganizatorem i uczestnikiem manifestacji organizowanych przez MKO. Współpracował z Regionalnym Komitetem Wykonawczym „Solidarności” Dolny Śląsk, Organizacją Solidarność Walcząca, Ruchem Wolność i Pokój i Pomarańczową Alternatywą. Współorganizował obozy młodzieżowe, podczas których odbywały się szkolenia drukarskie, warsztaty dziennikarskie i spotkania z działaczami podziemia. Współorganizował współpracę struktur Federacji Młodzieży Walczącej m.in. z Gdańska, Szczecina i Wrocławia. Organizował działalność poligraficzną MKO, drukował pisma tej organizacji oraz ulotki, znaczki poczty podziemnej, kalendarze, banknoty, itp. oraz pisma „Z Dnia na Dzień”, „Solidarność Walczącą”. Po 1990 roku m.in. był właścicielem firmy Dolnośląskie Centrum Rozwoju Lokalnego.

Urodzony 14 października 1913 roku w Górze Ropczyckiej k. Sędziszowa Małopolskiego. Żołnierz 5. Pułku Strzelców Konnych w Dębicy, oficer Obwodu Armii Krajowej Dębica i 27 Pułku Piechoty 10. Sudeckiej Dywizji Piechoty, komendant Przysposobienia Wojskowego i Wychowania Fizycznego oraz informator Zrzeszenia „Wolność i Niezawisłość” w Kłodzku. Student Uniwersytetu Jagiellońskiego. Aresztowany przez komunistów we Kłodzku 2 listopada 1948 roku, został zamordowany 27 listopada 1948 roku we Wrocławiu. Podczas uroczystej gali Retrospektywy Festiwalu NNW w Dębicy 12 grudnia 2023 roku uhonorowany pośmiertnie Sygnetem Niepodległości. Statuetkę wręczyła pani Małgorzata Grzybowska reprezentująca światowy związek żołnierzy AK w Dębicy a odebrały w imieniu uhonorowanego krewne: pani Elżbieta Baran oraz pani Maria Babicz.

Jarosław Klimek urodził się 18 grudnia 1955 roku w Gorzowie Wielkopolskim. W 1981 r. został absolwentem Wydziału Matematyki, Fizyki i  Chemii Uniwersytetu Wrocławskiego. W latach 1977–1979 był współzałożycielem, działaczem, a następnie rzecznikiem Studenckiego Komitetu Solidarrności we Wrocławiu, kolporterem prasy niezależnej, w tym „Indeks”, „Podaj Dalej” i książek NOW-ej, organizatorem punktów sprzedaży niezależnych wydawnictw na terenie uczelni. We wrześniu 1980 był członkiem Komitetu Założycielskiego Niezależnego Zrzeszenia Studentów na Wydziale Matematyki, Fizyki i Chemii, następnie koła wydziałowego NZS. W dniach 18–19 lutego 1981 r. uczestniczył w strajku studenckim na UWr. o rejestrację NZS, był rzecznikiem prasowym na swoim wydziale i wydawcą serwisu informacyjnego. W dniach 3–6 kwietnia 1981 r. był delegatem na I Krajowy Zjazd Delegatów NZS w Krakowie. W listopadzie i grudniu 1981 r. uczestniczył w strajku solidarnościowym na UWr. ze studentami WSI w Radomiu oraz rzecznikiem prasowym i wydawcą wydziałowego serwisu informacyjnego. Opracowano na podstawie Encyklopedii Solidarności oraz innych źródeł historycznych. 

Wiktor Klint urodził się 22 czerwca 1945 roku w Łodzi. W 1970 r. został absolwentem filologii polskiej na Uniwersytecie Wrocławskim. W marcu 1968 r. był uczestnikiem strajku okupacyjnego w gmachu głównym UWr. Od września 1980 r. działał w „Solidarności”. Od października 1980 do stycznia 1981 był współorganizatorem i członkiem Biura Informacyjnego „Solidarności” Nauczycielskiej Dolnego Śląska przy Międzyzakładowym Komitecie Założycielskim we Wrocławiu, twórcą struktury organizacyjnej i współorganizatorem w województwie wrocławskim „Solidarności” Pracowników Oświaty i Wychowania. W latach 1980–1981 był autorem tekstów w niezależnym piśmie „Solidarność Dolnośląska”, następnie był współzałożycielem niezależnego pisma „Edukacja”. W latach 1980–1981 był inspiratorem i opiekunem samorządnych działań młodzieży licealnej we Wrocławiu. Od grudnia 1981 do maja 1982 r. był organizatorem wśród nauczycieli we Wrocławiu sieci kontaktów oraz kolporterem podziemnego pisma „Z Dnia na Dzień” i ulotek oraz organizatorem spotkań samokształcących młodzieży. 10 maja 1982 został internowany i przetrzymywany w Ośrodku Odosobnienia w Nysie, skąd 28 czerwca został zwolniony, a następnie usunięty z pracy. Od września 1982 do 1996 r. był nauczycielem w Prywatnym LO Sióstr Urszulanek we Wrocławiu. Opracowano na podstawie Encyklopedii Solidarności oraz innych źródeł historycznych. 

Klub Sportowy Gedania Gdańsk – najstarszy polski klub piłkarski działający w Gdańsku. Został założony w sierpniu 1922 roku, ale już w 1939 roku władze Wolnego Miasta Gdańska wymusiły zwieszenie jego działalności. Po zajęciu Gdańska przez Niemcy rozstrzelani zostali prezes Gedanii Henryk Kopecki oraz wiceprezesi Konrad Zdrojewski i Władysław Dębowski, a większość zawodników klubu trafiła do obozów koncentracyjnych. Wojny nie przeżyło łącznie 75 członków klubu. Prezes Instytutu Pamięci Narodowej, dr Karol Nawrocki wręczył Drzwi do Wolności 14. Festiwalu NNW prezesowi klubu Władysławowi Barwińskiemu, mówiąc „Gedania to symbol polskości. Obok Kościoła Katolickiego i Polskiej Poczty był deklaracją polskości, za to zapłacił najwyższą cenę”.

Jan Kmiołek „Wir” od 1941 r. był żołnierzem Związku Walki Zbrojnej (przemianowanej później na Armię Krajową) w Obwodzie Pułtusk. Pełnił funkcję łącznika z organizacją niepodległościową na terenach wcielonych do Rzeszy i w Generalnym Gubernatorstwie. Aresztowany w 1941 r. przy przekraczaniu granicy, został jako szmuglownik uwięziony w obozie karnym w Pułtusku, z którego zbiegł po trzech tygodniach. Ponownie ujęty pod koniec 1942 r. – przez pół roku więziony był w obozie karnym w Ciechanowie (wyszedł z niego tak wycieńczony, że na kilka miesięcy zwolniono go z udziału w pracach konspiracyjnych). Po zakończeniu II Wojny Światowej i narzuceniu Polsce komunistycznego ustroju – Kmiołek, jako jeden z wielu żołnierzy którzy nie pogodzili się z tym stanem rzeczy, pełnił funkcję łącznika pomiędzy placówką Rząśnik i placówką Długosiodło w Obwodzie „Wolność i Niezawisłość” (WiN) Ostrów Mazowiecka (od kwietnia 1946 r.). Działał głównie we wschodnim rejonie powiatu pułtuskiego, ale wielokrotnie także na innych terenach Mazowsza. Uczestniczył w słynnej akcji rozbicia więzienia w Pułtusku i uwolnienia więźniów (25 listopada 1946 r.). Od lipca 1949 r., po utracie kontaktu z dawnym dowództwem, dowodził samodzielną grupą zbrojną. Na terenie powiatów Pułtusk, Ostrów Mazowiecka, Maków Mazowiecki i Ostrołęka, zbudował liczące ok.pół tysiąca osób zaplecze organizacyjne, co świadczyło o znakomitych zdolnościach przywódczych. Skazany na 28-krotną karę śmierci, został stracony 7 sierpnia 1952 r. w więzieniu mokotowskim w Warszawie. Ciało pochowano (o ile można tak to nazwać) w nieznanym – do wiosny 2017 roku – miejscu. Jego brat, Franciszek poległ we wrześniu 1951 r. w walce z bezpieką w Jurgach pod Ostrołęką. W 2009 r., „za wybitne zasługi dla niepodległości Rzeczypospolitej Polskiej”, Jan Kmiołek został pośmiertnie odznaczony Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski przez Prezydenta Lecha Kaczyńskiego.

Dariusz Kobzdej - jeden z założycieli Studenckich Komitetów Solidarności, aktywny działacz Ruchu Obrony Praw Człowieka i Obywatela, Ruchu Młodej Polski. Do legendy przeszła jego trzymiesięczna głodówka w więzieniu, zapoczątkowana w maju 1980 roku. Działacz Solidarności, w stanie wojennym jeden z filarów podziemnych struktur, przewodniczący Ogólnopolskiego Komitetu Obrony Więzionych za Przekonania. Lekarz, działacz społeczny, człowiek prawy.  Dariusz Kobzdej urodził się 5 listopada 1954 w Gdańsku. W 1979 roku ukończył Akademie Medyczną w Gdańsku. Był jednym z założycieli Studenckich Komitetów Solidarności, aktywnym działaczem Ruchu Młodej Polski i NSZZ Solidarność. Od roku 1977 do 1979 działał w Ruchu Obrony Praw Człowieka i Obywatela. Uczestniczył w wielu manifestacjach, wielokrotnie był zatrzymywany i szykanowany przez SB. W 1980 roku został aresztowany, do legendy przeszła jego trzymiesięczna głodówka w więzieniu. Spontanicznie zorganizowana w jego obronie akcja spowodowała, że stał się jednym z najbardziej znanych działaczy RMP. W sierpniu 1980 roku brał aktywny udział w pierwszych dniach strajku w Stoczni Gdańskiej. Od 1981 był przewodniczącym Ogólnopolskiego Komitetu Obrony Więzionych za Przekonania. Po 1989 roku zaangażował się w działalność społeczną. Zmarł 16 grudnia 1995 w Gdańsku wskutek zapalenia płuc. W 1995 roku za wybitne zasługi w działalności na rzecz przemian demokratycznych w Polsce oraz za osiągnięcia w pracy zawodowej został pośmiertnie odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski. Laureat Drzwi do Wolności Festiwalu NNW w 2018 roku. Piotrowi Kobzdejowi, synowi Dariusza, nagrodę podczas gali zamknięcia NNW wręczył wiceminister Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego Jarosław Sellin. Swojego ojca cały czas poznaję dzięki jego pamiętnikom, wartościom, które przekazał, rozmowom z jego przyjaciółmi, uczę się jego historii żywej. Mam nadzieję, że ta nagroda upowszechni wiedzę o nim, a kolejne pokolenia nauczą się rozumieć wartości, których on uczył – siłę wiary, tożsamości narodowej, smak wolności - mówił pan Piotr.

