Tadeusz Kazimierz  Żabczyński urodził się 30 marca 1954 roku w Gdańsku. W 1969 r. ukończył Szkołę Podstawową nr 11 w  Gdańsku. W latach 1978–1980 był działaczem Wolnych Związków Zawodowych Wybrzeża, w grupie z gdańskiej dzielnicy Stogi z Lechem Wałęsą i innymi, był kolporterem wydawnictw KSS KOR, WZZ w Gdańsku, Gdyni, Tczewie, Słupsku, uczestnikiem spotkań samokształceniowych organizowanych m.in. w  mieszkaniu Anny Walentynowicz, niezależnych obchodów rocznic. W styczniu 1980 dwukrotnie zniszczył przy siedzibie Elektromontażu w Gdańsku przez zamalowanie tablic propagandowo-wyborczych przed wyborami do Sejmu PRL. 13 sierpnia 1980 r. był drukarzem ulotek informujących o zwolnieniu A. Walentynowicz z pracy w Stoczni Gdańskiej i wzywające do jej obrony. 14 grudnia 1980 r. rozrzucał ulotki przed III bramą Stoczni. W dniach 14–31 sierpnia 1980 był uczestnikiem strajku w SG i drukarzem w strajkowej drukarni. Od grudnia 1980 r. pracował w drukarni Zarządu Regionu w  Gdańsku. 13 grudnia 1981 r. został internowany i osadzony w Ośrodku Odosobnienia w Strzebielinku. Na wolność wyszedł 24 lipca 1982 r. Zmarł 22 listopada 2015 w Gdańsku. Opracowano na podstawie Encyklopedii Solidarności oraz innych źródeł historycznych. 

Janina Żabkiewicz. Pani Janina Żabkiewicz 17 grudnia 1970r. aktywnie uczestniczyła w tragicznych wydarzeniach, dołączając do tłumu protestujących Polaków przeciwko władzy komunistycznej. Szli Świętojańską, co chwila zatrzymywani przez zomowców. Krzyczeli “Suche bułki dla Gomółki”, “mordercy”, “hitlerowcy” i wolno posuwali się do przodu. Mężczyźni, którzy nieśli drzwi z ciałem, co jakiś czas zmieniali się, wszyscy mieli gołe głowy, bo w pewnym momencie ktoś z tłumu krzyknął: “czapki z głów!”. “Szłam z innymi młodymi kobietami i prowadził nas dźwięk walenia w metalowe tarcze. Walili zomowcy stojący w bocznych ulicach, czekający, żeby zagrodzić nam drogę.” – tak zapamiętała to Pani Janina. Gdy dotarli do gmachu Rady Narodowej nagle nadleciał helikopter, który wyrzucał petardy, a na dodatek z bocznej ulicy wyszli uzbrojeni zomowcy z tarczami. Było południe, ale od gazu petard było ciemno, szaro. Przerażeni ludzie zaczęli się rozbiegać, ktoś padł na kolana, ktoś leżał i jęczał, ktoś się czołgał, próbował uciekać”. Pani Janina nagle poczuła uderzenie w plecy pałką zomowca. Miała wtedy 23 lata, nie była działaczką, ale nie zastanawiała się ani chwili czy dołączyć do idących, to był odruch. Bez wątpienia Janina Żabkiewicz należy do osób, które poprzez swoją walkę o niepodległość przyczyniły się do odzyskania suwerenności Polski oraz poczucia tożsamości narodowej Polaków. Na archiwalnej fotografii gdzie na drzwiach niesiony jest Janek Wiśniewski, mała dziewczynka niedaleko to właśnie pani Janina. Laureatka Drzwi do Wolności 14. Festiwalu Filmowego NNW.

Rodzina Państwa Żebrowskich - mieszkali w Gutkowie k. Sońska, prowadzili duże gospodarstwo produkując w nim znaczne ilości żywności. W czasie wojny Piotr Żebrowski został w konspiracji odpowiedzialnym za zaopatrywanie Warszawy w żywność , w Armii Krajowej do której należał Piotr i jego synowie Zygmunt i Józef również zajmowali się sprawami aprowizacyjnymi. Rankiem 4 sierpnia 1944r. gospodarstwo Państwa Żebrowskich zostało otoczone przez Gestapo i bardzo liczne oddziały ukraińskie z SS Galicja. Na samym początku tej obławy zastrzelono dwóch żołnierzy AK ukrywających się u Państwa Żebrowskich. Następnie w ręce oprawców wpadli bracia Zygmunt i Józef. Józefowi udało się zbiec. Ich ojciec Piotr Żebrowski znajdował się wtedy poza zasięgiem wroga. Był bezpieczny, ale jako maż i ojciec poddał się chcąc ratować ich i być z resztą rodziny. Piotr Żebrowski z synem Zygmuntem byli w bestialski sposób katowani przez żołnierzy ukraińskich, związani drutem , powieszeni na belkach i bici do utraty przytomności. Pod wieczór wykonano na nich wyrok śmierci przez powieszenie. Ich ciała rozkazem Niemców przez 7 dni ku przestrodze dla innych wisiały na drzewie. Po tym czasie zostali po cichu pochowani na okolicznym cmentarzu w Łopacinie wraz z dwoma zastrzelonymi a ukrywającymi się w ich gospodarstwie AK-owcami. Józef Żebrowski , któremu udało się uciec wstąpił do oddziału Mieczysława Dziemieszkiewicza ps. „Rój” gdzie w plutonie zabezpieczającym miał pseudonim „Orlik”. Zmarł w Ciechanowie w 1999 roku.

Bogdan Żurek urodził się 17 lipca 1949 roku w Bartoszycach. W 1968 roku ukończył Technikum Kolejowe w Olsztynie. W latach 1971–1982 pracował jako traser oraz mistrz bezpośredniej produkcji w Stoczni Gdańskiej. 25 czerwca 1976 roku uczestniczył w strajku w stoczni, a w latach 1978–1979 był uczestnikiem niezależnych obchodów rocznicy Grudnia 1970 w Gdańsku. W sierpniu 1980 roku uczestniczył w strajku w Stoczni Gdańskiej. Od września 1980 r. działał w „Solidarności”; był m.in. członkiem Komitetu Założycielskiego na swoim Wydziale a następnie Komisji Wydziałowej; a od maja 1981 roku pełnił funkcję przewodniczącego Komitetu Obrony Więzionych i Represjonowanych za Przekonania przy Komisji Zakładowej. 13 grudnia 1981 roku został internowany i przetrzymywany w Ośrodkach Odosobnienia w Opolu i w Nysie. Na wolność wyszedł 24 lipca 1982 roku i natychmiast wyjechał do Republiki Federalnej Niemiec. W latach 1982–1992 był współpracownikiem Rozgłośni Polskiej Radia Wolna Europa, autorem licznych artykułów w prasie emigracyjnej oraz w latach 1982-1993 działaczem emigracyjnej Polskiej Partii Socjalistycznej, m.in. był wiceprzewodniczącym Centralnego Komitetu Zagranicznego. W latach 1982-1988 był członkiem Rady Narodowej RP. Bardzo aktywnie działał również społecznie, m.in. był współzałożycielem Klubu Niezależnej Myśli Politycznej im. Juliusza Mieroszewskiego w Monachium. Od 2014 roku przebywa na emeryturze. Opracowano na podstawie Encyklopedii Solidarności oraz innych źródeł historycznych.