Danuta i Stanisław Ignaciuk - małżeństwo, które z narażeniem życia przechowywało szereg dokumentów z okresu Solidarności lat 80/81 i represji stanu wojennego w Polsce przekazanych im przez solidarnościowego opozycjonistę - Edwarda Janusa. Stanisław Ignaciuk we wspomnianych latach kierował Domem dziecka na Demptowie; to tam ukryto cenne materiały. Edward Janus w latach 1963 - 1970 był wychowankiem państwa Ignaciuk, którzy zastępowali mu rodziców. Laureaci Drzwi do Wolności 15. Międzynarodowego Festiwalu Filmowego NNW w Gdyni. Edward Janus, gość festiwalu, który wraz z córką przyleciał z USA, wręczył tę nagrodę Danucie i Stanisławowi Ignaciukom. "Najwięcej przyjemności zrobiło nam to, że dostaliśmy to wyróżnienie od Edwarda. Biorąc pod uwagę jego działalność patriotyczną nasz wkład był bardzo mały w tej jego pracy, myśmy tylko przechowali jego materiały. Nie czujemy się bohaterami" – powiedzieli uhonorowani.

Stanisława Imiołek to była więźniarka niemieckich nazistowskich obozów koncentracyjnych w Pustkowie, Ravensbrück, Oranienburgu i Sachsenhausen. Stanisława Imiołek urodziła się 30 maja 1923 w Rzeszowie w rodzinie Chlebickich. W 1939 roku zrobiła małą maturę. W czasie okupacji niemieckiej pracowała w zakładzie fotograficznym. Jej starszy brat, Edward, zaangażowany był w konspirację. 15 maja 1943 cała rodzina została aresztowana przez gestapo i przewieziona do więzienia na zamku w Rzeszowie. Brata rozstrzelano, ojciec został wysłany do Auschwitz-Birkenau, gdzie po kilku miesiącach zginął w komorze gazowej, a Stanisława Imiołek wraz z matką trafiła do obozu pracy przymusowej w Pustkowie koło Dębicy. Tam pracowała w pralni, a następnie w szwalni. W lipcu 1944 nastąpiła ewakuacja obozu, kobiety więźniarki wywieziono do Ravensbrück. Tam Stanisława Imiołek poddana została eksperymentom pseudomedycznym (zastrzyki wywołujące bezpłodność); skierowano ją do ciężkich prac ziemnych, kopania darni, melioracji. Pod koniec września 1944 wywieziona wraz z matką do Oranienburga - filii obozu w Ravensbrück - gdzie pracowały w fabryce zbrojeniowej. 15 marca 1945 przeżyły bombardowanie fabryki i obozu przez aliantów, a następnie 12-dniowy "marsz śmierci". 2 maja więźniarki zostały wyzwolone przez armię angielską i przewiezione do koszar wojskowych w Schwerinie. 9 maja Stanisława Imiołek poznała tam swojego przyszłego męża, który był więźniem Auschwitz od 1940 roku. Razem trafili do obozu przejściowego w Lubece, a w grudniu 1945 wrócili do Polski, zamieszkali w Rzeszowie. Od początku oboje działali w Związku Byłych Więźniów Politycznych, a do dnia dzisiejszego Stanisława Imiołek pełni zaszczytną funkcję prezesa Polskiego Związku Byłych Więźniów Politycznych Hitlerowskich Więzień i Obozów Koncentracyjnych Koła Terenowego w Rzeszowie. 14 czerwca 2020 r. Stanisława Imiołek wraz z innymi członkami Polskiego Związku Byłych Więźniów Politycznych Hitlerowskich Więzień i Obozów Koncentracyjnych z Koła Rejonowego w Rzeszowie, brała udział w rzeszowskich uroczystościach upamiętniających pierwszą deportację Polaków do Auschwitz odbyły się przed Pomnikiem Pamięci Ofiar Niemieckich Nazistowskich Obozów Koncentracyjnych na cmentarzu Wilkowyja oraz na grobach więźniów KL Auschwitz. Podczas swojego długiego życia Stanisława Imiołek pracowała, jako kasjerka, urzędniczka, księgowa.