Ppłk. Stanisława Kociełowicz ps. "Iskierka"  urodziła się 17.03.1930 r. w Wilnie. W czasie wojny, w latach 1943-1944 była harcerką i działała w Szarych Szeregach odnosząc  w tej służbie ciężkie rany postrzałowe. Po wkroczeniu Sowietów nie porzuciła harcerskiego munduru i wciąż aktywnie działała w konspiracyjnym ZHP, pomagała partyzantom. W 1950 r. zdała maturę i wyjechała do Moskwy, by studiować filologię polską. Tam w kwietniu 1951 r. została aresztowana przez NKWD. Przebywała w dwóch moskiewskich więzieniach -  Łubianka i Butyrki.  Za przynależność do ZHP i czynną działalność została skazana na 8 lat pozbawienia wolności i trafiła do obozu karnego „Tajszet” koło Irkucka, a następnie do Mordowskiej ASRR do łagru ,,Poćma’’ - Dubrawłag. 28.10.1954 r. została zwolniona z  łagru i wróciła do Wilna, gdzie poznała Wiktora Kociełowicza. Po ślubie  razem z nim wyjechała do Komi. W miejscowości Uść-Kułom Wiktor przebywał na zesłaniu. Do Polski wrócili w grudniu 1955 r. i zamieszkali w Szczecinie.  Po powrocie do kraju Kociełowicz skończyła studia wyższe i pracowała jako nauczycielka  w liceum ogólnokształcącym. W 1991 r. wstąpiła do Koła Kresowych Żołnierzy Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej (ŚZŻAK). Do 2013 roku była prezesem Okręgu Szczecin.  Od 1994 r. należy do Stowarzyszenia Szarych Szeregów. Pani ppłk. Stanisława Kociełowicz piastuje również stanowisko wiceprezes Stowarzyszenia Łagierników Żołnierzy Armii Krajowej. Odznaczona za swe zasługi Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski oraz wieloma odznaczeniami państwowymi i kombatanckimi. Jest współautorką książki ,,Los Wilnianina w XX wieku’’  oraz jedną z bohaterek książki Szymona Nowaka ,,Dziewczyny wyklęte 2’’ . Uhonorowana Sygnetem Niepodległości XII Festiwalu Filmowego NNW w 2021 roku.

Ksiądz Ludomir Kokosiński urodził się 14 czerwca 1934 roku we wsi Chlebowo w powiecie płockim. Po ukończeniu Wyższego Seminarium Duchownego w Płocku 19 czerwca 1960 roku z rąk bp. Tadeusza Pawła Zakrzewskiego przyjął święcenia kapłańskie w katedrze płockiej. W kolejnych latach był wikariuszem w parafiach Nasielsk i Sierpc. W 1968 roku został proboszczem w parafii Joniec. W 1980 roku został proboszczem parafii pw. św. Tekli w Ciechanowie. W stanie wojennym organizował pomoc dla rodzin internowanych. Był inwigilowany przez Służbę Bezpieczeństwa. Pełnił funkcję wicedziekana dekanatu ciechanowskiego, a potem dziekana dekanatu ciechanowskiego południowego. Na emeryturę przeszedł w roku 2009 roku. Od 1982 był kanonikiem gremialnym Kapituły Kolegiackiej Pułtuskiej, a od 2011 r. jej prepozytem, czyli przewodniczącym. W czasie pełnienia urzędu proboszcza był m.in. kapelanem „Solidarności”, Policji, Domu Pomocy Społecznej. Przyczynił się do powstania Katolickiego Stowarzyszenia „Politicus”, do którego należały osoby działające w opozycji wobec PRL-owskiej władzy. Za swoją działalność społeczną ks. Kokosiński otrzymał wiele odznaczeń m.in. w 1996 r. otrzymał tytuł „Ciechanowianina Roku”. Zmarł 23 lutego 2020 r., w 86. roku życia i 60. roku kapłaństwa. Został pochowany na cmentarzu przy ul. Płońskiej w Ciechanowie.

Halina Józefa Kolińska (z domu Loga) pseudonim "Średzka" (Sygnet Niepodległości) - dowódca łączniczek, plutonowa w czasie Powstania Warszawskiego. W konspiracji od lutego 1941 r. w “Żbiku” od września 1941 r. Do konspiracji wciągnięta została przez nauczycielkę historii z konspiracyjnego Gimnazjum i Liceum im. św. Zofii w Warszawie. Zaprzysiężona w mieszkaniu Jezierskiej na Pl. Napoleona, przysięgę odbierał Jerzy Bogdanowicz “Hercuń”. Łączniczka, kolporterka prasy podziemnej, transportowała broń, brała udział w akcjach zwiadowczych i akcji “N” w 2 Harc. Bat. Art. Plot. "Żbik". Brała udział w akcjach śledzenia Niemców, którzy mieli być zgładzeni przez żołnierzy podziemia. Brała udział w obstawie zamachu na Niemca zamieszkałego w domu róg Al. Jerozolimskich i Lindleya. Miejsce koncentracji w godzinę „W”: ul. Chmielna 61. Oddział: Armia Krajowa - IV zgrupowanie "Gurt" - 2. Harcerska Bateria Artylerii Przeciwlotniczej "Żbik"; Szlak bojowy: Śródmieście Północ. Podczas Powstania awansowana do stopnia plutonowego. Jej rodzeństwo też walczyło w Powstaniu. Jej siostra Irena "Modrzewska" była żołnierzem tej samej jednostki. W czasie okupacji - w czerwcu 1940 r. Niemcy wywieźli całą rodzinę do Generalnego Gubernatorstwa. Wojnę przeżyła w Warszawie. Po Powstaniu w niewoli niemieckiej, była jeńcem stalagu 344 Lamsdorf, następnie w Stalagu IV B Mühlberg, Stalagu IV-E Altenburg oraz VI-C Oberlangen. Wyzwolona 12 kwietnia 1945 r. przez 1 Dyw. Panc. gen. Maczka, plut. w WAAF. Numer jeniecki: 106836. Po wojnie wróciła do kraju. Ukończyła Studia Farmaceutyczne we Wrocławiu a potem zamieszkała w Sieradzu. Była farmaceutką w tamtejszej aptece. Aktywnie uczestniczyła w życiu miasta. Nazwisko po mężu: Halina Kolińska. Uhonorowana Sygnetem Niepodległości Festiwalu NNW w 2021 roku.

Bogusław Kołacz urodzony 09.09.1958r.  Działacz oraz długoletni wiceprzewodniczący OZ NSZZ ,,Solidarność'' w Szpitalu Specjalistycznym w Mielcu. Aktywnie walczy o prawa pracownicze. Społecznie realizuje cele statutowe organizacji. Wielokrotnie nagradzany i uznany za swoją działalność związkową. Pełnił funkcje Wiceprzewodniczącego Delegatury NSZZ w Mielcu, Członek Zarządu Regionu Rzeszowskiego NSZZ Solidarność przez cztery kadencje. W czasie stanu wojennego za działalność związkową szykanowany, aresztowany i zwolniony z pracy. Odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi, Medalem Zasłużony dla Zdrowia Narodu i Medalem (Pro Patia). W 2012 roku został uzyskał tytuł Mielczanina Roku. Jest osobą znaną w środowisku lokalnym, ze swojego zaangażowania i służby potrzebującym wsparcia: Współzałożyciel i Prezes Stowarzyszenia Trzeżwosciowego ,,Nowe Życie'' (Certyfikowany Terapeuta). Wiceprezes Stowarzyszenia Społeczno Edukacyjnego Orzeł Biały - Strzelec, Starszy Chorąży w Jednostce Strzeleckiej JS 2093 w Mielcu. Zasłużmy Honorowy Dawca Krwi. Uhonorowany Drzwiami do Wolności w 2021 roku.

Zbigniew Kończewski - opozycjonista, współorganizator strajków z sierpnia 1980 roku, uczestnik strajku w Stoczni Gdańskiej. Współzałożyciel Tajnego Kolejowego Komitetu Koordynacyjnego Obszaru Północnego, kolporter prasy podziemnej. Zatrzymany w 1983, aresztowany, zwolniony z pracy i osadzony w Areszcie Śledczym w Gdańsku. W 1988 roku zaczął współorganizować , razem z pozostałymi wyróżnionymi, uroczystości w rocznicę wybuchu II wojny światowej w Szymankowie i Tczewie ku czci pomordowanych Kolejarzy i Inspektorów Celnych. Laureat Drzwi do Wolności Festiwalu Filmowego NNW. Uhonorowanie wręczono podczas Retrospektywy Festiwalu NNW w Starogardzie Gdańskim w 2023 roku. Statuetkę wręczył dr Pál Attila Illés - konsul generalny Węgier w Gdańsku. „Dzięki ojcu i jego opowiadaniom poznałem wydarzenia, które miały miejsce w Szymankowie. Opowiadał mi o tym w tajemnicy. Miałem 10-15 lat. Marzeniem była msza żałobna w tym miejscu, w którym było przecież śmietnisko. I odbyła się msza, dzięki kolejarzom i ich pamięci” - mówił pan Zbigniew odbierając uhonorowanie.

Mirosława Kondratowicz urodziła się 11 marca 1939 w Druji k. Brasławia na dzisiejszej Białorusi. W 1946 roku repatriowana wraz z rodziną z Wilna na Dolny Śląsk. Od 1956 roku była zatrudniona w zakładach pracy w Dzierżoniowie i Wrocławiu. W NSZZ „Solidarność” działała od września 1980r. Po wprowadzeniu stanu wojennego zajmowała się drukiem ulotek i plakatów, brała udział w licznych protestach ulicznych. Od czerwca 1982 roku była członkiem Organizacji Solidarność Walcząca. Swoje mieszkanie udostępniała na potrzeby druku i kolportażu. Wielokrotnie represjonowana, m.in. w 1984 roku przetrzymywana przez 3 miesiące w Areszcie Śledczy we Wrocławiu. Od 19 lutego do 31 sierpnia 1985 roku uczestniczyła w rotacyjnym proteście głodowym w Krakowie-Bieżanowie, a następnie 24-godzinnej głodówce w kościele św. Klemensa Dworzaka we Wrocławiu. Od 1990 roku członek Partii Wolności. Od 1989 roku na emeryturze.

Tadeusz Konik, ur. 25 XI 1942 r. W latach 1959-1999 kolejno: ślusarz, ślusarz brygadzista, mistrz w WSK PZL w Krakowie. W l. 60. i 70. autor wniosków racjonalizatorskich. 1956-1959 w ZHP, 1961-1966 w ZMS, 1962-1980 w PZPR. 1976, w czasie trwania protestów w kraju, powołany na czterdziestodniowe przeszkolenie wojskowe w zaostrzonych warunkach do Orzysza. Od IX 1980 w „S”, członek Prezydium KZ „S” WSK PZL, od XI 1981 wiceprzewodniczący KZ ds. kontaktów z załogą. Po 13 XII 1981 współorganizator wieców, oflagowania i akcji ulotkowych w WSK PZL przeciwko stanowi wojennemu, organizator (wraz z ks. Stanisławem Małysiakiem) Mszy za Ojczyznę w kościele mariackim 13. dnia każdego miesiąca; szef TKZ oraz główny skarbnik w podziemnych strukturach zakładowej „S”, członek MKS Kraków; organizator zbierania składek na działalność związkową oraz na pomoc represjonowanym przekazywanych do Komisji Charytatywnej Episkopatu Polski w Krakowie przy klasztorze Dominikanów, nast. do Arcybiskupiego Komitetu Pomocy Więzionym i Internowanym/Arcybiskupiego Komitetu Pomocy, organizator rozprowadzania darów; współorganizator działalności wydawniczej podziemnego pisma „Jesteśmy – Będziemy” oraz druków okolicznościowych, pomagał w transporcie materiałów do druku „Hutnika”; organizator kolportażu, kolporter literatury i podziemnych pism, m.in.: „Hutnika”, „Kroniki Małopolskiej”, Tygodnika Mazowsze”, „PWA”, „Promienistych”, „Małej Polski”, „Paragrafu”, paryskiej „Kultury”, ulotek; organizator biblioteki wydawnictw niezależnych w WSK PZL; uczestnik Duszpasterstwa Ludzi Pracy, Chrześcijańskiego Uniwersytetu Robotniczego im. kard. Stefana Wyszyńskiego w Krakowie-Mistrzejowicach, demonstracji, spotkań podziemnych struktur, organizator klubów dyskusyjnych i szkoleń, dot. m.in. samorządności i wyborów do rad pracowniczych. XI 1982 organizator strajku w WSK PZL (następnie pomocy dla zwolnionych) oraz przerw w pracy 13 XII w kolejnych latach.

Antoni Kopaczewski urodził się 15.12.1941r. w Piaskach niedaleko Lublina, syn legendarnego Żołnierza Wyklętego, podkomendnego „Zapory” - Antoniego Kopaczewskiego ps. „ Lew”, zamordowanego przez bezpiekę we wrześniu 1946 r. wraz ze swoimi podwładnymi podczas obławy w Ignasinie. Życie i działalność Antoniego Kopaczewskiego –syna stały się na Podkarpaciu symbolem oporu przeciwko komunistycznemu terrorowi. Jak wspominali Go bliscy współpracownicy, był człowiekiem wielkiego formatu, wrażliwym na ludzką krzywdę. Ukształtowała go dramatyczna walka jego ojca w szeregach AK i WIN.Antoni Kopaczewski był współtwórcą rzeszowskiej Solidarności i jej pierwszym przewodniczącym a także członkiem Komisji Krajowej. W 1980 r. został przewodniczącym Międzyzakładowego Komitetu Strajkowego w Rzeszowie. W styczniu 1981 r. przyczynił się do rozpoczęcia rzeszowskiego strajku chłopskiego i doprowadził do podpisania Porozumień Rzeszowsko-Ustrzyckich w lutym 1981, których był jednym z sygnatariuszy. Po wprowadzeniu stanu wojennego został aresztowany i internowany m.in. w rzeszowskim Załężu. Po wyjściu na wolność w 1982 r. mimo prześladowań ze strony aparatu bezpieczeństwa nie zrezygnował z pracy opozycyjnej, został jednym z liderów rzeszowskiej Solidarności Walczącej. Był przeciwnikiem ustaleń okrągłostołowych i porozumiewania się z komunistami a także przystąpienia Polski do UE. Przez kilka kadencji działał w samorządzie. Współpracował także z mielecką „S”, gdzie podczas jednych ze spotkań powiedział, jakże prawdziwe słowa: „Wolność została nam nie tylko dana, ale przede wszystkim zadana”. Wśród wielu odznaczeń, które otrzymał za swoją demokratyczną działalność znalazł się także Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski otrzymany od Prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego w 2006r. Zmarł po ciężkiej chorobie 2 sierpnia 2014 roku.

Zbigniew Kopczyński urodził się 29 kwietnia 1956 roku w Chorzowie, jest absolwentem VIII LO w Katowicach (1975). We wrześniu i październiku 1980 r. podczas studiów na Wydziale Automatyki i Informatyki był jednym z organizatorów Niezależnego Zrzeszenia Studentów Politechniki Śląskiej w Gliwicach, w listopadzie 1980 r. był inicjatorem i członkiem Regionalnego Komitetu Koordynacyjnego NZS Uczelni Górnego Śląska. Od marca do wprowadzenia stanu wojennego był prezesem Zarządu Uczelnianego NZS PŚ, 27 marca 1981 r. współorganizatorem strajku ostrzegawczego NZS na PŚ, zaś w dniach 3–6 kwietnia 1981 uczestnikiem I Krajowego Zjazdu Delegatów NZS w Krakowie. W listopadzie i grudniu 1981 był przewodniczącym Uczelnianego Komitetu Strajkowego NZS PŚ. Po 13 grudnia 1981 r. ukrywał się, 31 sierpnia 1982 r. został internowany i osadzony w Ośrodku Odosobnienia w Zabrzu-Zaborzu, następnie 1 grudnia 1982 r. zwolniony. W latach 1982–1988 był współorganizatorem i uczestnikiem spotkań samokształceniowych studentów śląskich uczelni, był również współredaktorem ulotek, kolporterem wydawnictw podziemnych: m.in. „Przegląd Wiadomości Agencyjnych”, „Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Walcząca”, „Niepodległość”. Od 2005 r. jest założycielem i prezesem Stowarzyszenia NZS 1980, od 2008 r. założycielem i członkiem Stowarzyszenia Henryk Sławik – Pamięć i Dzieło”. Po 1989 r. w latach 1990–1992 był członkiem Kongresu Liberalno-Demokratycznego, członkiem-założycielem Partii Konserwatywnej (1992-1994), członkiem-założycielem Koalicji Konserwatywnej (1994-1999), koordynatorem wojewódzkim Prawicy Rzeczypospolitej (2013-2016). Od 2016 r. działa w Prawie i Sprawiedliwości. Opracowano na podstawie Encyklopedii Solidarności oraz innych źródeł historycznych. 

Wincenty Korsan urodził się 19 kwietnia 1947 roku w Jeleninie k. Strzelina. W 1977 r. został absolwentem Instytutu Filologii Polskiej Uniwersytetu Wrocławskiego. W latach 1978–1980 był kolporterem wydawnictw niezależnych, w tym książek NOW-ej, pism: „Robotnik” i „Biuletyn Dolnośląski”. Od 1979 r. był współpracownikiem Studenckiego Komitetu Solidarności we Wrocławiu. Od września 1980 do grudnia 1981 był redaktorem agencyjnym w Międzyzakładowym Komitecie Założycielskim Zarządzie Regionu Dolny Śląsk, a od sierpnia 1981 współpracownikiem pisma ZR „Solidarności” „Z Dnia na Dzień”. W dniach 14–15 grudnia 1981 r. był uczestnikiem strajku w Państwowej Fabryce Wagonów Pafawag. 31 grudnia 1981 został internowany i przetrzymywany w Ośrodku Odosobnienia we Wrocławiu i w Grodkowie, a 29 kwietnia 1982 został zwolniony. Od lutego 1983 do 1993 r. był bibliotekarzem-kustoszem w Bibliotece Instytutu Filologii Polskiej UWr, a w latach 1983–1989 organizatorem punktu kolportażu wydawnictw podziemnych, pochodzących ze struktur „Solidarności”, Niezależnego Zrzeszenia Studentów i Inicjatywy Wydawniczej Aspekt w swojej pracy. W latach 1983–1988 był współpracownikiem redakcji „Obecności”. W dniach 6–7 maja 1988 i 24–31 maja 1989 uczestniczył w strajkach studenckich na UWr. W latach 1993–2008 był kierownikiem księgarni Wydawnictwa Naukowego PWN SA we Wrocławiu. Od października 2008 r. jest na emeryturze. Opracowano na podstawie Encyklopedii Solidarności oraz innych źródeł historycznych. 