Zbigniew Iwaniuk - działacz solidarności od 1980 r., uczestnik strajku w Stoczni Gdańskiej .W 1981 roku internowany w Iławie, dwa lata poźniej aresztowany. Inicjator i współzałożyciel Tajnego Kolejowego Komitetu Koordynacyjnego Obszaru Północnego „Solidarności”, redaktor i drukarz podziemnych pism. W późniejszych latach przewodniczący Okręgowej Sekcji Kolejarzy „Solidarności” w Gdańsku . Od 1988 roku współorganizował uroczystości w rocznicę wybuchu II wojny światowej w Szymankowie i Tczewie . Laureat Drzwi do Wolności Festiwalu Filmowego NNW. Uhonorowanie wręczono podczas Retrospektywy Festiwalu NNW w Starogardzie Gdańskim w 2023 roku.

Nikołaj Iwanow urodził się 30 grudnia 1948 w Brześciu. W 1971 r. został absolwentem Białoruskiego Uniwersytetu Humanistycznego w Mińsku. W 1977 r. uzyskał tam stopień doktora. W 1989 r. habilitował się. Od 1978 r. okresowo zatrudniany był w Polsce, głównie na Uniwersytecie Wrocławskim. W latach 1970–1971 pracował jako dziennikarz w Rozgłośni Radia Białoruskiego w Mińsku. Od 1971 do 1973 r. odbywał zasadniczą służbę wojskową w Armii Radzieckiej. Obecnie pracuje w Zakładzie Historii Najnowszej Instytutu Historycznego Uniwersytetu Opolskiego oraz Studium Europy Wschodniej Uniwersytetu Warszawskiego. W 2015 jego książka pt. Zapomniane ludobójstwo. Polacy w państwie Stalina. „Operacja polska” 1937–1938 została nominowana do Nagrody Historycznej im. Kazimierza Moczarskiego. W latach 1989–2004 redaktor Radio Wolna Europa – Radio Swoboda w Monachium i Pradze. Pracował w redakcjach białoruskiej i północno-kaukaskiej. Autor ponad 100 prac naukowych i setek publicystycznych wydanych w Polsce, Rosji, na Białorusi, Wielkiej Brytanii, Stanach Zjednoczonych, Niemczech, Finlandii, Izraelu i na Ukrainie. Za pracę „Pierwszy naród ukarany. Polacy w Związku Radzieckim 1921–1939” został uhonorowany wieloma polskimi i międzynarodowymi nagrodami, wśród których znalazły się m.in.: nagroda „Polityki”. W latach 70. był związany z kolportującym wydawnictwa niezależne środowiskiem opozycyjnym z Moskwy. Na przełomie 1979 i 1980 r. był uczestnikiem formowania Grupy Młodych Socjalistów w ZSRR. Był autorem „Odezwy Komitetu założycielskiego wolnych związków zawodowych w ZSSR” na I Zjazd „Solidarności”, która doprowadziła do powstania słynnego Posłania do ludzi pracy Europy Wschodniej. W 1984 zamieszkał w Polsce, gdzie ożenił się z wrocławską działaczką „Solidarności” i współpracował z Solidarnością Walczącą Kornela Morawieckiego. 20 maja 1990 r. doprowadził do powołania organizacji społecznej Stowarzyszenie „Straż Mogił Polskich na Wschodzie”, zajmującej się wyszukiwaniem, dokumentowaniem i upamiętnianiem miejsc martyrologii Polaków i innych obywateli polskich na Wschodzie. Honorowy członek „Związku Polaków na Białorusi”. Założyciel wrocławskiego oddziału „Wspólnoty Polskiej”. Wiceprezes oddziału przez dwie kadencje. Od roku 2009 przewodniczący zarządu Fundacji „Za Wolność Waszą i Naszą”.