Daniela Kossakowska urodziła się 30 września 1937 roku w Wasylówce k. Łucka na obecnej Ukrainie. W 1955 r. ukończyła Technikum Mechaniczne we Wrocławiu. W latach 1955-1991 pracowała w WSK we Wrocławiu (później PZL Hydral). Od 1979 r. była kolporterką wydawnictw niezależnych. Od września 1980 r. działała w „Solidarności”. Po 13 grudnia 1981 r. była łączniczką między Tajną Komisją Zakładową w PZL Hydral a Regionalnym Komitetem Strajkowym Dolny Śląsk. Od lipca 1982 r. była kolporterką prasy Solidarności Walczącej. Od 1982 współwydawała pismo TKZ „Hydralek. Nasze słowo”. W maju 1982 uczestniczyła w strajku w PZL Hydral, wraz z całą załogą została zwolniona z pracy i przywrócona w drodze ponownego naboru. W latach 1983-1989 była hurtową kolporterką książek niezależnych. W 1989 r. wspierała kampanię wyborczą kandydatów Komitetu Obywatelskiego przed wyborami 4 czerwca, była mężem zaufania podczas wyborów. Od 1991 jest na emeryturze. W latach 90. uczestniczyła w lokalnych inicjatywach Zjednoczenia Chrześcijańsko-Narodowego. Opracowano na podstawie Encyklopedii Solidarności oraz innych źródeł historycznych. 

Prof. István Kovács – pisarz, poeta, historyk, polonista, dyplomata niezwykle zasłużony dla rozwoju przyjaźni polsko-węgierskiej, przez wiele lat sprawujący obowiązki konsula Republiki Węgierskiej w Krakowie, wykładowca uniwersytecki, autor wielu książek z zakresu stosunków polsko-węgierskich, tłumacz literatury polskiej. Przygotował wydany w 2007 r. Leksykon legionu polskiego 1848-1849, zawierający kilka tysięcy biogramów. Jest autorem książek o tematyce historycznej, głównie o polskich bohaterach węgierskiej Wiosny Ludów: Tak żył Bem, W popiele gwiaździsty diament, Legion, Pamiętniki generała Wysockiego, Polacy w węgierskiej Wiośnie Ludów (nagroda im. prof. H. Wereszyckiego), Józef Bem - bohater wiecznych nadziei. Ostatnio ukazała się : Anatomia przyjaźni czyli dzieje wspólne polsko-wegierskie. Tom 1: Od początków do końca XVI wieku, Instytut Współpracy Polsko-Węgierskiej

Roman Kowalczyk urodził się 23 lipca 1964 roku w Wieluniu. W 1989 r. został absolwentem historii na Uniwersytecie Wrocławskim. W latach 1983-1989 był działaczem podziemnego Niezależnego Zrzeszenia Studentów UWr. Był kolporterem wydawnictw podziemnych m.in.: „Z Dnia na Dzień”, „Solidarność Walcząca”, „Biuletyn Dolnośląski”, „Tygodnik Mazowsze”, uczestnikiem akcji ulotkowych, wieców, manifestacji i happeningów, autorem tekstów w pismach podziemnych. Okresowo prowadził Bibliotekę NZS. Wielokrotnie represjonowany. Od października 1985 r. był członkiem Zarządu Uczelnianego NZS UWr., a 10 stycznia 1987 r. uczestnikiem konspiracyjnego II Krajowego Zjazdu NZS w Warszawie, członkiem Krajowej Komisji Koordynacyjnej NZS. W dniach 6/7 maja 1988 r. uczestniczył w strajku, na którym był członkiem Komitetu Strajkowego na UWr. Od maja 1988 r. był jednym z jawnych przedstawicieli NZS na UWr. W 1989 r. był delegatem na IV Nadzwyczajny Krajowy Zjazd NZS (Wrocławiu 22 kwietnia i 6-7 maja 1989). W dniach 24-31 maja 1989 r. był współorganizatorem strajku studentów UWr w sprawie legalizacji NZS. Od 1989 r. działał w „Solidarności”, w latach 1990-1992 w Porozumieniu Centrum, w latach 1995-1997 w Ruchu Obrony Polski, 1998-2000 w Ruchu Społecznym AWS, od 2006 w Prawie i Sprawiedliwości. R. Kowalczyk jest autorem książek: „Łódzki strajk studencki” (1992), „Studenci ’81” (2000), „Czas próby. Wieluń–Wrocław 1980-1989” (2005). Opracowano na podstawie Encyklopedii Solidarności oraz innych źródeł historycznych.

Maria Irena Kowalewska ps. „Myszka” urodzona 12 sierpnia 1927 roku w Nakle nad Notecią. Wraz z rodzicami oraz siostrami Barbarą i Urszulą od 1933 roku mieszkała w Gdyni. W czasie wojny była uczennicą prywatnej Szkoły Powszechnej J. Świeżyńskiej-Słojewskiej w Warszawie. W roku 1942 rozpoczęła naukę gimnazjalną. Starsza siostra Marii została aresztowana 14.09.1943 roku wraz z ojcem. Oboje zostali osadzeni na Pawiaku. Przesłuchiwana przez gestapo w Alei Szucha po śledztwie została wywieziona z ojcem do obozu koncentracyjnego w Auschwitz. Ojciec Marii zmarł w obozie 09.12.1943 roku. Maria była w konspiracji od wiosny 1943 roku - w Narodowych Siłach Zbrojnych. Odbyła szkolenie sanitarne i łącznościowe, przydzielona do batalionu dowódcy Floriana Kuskowskiego ps Szary. O godzinie W nie została powiadomiona o miejscu zbiórki, nie mając kontaktu ze swoim dowództwem zgłosiła się ochotniczo do szpitala jako sanitariuszka. Do szpitala utworzonego na Woli. W momencie upadku dzielnicy do szpitala, w którym pracowała wtargnęły oddziały nieprzyjacielskie, zabijając ciężej rannych, których nie zdołano ewakuować na Stare Miasto. Maria została skierowana do obozu przejściowego w Pruszkowie, skąd udało jej się zbiec i uniknąć tym samy wywózki do obozów koncentracyjnych na terenie Niemiec. Schronienie znalazła w Milanówku, u swojego wuja. Następnie udała się do Radomia, gdzie zatrzymała się u krewnych i kontynuowała przerwaną naukę. Po wojnie powróciła do rodzinnej Gdyni. W 1946 roku zdała maturę. W 1952 roku uzyskała dyplom magistra biologii na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu. W 1951 roku wyszła za mąż za doktora Zygmunta Kowalewskiego. W 1953 roku urodziła syna Witolda. Aż do emerytury pracowała w Służbie Zdrowia organizując i kierując Pracowniami Diagnostyki Laboratoryjnej. 30.07.2016 roku została odznaczona Krzyżem Orderu Krzyża Niepodległości

Bogdan Juliusz Kowalik urodził się 18 lutego 1959 roku w Żarowie k. Świdnicy. Jest absolwentem Wydziału Lekarskiego Akademii Medycznej we Wrocławiu (1984), w 1995 uzyskał doktorat, a w 1999 r. specjalizację drugiego stopnia z kardiochirurgii. Od września 1980 r. był kolporterem wydawnictw niezależnych, od października 1980 r. członkiem Niezależnego Zrzeszenia Studentów. W 1981 r. podczas strajków studenckich w Łodzi i Radomiu był uczestnikiem strajku na AM, członkiem Komitetu Strajkowego. Po 13 grudnia 1981 r. był współorganizatorem tajnych struktur NZS i „Solidarności”, drukarzem i kolporterem wydawnictw podziemnych. Od czerwca 1982 r. był działaczem Solidarności Walczącej, m.in. współorganizatorem transportu materiałów poligraficznych, organizował przekazywanie zmikrofilmowanych informacji o represjach zagranicę. W 1983 r. został współtwórcą oddziału SW w Zgorzelcu. W latach 1983-1984 był kolporterem prasy niezależnej drukowanej przez SW w języku czeskim (m.in. „Nazory”) przez granicę polsko-czechosłowacką przez w Sudetach. W latach 1985-1986 tłumaczył m.in. z języka angielskiego dla Agencji Wydawniczej Solidarności Walczącej. Jest autorem ponad 30 prac naukowych, głównie z zakresu kardiochirurgii. Opracowano na podstawie Encyklopedii Solidarności oraz innych źródeł historycznych.   

Mirosław Kowalski (ur. 11 lipca 1954 w Warszawie, zm. 2 stycznia 2022) – polski dziennikarz i wydawca, członek kolegium redakcyjnego Niezależnej Oficyny Wydawniczej, twórca SuperNowej. W 1980 ukończył studia na Wydziale Inżynierii Lądowej Politechniki Warszawskiej. W latach 1976–1981 był dziennikarzem Tygodnika Studenckiego „Politechnik”. W 1981 został dziennikarzem działu kultury Tygodnika „Solidarność”. Po ogłoszeniu stanu wojennego prowadził warszawskie biuro dziennika „Financial Times” (1982–1983). Od 1984 do 1989 kierował redakcją fantastyki w Wydawnictwie Iskry, a od 1985 był równocześnie członkiem kolegium Niezależnej Oficyny Wydawniczej odpowiedzialnym za sprawy redakcyjne. W latach 80. publikował w prasie drugiego obiegu, a także w miesięczniku „Jazz Forum”. W 1989 doprowadził do przekształcenia NOW-ej w tzw. „SuperNową”. Bez jego zaangażowania nie byłoby "Wiedźmina". W środowisku miłośników fantastyki nazywany Kovalem. Jego SuperNowa stała się wydawcą całego cyklu o Geralcie z Rivii. Kowalski uchodzi za odkrywcę twórczości Andrzeja Sapkowskiego. W ramach tego wydawnictwa Kowalski doprowadził do wydania "Miecza przeznaczenia" (1992), a później "Ostatniego życzenia" (1993). Za działalność wydawniczą związaną z fantastyką otrzymał w 1987, 1995 i 1999 nagrodę Śląkfy, a prowadzone przez niego wydawnictwo nagrodę Euroconu (2000 i 2003). W 2008 został odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski za działalność w drugim obiegu wydawniczym. Zmarł 2 stycznia 2022 r. w wieku 67 lat. Został pochowany na cmentarzu Bródnowskim

Stanisław Kowalski urodził się 6 sierpnia 1938 roku w Chojnicach, Był absolwentem Wydziału Łączności Politechniki Gdańskiej (1961), dziesięć lat później uzyskał doktorat. W latach 1978–1980 był współpracownikiem Wolnych Związków Zawodowych Wybrzeża, m.in. udostępniał swoje mieszkanie na spotkania. Od września 1980 r. działał w „Solidarności”, był wiceprzewodniczącym Komitetu Założycielskiego, od grudnia 1980 r. członkiem Komisji Zakładowej oraz redaktorem „Serwisu Informacyjnego «Solidarność» Politechniki Gdańskiej”. Po wprowadzeniu stanu wojennego kontynuował redagowanie „Serwisu”. 20 grudnia 1981 roku został zatrzymany, następnie długotrwale represjonowany. W latach 1984–1987 był redaktorem podziemnych pism „Solidarność Walcząca Trójmiasto”, „Bdziamak”, „Brygada Do Zwalczania Imperializmu Amerykańskiego”. Zmarł w Gdańsku 20 stycznia 1987 roku. Opracowano na podstawie Encyklopedii Solidarności oraz innych źródeł historycznych. 

Maria Koziebrodzka urodziła się 28 września 1954 roku we Wrocławiu. Jest absolwentką Politechniki Wrocławskiej na Wydziale Podstawowych Problemów Techniki. (1978). Od 1979 r. pracowała we wrocławskich szkołach średnich. Od 1978 roku zajmowała się kolportażem wydawnictw niezależnych, od 1979 r. głównie „Biuletynu Dolnośląskiego”. We wrześniu 1980 roku rozpoczęła aktywną działalność w NSZZ „Solidarność”. Po wprowadzeniu stanu wojennego była łączniczką między ukrywającymi się działaczami Regionalnego Komitetu Wykonawczego: Kornelem Morawieckim, Władysławem Frasyniukiem, Piotrem Bednarzem i Józefem Piniorem. W czerwcu 1982 r. była współzałożycielką Organizacji Solidarność Walcząca oraz członkiem Rady Solidarności Walczącej. Następnie internowana w Ośrodku Odosobnienia w Gołdapi. Po wyjściu na wolność była m.in. redaktorem pisma „Solidarność Walcząca”. W 1990 roku była założycielką Wrocławskiego Towarzystwa Edukacyjnego i nauczycielką w jednej z pierwszych szkół społecznych we Wrocławiu. Od 1994 roku przebywa w Stanach Zjednoczonych, gdzie pracowała m.in. w Central Catholic High School w Bloomington w stanie Illinois.

Barbara Kozłowska urodziła się 3 lipca 1956 roku w Gliwicach. W latach 1976–1982 studiowała na Wydziale Architektury Politechniki Śląskiej w Gliwicach, uzyskując dyplom w 1992 r., absolwentka kilku studiów podyplomowych. W latach 1979–1980 była kolporterką niezależnego pisma „Robotnik” i „Biuletynu Informacyjnego” KOR/KOS KOR. 2 września 1980 r. była uczestniczką pierwszego ogólnopolskiego zebrania przedstawicieli niezależnych środowisk studenckich w Warszawie, a 23 września 1980 r. współzałożycielką Niezależnego Związku Młodzieży Akademickiej na PŚl. W dniach 18–19 października 1980 r. była delegatką na Zjazd Delegatów Komitetów Założycielskich Niezależnych Organizacji Studenckich w Warszawie. Od października1980 r. działała w Niezależnym Zrzeszeniu Studentów, a do 19 marca 1981 r. była przewodniczącą Zarządu Uczelnianego. Od października 1980 r. była członkiem Ogólnopolskiego Komitetu Założycielskiego NZS, a od kwietnia 1981 r. w prezydium Krajowej Komisji Koordynacyjnej NZS. Od 19 listopada 1981 r. uczestniczyła w strajku solidarnościowym ze studentami radomskiej WSI, na PŚl, od grudnia 1981 r. była przewodniczącą Komitetu Strajkowego. 13 grudnia 1981 r. została internowana i przetrzymywana w Ośrodku Odosobnienia w Zabrzu-Zaborzu, Sosnowcu-Radosze, Darłówku i Bytomiu--Miechowicach, 1 sierpnia 1982 r. została zwolniona. W latach 1982–1989 była kolporterką wydawnictw podziemnych, prowadząc punkt kolportażu we własnym mieszkaniu. W latach 1982–1985 była współzałożycielką i uczestniczką Duszpasterstwa Ludzi Pracy przy parafii Podwyższenia Krzyża Świętego w Gliwicach oraz organizatorką pomocy medycznej dla osób cierpiących na nietypowe choroby. W latach 1985–1989 była uczestniczką Ruchu Wolność iPokój. Od 2009 jest działaczką Stowarzyszenia Wolnego Słowa i współorganizatorką wystaw i redaktorką książek. Opracowano na podstawie Encyklopedii Solidarności oraz innych źródeł historycznych. 

Jadwiga Kozłowska-Nagórnikiewicz urodziła się 1 grudnia 1923 roku w Nowym Dworze koło Grodna. W 1951 r. została absolwentką Wydziału Matematyczno-Fizyczno-Chemicznego Uniwersytetu Wrocławskiego. W latach 1936-1939 była uczennicą Liceum im. Tadeusza Czackiego w Krzemieńcu. W kwietniu 1940 r. wraz z rodziną uniknęła deportacji na Syberię i uciekła do Generalnego Gubernatorstwa, następnie była uczennicą konspiracyjnego liceum prowadzonego przez Tajną Organizację Nauczycielską. Maturę uzyskała w1944 r., dla uniknięcia wywiezienia na roboty do Niemiec była uczennicą Szkoły Drogistów. Podczas Powstania Warszawskiego była sanitariuszką, następnie trafiła do niewoli i była przetrzymywana w obozach, m.in. DriesenFerdamm w Drezdenku k. Krzyża Wielkopolskiego. W czerwcu 1945 r. wróciła do Polski. W latach 1951-1965 była pracownikiem naukowym w Katedrze Chemii Organicznej UWr. Od 1979 r. jest na emeryturze. Była wielokrotnie szykanowana na UWr. W latach 1956-1987 była związana z wrocławskim Klubem Inteligencji Katolickiej, od 1978 r. uczestniczyła w wykładach Uniwersytetu Latającego. We wrześniu 1980 r. była współorganizatorką wrocławskiej Sekcji Emerytów i Rencistów „Solidarność” i kolporterką wydawnictw niezależnych. Po 13 grudnia 1981 r. była współpracowniczką Regionalnego Komitetu Strajkowego, odpowiedzialną za zbiórkę pieniędzy na działalność związkową oraz za kolportaż prasy. Była organizatorką pomocy dla represjonowanych, a w latach 1983 – 1987 działaczką Arcybiskupiego Komitetu Charytatywnego. Autorka prac naukowych z zakresu chemii organicznej. Zmarła 8 stycznia 1987 roku we Wrocławiu. Opracowano na podstawie Encyklopedii Solidarności oraz innych źródeł historycznych. 

Marianna Krasnodębska, z domu Jarosz. Była jednym z ośmiorga dzieci Ignacego i Anny Jaroszów. Urodziła się w 1923 roku w Piaskach. Przed wojną ukończyła szkołę powszechną, przez rok chodziła do szkoły kanoniczek w Lublinie, a następnie do szkoły handlowej w Piaskach. W czasie II wojny Marianna razem z braćmi zaangażował się w działalność konspiracyjną oraz organizacją pomocy dla getta w Piaskach w ramach kontaktu z ŻOB. Aleksander, Maksymilian i Marianna Jaroszowie dostarczali Żydom żywność, lekarstwa, broń, fałszywe dokumenty i inne potrzebne rzeczy. Getto w Piaskach powstało w 1941 roku i pełniło rolę tranzytową. Rotacyjnie przybywały tam transporty Żydów z Niemiec, Czech, Słowacji i terenów okupowanej Polski. Już zimą 1940r. do Piasków przybył pierwszy transport Żydów niemieckich spod Szczecina, których rozlokowano po kwaterach prywatnych. Do domu Jaroszów trafiła rodzina Lewinów - ojciec i dwie córki. Po utworzeniu getta, Lewinowie musieli się tam przenieść. W gospodarstwie Jaroszów, podczas łapanek i wywózek, ukrywali się znajomi Żydzi: Wolf Lewin, Godel Huberman, Józef Honig, Cesia Deszerówna, Szloma Pini, Fajga Gutharc i inni. Niektórzy z nich przeżyli wojnę. W marcu 1942 roku rozpoczęła się likwidacja getta, w ramach której w kilku transportach wywieziono większość Żydów do obozu zagłady w Bełżcu i Sobiborze. Deportowana do Bełżca została także rodzina Lewinów. Marianna Krasnodębska po wojnie mieszkała z rodzicami w Piaskach, w 1950 roku wyszła za mąż i wyjechała z Piasków. Po kilku latach Krasnodębscy wrócili w rodzinne strony i osiedli w Lublinie. Doczekali się dwójki dzieci. Za swoją działalność na rzecz pomocy Żydom Ignacy i Anna Jaroszowie oraz ich dzieci Aleksander, Maksymilian i Marianna, otrzymali w 2001 r. medal "Sprawiedliwych wśród Narodów Świata”. Uhonorowana Drzwiami do Wolności Festiwalu NNW w 2021 roku.

Mariusz Kresa urodził się 26 maja 1965 roku we Wrocławiu. Od 1980 był uczniem Liceum Gastronomicznego we Wrocławiu, od 1985 Policealnego Studium Ekonomicznego, a w latach 1987-1989 studiował w Instytucie Kulturoznawstwa Uniwersytetu Wrocławskiego. Po wprowadzeniu stanu wojennego uczestniczył w większości demonstracji ulicznych we Wrocławiu, kolportował prasę podziemną, uczestniczył w akcjach ulotkowych i w akcjach malowania napisów na murach. W listopadzie 1982 r. był jednym z założycieli Młodzieżowych Jednostek Oporu. W tym czasie był kilkakrotnie zatrzymywany i pobity oraz zmuszany do podjęcia współpracy ze Służbą Bezpieczeństwa. Po rozbiciu MJR przez SB podjął współpracę z Organizacją Solidarność Walcząca, w ramach której drukował ulotki. W drugiej połowie lat osiemdziesiątych związał się z Międzyszkolnym Komitetem Oporu i był członkiem redakcji podziemnego pisma „BIUST. Biuletyn Informacyjny Uczniów Szkół Technicznych” oraz pisma „Zamiast”. W 1989 uczestniczył w pracach Klubu Myśli Politycznej Wolni i Solidarni oraz w latach 1990–1994 działa w Partii Wolności. Po 1990 prowadził własną działalność gospodarczą.

Elżbieta Królikowska – Avis. Od października 1968 roku była członkiem niepodległościowej organizacji RUCH. Przepisywała i kolportowała “Biuletyn” i „Wiadomości”:. Była łączniczką ośrodków łódzkiego i warszawskiego, przewoziła nielegalne materiały. Werbowała nowych członków i zbierała składki na cele organizacyjne. Zaangażowana w akcję podpalenia Muzeum Lenina w Poroninie w proteście przeciw hałaśliwym i manifestacyjnym obchodom 100-lecia jego urodzin. Została za to w 1971 roku skazana na 2 lata więzienia. Karę odbywała m.in. w Fordonie pod Bydgoszczą, najcięższym więzieniu dla kobiet. W 1980 roku, jako dziennikarka tygodnika “Film”, zaangażowała się w działalność na rzecz SOLIDARNOŚCI, za co w stanie wojennym została wyrzucona z pracy. Do dziś zaangażowana w działalność na rzecz środowiska opozycji niepodległościowej . Laureatka Drzwi do Wolności Festiwalu NNW.

Dr. Halina Krośnicka-Maciąga – lekarka, rodowita Ciechanowianka. Jako lekarz ciągle doskonaliła się w swoim zawodzie, robiąc przez lata kolejne specjalizacje, w dziedzinie dermatologii oraz wenerologii. Wspomagała, leczyła, przyjmowała opozycjonistów. W okresie stanu wojennego pomogła wielu z nich m.in. panu Waldemarowi Nicmanowi. Laureatka Drzwi do Wolności Festiwalu NNW w Ciechanowie. Odebrała nagrodę osobiście.”Okres stanu wojennego był wyjątkowo trudny, ale starałam się pomagać jak potrafiłam ludziom, którzy walczyli o wolność. Dziękuję za to wyróżnienie” – powiedziała pani Halina.

Piotr Krukowski urodził się 22 czerwca 1958 roku we Wrocławiu. W 1984 r. został absolwentem informatyki na Uniwersytecie Wrocławskim i podyplomowych studiów z zarządzania transportem publicznym na Uniwersytecie Warszawskim (2010). W latach 1975–1976 był wykonawcą i kolporterem ulotek dotyczących zbrodni katyńskiej, wzywających do protestów przeciwko poprawkom do Konstytucji PRL. Od 1979 r. był współpracownikiem Kornela Morawieckiego, kolporterem wydawnictw niezależnych, w tym „Biuletynu Dolnośląskiego” na UWr i w Lubinie. W połowie marca 1980 został zatrzymany w trakcie kolportowania ulotek wzywających do bojkotu wyborów do Sejmu PRL i WRN. Od października 1980 r. działał w Niezależnym Zrzeszeniu Studentów, w październiku 1980 był współzałożycielem NZS na swoim wydziale. W dniach 17–18 lutego 1981 stanął na czele strajku studentów o rejestrację NZS na wydziale, był współredaktorem „Komunikatu” NZS. Od 28 kwietnia był członkiem Zarządu Uniwersyteckiego NZS, a 25 maja 1981 współorganizatorem Marszu na rzecz uwolnienia więźniów politycznych we Wrocławiu. W dniach 19 listopada – 11 grudnia 1981 był członkiem Uniwersyteckiego Komitetu Strajkowego podczas solidarnościowego strajku ze studentami WSI w Radomiu. W dniach 13–14 grudnia 1981 uczestniczył w strajku na UWr. 27 grudnia 1981 został internowany w Ośrodku Odosobnienia we Wrocławiu i w Nysie, 25 lutego 1982 został aresztowany pod zarzutem zorganizowania i kierowania strajkiem na UWr., ostatecznie 10 lutego 1983 skazany przez Sąd Wojewódzki we Wrocławiu na pół roku pozbawienia wolności w zawieszeniu. W latach 1982–1984 był członkiem podziemnego Zarządu Uniwersyteckiego NZS, a w latach 1983–1984 redaktorem podziemnego pisma „Komunikat” NZS, był współautorem „Niezależne Zrzeszenie Studentów Uniwersytetu Wrocławskiego. Rys historyczny” wydanej w podziemiu przy wsparciu Agencji Wydawniczej Solidarności Walczącej. W 1984 r. wraz z Ryszardem Czarneckim, Sławomirem Najnigierem i Jerzym Terleckim był współautorem dokumentu programowego „NZS po czterech latach. Projekt nowego programu NZS”.  Opracowano na podstawie Encyklopedii Solidarności oraz innych źródeł historycznych. 

Janusz Krupski urodził się w 1951 roku w Lublinie. Z opozycją związał się już podczas studiów na KUL-u, gdzie w 1973 r, kiedy jako prezes Koła Naukowego Historyków, sprzeciwił się przekształceniu Zrzeszenia Studentów Polskich w Socjalistyczny Związek Studentów Polskich. W czerwcu 1976 r. przekazał uczestnikom Zgromadzenia Młodzieży i Studentów Europy w Warszawie list otwarty zawierający przykłady łamania praw człowieka w komunistycznej Polsce. Dzięki współpracy z Piotrem Jeglińskim stworzył kanał przerzutu na Zachód informacji o działalności opozycyjnej w PRL. Współzałożyciel Nieocenzurowanej Oficyny Wydawniczej, pierwszego podziemnego wydawnictwa w latach 70. Jesienią 1977 r. rozpoczął wydawanie „Spotkań”, jednego z najważniejszych drugoobiegowych pism o profilu intelektualnym. Po zalegalizowaniu „Solidarności” Janusz Krupski został koordynatorem Sekcji Historycznej przy Międzyzakładowym Komitecie Założycielskim w Gdańsku. Efektem prowadzonych przez niego prac dokumentacyjnych była książka „Grudzień 1970”. W stanie wojennym ukrywał się. Aresztowany jesienią 1982 r. i internowany w Lublinie. W tym czasie odrzucił propozycję SB wydawania „Spotkań” oficjalnie. Kilka tygodni po zwolnieniu z internowania został uprowadzony przez SB, wywieziony do Puszczy Kampinoskiej i oblany żrącą substancją, w wyniku czego doznał ciężkiego poparzenia. W wolnej Polsce zasiadał jako ekspert w sejmowej komisji do zbadania skutków stanu wojennego oraz w Komisji Odpowiedzialności Konstytucyjnej. Kontynuował także działalność wydawniczą. W roku 2000 został powołany na stanowisko wiceprezesa IPN. W roku 2006 objął funkcję kierownika Urzędu ds. Kombatantów i Osób Represjonowanych. Zginął w Katastrofie pod Smoleńskiem. Odznaczony pośmiertnie Krzyżem Wielkim Orderu Odrodzenia Polski. Uhonorowany Drzwiami do Wolności festiwalu NNW w 2021 roku.

Teresa Krusińska urodziła się 8 listopada 1952 roku w Skajsterach k. Wilna W 1977 roku ukończyła Technikum Energetyczne we Wrocławiu. Jej rodzina została ekspatriowana do PRL w 1956 roku. Od 1982 roku prowadziła kolportaż wydawnictw niezależnych. Od 1983 r. działała w Organizacji Solidarność Walcząca. W 1984 uczestniczyła w tworzeniu Radia „Solidarność Walcząca”, gdzie była członkiem redakcji, spikerką, współorganizatorką emisji we Wrocławiu, Poznaniu, Szczecinie oraz współtwórczynią sieci radiowców nadających jednocześnie z kilku punktów, co poszerzało zasięg emisji i utrudniało zlokalizowanie radiostacji przez Służbę Bezpieczeństwa.

Tadeusz Krystkiewicz urodził się we wsi Strzałkowo w powiecie mławskim. Ukończył technikum rolnicze. Następnie rozpoczął pracę w PGR Strzałkowo jako młodszy księgowy. Następnie podjął pracę w Związku Zawodowym Pracowników Rolnych, z tego tytułu został też zmuszony do zapisania się do ZSL, wybierając mniejsze zło, zamiast PZPR. W 1980 roku pracował w „Elektromontażu” w Ciechanowie. To wtedy też, założył „Solidarność" jakim pierwszy w byłym województwie Ciechanowskim Był też inicjatorem powstania wolnych związków zawodowych w PGR w Strzałkowie. W stanie wojennym organizował pomoc dla rodzin internowanych oraz kolportował niezależne wydawnictwa tzw. „drugiego obiegu”. Po 1989 roku został przewodniczącym Rady Gminy w Stupsku. Do końca swoich dni został człowiekiem niezłomnym, oddanym swojej rodzinie z ojczyźnie i ideałom.

Krystyna Marcinowska urodziła się 24 kwietnia 1957 roku w Legnicy. Jest absolwentką Politologii na Uniwersytecie Wrocławskim (2006). W latach 1977– 1982 pracowała jako samodzielna referentka ds. płac i administracji w Międzywojewódzkiej Usługowej Spółdzielni Inwalidów Piast w Legnicy. Od września 1980 r. działała w „Solidarności”, była współorganizatorką i przewodniczącą Komitetu Założycielskiego, a od maja 1981 członkiem Komisji Zakładowej. W czerwcu 1981 była delegatką na I Walny Zjazd Delegatów Województwa Legnickiego, członkiem Zarządu Oddziału Wojewódzkiego w Legnicy Zarządu Regionu Dolny Śląsk, od lipca członkiem Zarządu Regionu. W 1981 uczestniczyła w pracach Ogólnopolskiej Komisji Porozumiewawczej Pracowników Spółdzielni Inwalidów „Solidarności”. W latach 1982–1983 pośredniczyła w przekazywaniu środków na pomoc dla represjonowanych i ich rodzin, była uczestniczką akcji ulotkowych. W okresie 1988–1989 uczestniczyła w spotkaniach opozycji w kościołach Świętej Trójcy i św. Jana Chrzciciela w ramach Duszpasterstwa Ludzi Pracy, Tygodni Kultury Chrześcijańskiej. Była współorganizatorką biura „Solidarności” w lokalu parafii Świętej Trójcy, następnie przy ul. Żeglarskiej w Legnicy. W latach 1988–1989 była współorganizatorką, członkiem-założycielem Związku Sybiraków. Po 1989 r. aktywnie działała w „Solidarności”. Opracowano na podstawie Encyklopedii Solidarności oraz innych źródeł historycznych. 

Iwona Książek urodziła się 23 stycznia 1944 r. w Tłuszczu. W 1966 r. ukończyła studia w Instytucie Historii Uniwersytetu Łódzkiego, a następnie do emerytury pracowała w Wojewódzkiej i Miejskiej Biblioteki Publicznej w Łodzi. W miejscu pracy współzakładała struktury „Solidarności”. Była członkiem Prezydium Ogólnopolskiej Międzybibliotecznej Komisji Porozumiewawczej (OMKP), Delegatem na Walne Zgromadzenie Delegatów „Solidarności” Regionu Łódzkiego oraz członkiem Regionalnej Komisji Rewizyjnej NSZZ „Solidarność” Ziemi Łódzkiej. Po wprowadzeniu stanu wojennego aktywnie działała w podziemnych strukturach „Solidarności”. Od drugiej połowie 1982 r. po podjęciu współpracy ze Stanisławem Mecychem oraz Markiem Markiewiczem, Jackiem Kwaśniewskim i Markiem Czekalskim była redaktor pisma „Wolna Solidarność”, a następnie „Głosu Łodzi”. Była również członkiem Łódzkiego Zespołu Oświaty Niezależnej, gdzie redagowała i przygotowywała do druku książki w obiegu podziemnym. Prowadziła stały kolportaż wydawnictw niezależnych. Od 1986 r. była współpracownikiem oddziału łódzkiego Organizacji „Solidarność Walcząca”. Zmarła 5 XI 2008 w Łodzi.

Irena Kubalok-Kiejna urodziła się 14 marca 1959 roku w Cieszynie. Od 1985 r. jest absolwentką Śląskiej Akademii Medycznej w Katowicach. Od października 1980 r. działała w Niezależnym Zrzeszeniu Studentów, od listopada 1980 do lutego 1981 r. była wiceprzewodniczącą Zarządu Uczelnianego oraz redaktorką pisma „Prosto z mostu”. Ideowo była związana ze środowiskiem Ruchu Młodej Polski, była kolporterką pisma „Bratniak”. W lutym 1981 r. była członkiem Komitetu Strajkowego NZS ŚlAM i uczestniczką strajku studentów łódzkich uczelni i Akademii Medycznej w Gdańsku, zaś w listopadzie i grudniu 1981 r. uczestniczką strajku solidarnościowego ze studentami radomskiej WSI w ŚlAM. 3 lutego 1982 r. została internowana i przetrzymywana w areszcie KW MO w Katowicach i Bytomiu-Miechowicach. 15 lipca 1982 r. została zwolniona. W latach 1983–1989 była organizatorem Ruchu Społecznego ku Cywilizacji Miłości, a w latach 1984–1985 współpracowniczką Kazimierza Świtonia. W lipcu 1985 r. uczestniczyła w głodówce rotacyjnej w parafii Narodzenia NMP w Krakowie-Bieżanowie. Od 1989 mieszka w RFN. Od 2004 r. jest aktywnym członkiem Związku Polaków w Niemczech Rodło, członkiem wspierającym Polską Macierz Szkolną w Niemczech, zaś od 2012 r. członkiem zarządu Polskiej Rady w Niemczech. Jest wieloletnim członkiem Fundacji im. Romana Dmowskiego. Opracowano na podstawie Encyklopedii Solidarności oraz innych źródeł historycznych. 

Ewa Kubasiewicz (obecnie Ewa Kubasiewicz-Houée) urodziła się 21 lipca 1940 roku w Poznaniu. Ukończyła filologię polską na Uniwersytecie Gdańskim ( 1969) oraz studia podyplomowe w zakresie bibliotekoznawstwa i informacji naukowej również na Uniwersytecie Gdańskim (1974-1976). W 1980 r. współpracowała z Wolnymi Związkami Zawodowymi Wybrzeża. W sierpniu 1980 r. uczestniczyła w strajku w Stoczni Gdańskiej, od września 1980 r. działała w „Solidarności”, była wiceprzewodniczącą Komisji Zakładowej w Wyższej Szkole Morskiej, w lipcu 1981 r. była delegatem na I Walny Zjazd Delegatów Regionu Gdańskiego, członkiem Zarządu Regionu. 29 listopada 1981 r. w proteście przeciw metodom kierowania Związkiem przez L. Wałęsę odeszła z Zarządu Regionu. W dniach 14-16 grudnia 1981 r. uczestniczyła w strajku w WSM, następnie ukrywała się, była współautorką ulotki nawołującej społeczeństwo do oporu wobec stanu wojennego, podpisanej imieniem i nazwiskiem. Została aresztowana 20 grudnia 1981 r. i 3 lutego 1982 r. skazana wyrokiem Sądu Marynarki Wojennej w Gdyni na 10 lat więzienia i 5 lat pozbawienia praw publicznych, następnie osadzona w Zakładzie Karnym w Gdańsku i w Bydgoszczy-Fordonie i Grudziądzu. 6 maja 1983 r. została zwolniona na przerwę w odbywaniu kary ze względu na stan zdrowia i 28 lipca 1983 objęta amnestią. Od 1983 r. działała w Solidarności Walczącej, w 1984 r. była inicjatorką i współorganizatorką Oddziału Trójmiasto SW, członkiem Komitetu Wykonawczego SW. Od 31 stycznia 1988 r. przebywa na emigracji we Francji, była koordynatorem przedstawicielstw SW na Zachodzie, w czerwcu 1988 r. razem z Kornelem Morawieckim odbyła podróż do USA w celu pozyskania pomocy na działalność SW. Jest autorką wspomnień „Bez prawa powrotu” (2005). Opracowano na podstawie Encyklopedii Solidarności oraz innych źródeł historycznych. 

Sierż. Bolesław KULESZA, ps. ”Pomsta”, „Mietek”, (1927 – 1949) Urodzony 20 VIII 1927 r. Ukończył 4 klasy Szkoły Powszechnej. W 1945 r. wstąpił w szeregi Zrzeszenia WiN Obwodu Ostrów Mazowiecka, wcześniej będąc w AK. W podziemiu niepodległościowym walczyli także jego rodzice. Żołnierz oddziału WiN dowodzonego przez por. Albina Gąsiewskiego ps. "Mikołaj". Po amnestii ogłoszonej po sfałszowanych wyborach w 1947 roku wraz z większością członków oddziału ujawnił się 10 kwietnia. Jednak nękany i przymuszany do współpracy z UB już w maju wraca do działalności podziemnej wstępując do oddziału Jana Kmiołka "Wir". Wraz z Zygmuntem Dąbkowskim ps. „Wstęga”, „Wojtek” nawiązali kontakt ze Zbigniewem Żwańskim ps. „Noc”, szefem Pogotowia Akcji Specjalnej (PAS) NZW w powiatach Ostrów Mazowiecka krypt. „Podhale” oraz Wysokie Mazowieckie „Mazur”. Doprowadzili do spotkania grupy Jana Kmiołka z oddziałem „Nocy” i do połączenia oddziałów i podporządkowania grupy Jana Kmiołka dowództwu NZW Okręgu Białostockiego. Wkrótce potem z terenu obejmowanego przez VI batalion KP „Podhale” utworzono nowy powiat NZW, oznaczony krypt. „Noc” (z dniem 15 maja 1949 r. kryptonim ten został zmieniony na „Tatry”). W skład nowo zorganizowanego powiatu weszła większość gmin pow. Pułtusk i zachodnia część pow. Ostrów. VI batalion KP „Podhale” przemianowany został wówczas na I batalion KP „Noc”, a dowództwo nad nim otrzymał na mocy tego samego rozkazu Bolesław Kulesza „Pomsta”. 12 czerwca 1949 roku trzyosobowy zespół sztabowy KP "Noc" "Tatry" został zlokalizowany przez agenturę na kwaterze w kolonii Zamłynie pod Długosiodłem i otoczony przez silną grupę operacyjną UB i KBW, która rozciągnęła wokół tego miejsca trzy linie okrążenia. Podczas próby przebicia się przez zagony młodego zboża partyzanci zostali ranni. Nie chcąc wpaść w ręce bezpieki ostatnie kule przeznaczyli dla siebie. Razem z Bolesławem Kuleszą w zasadzce polegli Zygmunt Dąbkowski "Wstęga", "Wojtek" i Kazimierz Ampulski "Tęcza". Miejsce ich pochówku jest do dziś nieznane. W 2009 roku pośmiertnie odznaczony przez Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Lecha Kaczyńskiego Krzyżem Oficerskim Orderem Odrodzenia Polski.

Rodzina Kurach została wysiedlona z Mazowsza tuż po wojnie za działalność przeciw władzy ludowej. Rodzina ucierpiała także w czasie wojny. Najstarsi synowie Kurachów zostali aresztowani przez Niemców w pierwszych dniach II wojny światowej. Uwięzieni w stalagu 1A, potem wywiezieni do pracy przymusowej na Prusy i rozdzieleni. Powrócili jednak do Ciemniewa w 1945 r. Za działalność przeciw władzy ludowej Kurachowie zostali jednak wysiedleni do PGRu Waplewo na Warmii. Eugeniusz zginął w lipcu 1947 r., Józef został skazany na 5 lat więzienia w Rawiczu, Michał był także skazany i więziony. Tadeusz w 1950 r. został wcielony do wojska – karnego batalionu na Górnym Śląsku. Kiedy po wielu latach rodzina odzyskała utracone wcześniej gospodarstwo zastała je zdewastowane i okradzione.

Janusz Kurtyka urodził się 13 sierpnia 1960 roku. Dzieciństwo i wczesną młodość spędził w Nowej Hucie. W 1983 ukończył studia historyczne o specjalności nauczycielskiej na Wydziale Filozoficzno-Historycznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. Podczas studiów działał w Kole Naukowym Historyków Studentów UJ, był inicjatorem, współzałożycielem i redaktorem naczelnym „Studenckich Zeszytów Historycznych”. Jesienią 1980 znalazł się wśród założycieli NZS na swoim wydziale, brał udział w organizowanych przez zrzeszenie protestach. Od 1983 odbywał studia doktoranckie w Instytucie Historii PAN w Warszawie. W 1989 opublikował w podziemnym obiegu pierwszą wydaną w Polsce biografię Leopolda Okulickiego. W 1995 obronił doktorat w Polskie Akademii Nauk. Specjalizował się w genealogii, historii nowożytnej, historii średniowiecza oraz naukach pomocniczych historii. Uczestniczył w mediewistycznych międzynarodowych konferencjach naukowych. Od 1994 do 2009 był redaktorem naczelnym „Zeszytów Historycznych WiN”. W 2003 kombatanci Zrzeszenia „Wolność i Niezawisłość” wybrali go na prezesa Stowarzyszenia Społeczno-Kombatanckiego Zrzeszenie Wolność i Niezawisłość. W latach 1989–2000 pełnił funkcję przewodniczącego koła NSZZ „Solidarność” krakowskich placówek Instytutu Historii PAN. W 1990 wstąpił do Partii Republikańskiej, a w 1991 przystąpił z nią do Koalicji Republikańskiej. W 1992 został członkiem Partii Chrześcijańskich Demokratów. W wyborach w 1993 kandydował do Sejmu z 21. miejsca na liście wyborczej KKW „Ojczyzna”. Po utworzeniu Instytutu Pamięci Narodowej został pierwszym dyrektorem oddziału IPN w Krakowie. 9 grudnia tego samego roku jego kandydatura została zaakceptowana przez Sejm, a 22 grudnia zatwierdzona przez Senat. Pięcioletnią kadencję rozpoczął po złożeniu przed Sejmem ślubowania w dniu 29 grudnia 2005. Zginął 10 kwietnia 2010 w wyniku katastrofy polskiego samolotu Tu-154M w Smoleńsku w drodze na obchody 70. rocznicy zbrodni katyńskiej. 26 marca 2012 na Cmentarzu Rakowickim odbył się ponowny pogrzeb Janusza Kurtyki.

Janusz Bronisław Kuśmierz urodził się 3 czerwca 1951 roku w Kamiennej Górze. W 1973 r. został absolwentem Wyższego Studium Nauczycielskiego na Uniwersytecie Wrocławskim. W latach 1977-1981 był kierownikiem pracowni sanitarnej ochrony powietrza atmosferycznego Terenowej Stacji Sanitarno-Epidemiologicznej Nowej Rudzie. Od września 1980 r. działał w „Solidarności”, był członkiem Komitetu Założycielskiego, następnie przewodniczącym Komisji Zakładowej w TSSE, w czerwcu 1981 r. był delegatem na I Walny Zjazd Delegatów Regionu Dolny Śląsk, a we wrześniu i październiku 1981 r. delegatem na I Krajowy Zjazd Delegatów. Po 13 grudnia 1981 r. działał w podziemiu, był współzałożycielem podziemnej drukarni w Nowej Rudzie, organizatorem druku broszur i ulotek. Do 1983 r. był działaczem podziemnej Komisji Międzyzakładowej „Solidarności” w Nowej Rudzie. W latach 1984-1990 był nauczycielem w Kłodzku. Po 1989 r. działał m.in. w Unii Wolności. Od 2002 r. jest na emeryturze. Opracowano na podstawie Encyklopedii Solidarności oraz innych źródeł historycznych. 

Robert Kwiatek urodził się 2 września 1971 roku w Gdańsku. W 2012 roku został absolwentem Polsko-Japońskiej Wyższej Szkoły Technik Komputerowych w Warszawie na kierunku sztuka nowych mediów. Jest również absolwentem Master of Business Administration w Gdańskiej Fundacji Kształcenia Menedżerów (2018). W latach 1984–1986 był współzałożycielem Tajnej Organizacji Młodzieży, następnie Ruchu Młodzieży Niezależnej. Z kolei w latach 1986–1990 był jednym z przywódców FMW Region Gdańsk, redaktorem technicznym pisma FMW „Monit”, wydawcą i drukarzem pism młodzieżowych, założycielem Agencji Fotograficznej i Archiwum FMW, organizatorem Biblioteki Latającej, członkiem Grup Wykonawczych FMW, kolporterem wydawnictw FMW na terenie szkół średnich, uczelni i zakładów pracy Wybrzeża Gdańskiego. W latach 1987–1990 był współzałożycielem Wydawnictwa FMW Gdańsk, a w latach 1987–1989 członkiem Rady Koordynacyjnej FMW. W latach 1986–1990 był współorganizatorem manifestacji, happeningów w Gdańsku. W 1988 r. współorganizował wsparcie dla strajkujących w Stoczni Gdańskiej, zaopatrzenie w żywność, druk i kolportaż wydawnictw strajkowych. Opracowano na podstawie Encyklopedii Solidarności oraz innych źródeł historycznych. 

Zofia Kwiatkowska-Dublaszewska urodziła się 28 lipca 1949 roku w Krakowie. W 1974 roku ukończyła Technikum Ekonomiczne w Sopocie. W sierpniu 1980 była współorganizatorką strajku i członkiem Komitetu Strajkowego w Przedsiębiorstwie Transportowo-Sprzętowym Budownictwa Transbud Oddział nr 3 w Gdyni., delegatką do Międzyzakładowego Komitetu Strajkowego w Stoczni Gdańskiej. Działała „Solidarności”, była członkiem Społecznego Komitetu Budowy Pomników Ofiar Grudnia 1970 w Gdyni. W dniach 14–18 grudnia 1981 r. była współorganizatorką strajku w swoim zakładzie. Zatrzymana 19 grudnia, następnie została skazana w trybie doraźnym przez Sąd Marynarki Wojennej w Gdyni na 5 lat pozbawienia wolności, osadzona w Zakładzie Karnym w Bydgoszczy-Fordonie i Grudziądzu. Ostatecznie wyszła na wolność 4 lipca 1983 r. W grudniu 1984 r. była współzałożycielką wraz z Ewą Kubasiewicz, Andrzejem Kołodziejem i Stanisławem Kowalskim Oddziału Trójmiasto Solidarności Walczącej, organizatorką kolportażu wydawnictw SW, współpracowniczką Komisji Charytatywnej przy kościele Matki Bożej Nieustającej Pomocy i św. Piotra Rybaka (oo. redemptoryści) w Gdyni. Od czerwca 1987 r. przebywa na emigracji w Australii, gdzie aktywnie działa w organizacjach polonijnych. Od 2008 r. jest na rencie. Opracowano na podstawie Encyklopedii Solidarności oraz innych źródeł historycznych. 

Marian Kwieciński urodził się 31 stycznia 1940 roku w Leżajsku. W 1959 r. ukończył LO w Leżajsku oraz w 1964 r. Państwowe Liceum Pedagogiczne w Legnicy. W latach 1970–1984 pracował jako robotnik, palacz, pomocnik maszynisty, maszynista pojazdów trakcyjnych parowozów w Lokomotywowni Węzła PKP w Węglińcu. Od września 1980 r. działał w „Solidarności”, był przewodniczącym Komitetu Założycielskiego, następnie Komisji Zakładowej, a do maja 1981 członkiem Międzyzakładowego Komitetu Założycielskiego Województwa Jeleniogórskiego. Od lutego 1981 był członkiem Okręgowej Komisji Porozumiewawczej „Solidarności” Kolejarzy. W czerwcu 1981 był delegatem na I Walny Zjazd Delegatów Województwa Jeleniogórskiego, od czerwca członkiem Prezydium Zarządu Regionu. We wrześniu i październiku 1981 był delegatem na I Krajowy Zjazd Delegatów i członkiem Komisji Krajowej. 13 grudnia 1981 został internowany i osadzony Ośrodku Odosobnienia w Strzebielinku, a 23 grudnia 1981 został zwolniony. W latach 1984–1989 był działaczem Lubańskiej Sekcji Ogólnospołecznej Klubu Inteligencji Katolickiej w Jeleniej Górze. Po 1989 r. aktywnie działał społecznie i politycznie. Od 1998 r. był na emeryturze. Zmarł 29 czerwca 2005 roku w Lubaniu. W okresie od 18 października 1975 do 20 grudnia 1989 r. był zarejestrowany przez Wydz. III KW MO/WUSW w Jeleniej Górze jako Tajny Współpracownik pseudonim Ala. Opracowano na podstawie Encyklopedii Solidarności oraz innych źródeł historycznych.