Zbigniew Has ps. "Wilczek". W trakcie II Wojny Światowej był świadkiem Rzezi Wołyńskiej. służył w szeregach Zrzeszenia „WiN” jako łącznik, zwiadowca oraz kolporter prasy i amunicji. Brał udział w akcjach sabotażowych i dywersyjnych przeciwko aparatowi bezpieczeństwa PRL. Jest członkiem Stowarzyszenia Społeczno-Kombatanckiego Zrzeszenia Wolność i Niezawisłość oraz Światowego Związku Żołnierzy AK. Z jego inicjatywy powstał na Cmentarzu Komunalnym w Słupsku Krzyż Wołyński, ufundował tablice upamiętniające „Żołnierzy Wyklętych” . Laureat Sygnetu Niepodległości Festiwalu Filmowego NNW. Odznaczenie wręczono podczas Retrospektywy Festiwalu NNW w Starogardzie Gdańskim w 2023 roku.

Waldemar Hau urodził się w 1952 roku w Warszawie. W 1976 roku po czerwcowych strajkach w Ursusie, Radomiu i Płocku, w odpowiedzi na represje wobec robotników, stworzył wraz z kilkoma innymi, odważnymi osobami, organizację oporu o charakterze zbrojnym. W 1980 roku znalazł się w 4-osobowej grupie inicjującej powstanie NSZZ „Solidarność” w Iłowskim SKR. Była to jedyna organizacja związkowa „Solidarności” na terenie całej gminy. Po wprowadzeniu stanu wojennego kilkakrotnie przechodził domowe rewizje, w trakcie których poszukiwano u niego podziemnej prasy i urządzeń nadawczych.

Radosław Hejnowicz urodził się 14 października 1964 roku we Wrocławiu. Ukończył Liceum Zawodowe Mechaniczno-Elektryczne we Wrocławiu (1984), jest absolwentem Wydziału Gospodarki Narodowej Akademii Ekonomicznej we Wrocławiu (1989). Wiosną 1980 r. uczestniczył w akcji rozklejania plakatów, wzywających do bojkotu wyborów Sejmu PRL. Od 13 grudnia 1981 r. był uczestnikiem protestów ulicznych, kolporterem prasy niezależnej. Od stycznia 1982 organizował podziemną poligrafię oraz był drukarzem ulotek i plakatów. W maju 1982 r. współzakładał Polską Niezależną Organizację Młodzieżową, a w latach 1982-1983 był uczestnikiem demonstracji i starć z ZOMO na ulicach Wrocławia. W grudniu 1982 był redaktorem podziemnego pisma „Młodzież”, a w 1983 współzałożycielem Wydawnictwa im. Grzegorza Przemyka. W 1983 r. uczestniczył w szkoleniach dla drukarzy przeprowadzonych przez Solidarność Walczącą. Od przełomu lat 1983/1984 był liderem PNOM. Z kolei od 1985/1986 udostępniał mieszkanie na potrzeby poligrafii Solidarności Walczącej, następnie Niezależnej Oficyny Studenckiej. Od 1985 r. ponownie był kolporterem prasy podziemnej, m.in. „Z dnia na dzień”, „Solidarności Walczącej”. W maju 1989 r. uczestniczył w strajku okupacyjnego na AE. Opracowano na podstawie Encyklopedii Solidarności oraz innych źródeł historycznych. 

Jerzy Hendzel urodził się 1 lipca 1949 roku w Zawidowie k. Zgorzelca. W 1999 r. zdał maturę w LO w  Zgorzelcu. Od 1978 do stycznia 1998 r. pracował jako mistrz ślusarz narzędziowy i spawacz w Famago w Zgorzelcu. Od września 1980 r. działał w „Solidarności”. Od lutego 1982 do 1987 r. był członkiem Tajnej Komisji Zakładowej w Famago”. 31 sierpnia 1982 był współorganizatorem i uczestnikiem demonstracji w Zgorzelcu, a w latach 1982–1987 był zaprzysiężonym członkiem Oddziału Solidarności Walczącej w Zgorzelcu. W okresie od 1982 do 1985 był współzałożycielem, autorem i drukarzem podziemnego zakładowego pisma „Fama”. W latach 1982–1985 był kolporterem podziemnych pism i książek, które sprowadzał do Zgorzelca z Wrocławia i Bielska-Białej, m.in. „Z Dnia na Dzień”, „Solidarności Walczącej”, „Famy”, „Zgorzeliny”, „Tygodnika Mazowsze”, „Wiadomości Bieżących”, „Zeszytów Literackich”. Wielokrotnie represjonowany przez SB. W latach 1983–1986 uczestniczył w mszach za Ojczyznę w kościele św. Bonifacego w Zgorzelcu. Opracowano na podstawie Encyklopedii Solidarności oraz innych źródeł historycznych. 

Marta Herburt urodziła się 29 lipca 1948 r. w Czerniewicach. Działała w „Solidarności” w Inwestprojekcie. Po wprowadzeniu stanu wojennego wraz z mężem Andrzejem działała w podziemiu. Współorganizatorka (razem z Barbarą Gruszczyńską i mężem) pomocy dla rodzin osób internowanych i więzionych, m.in. Stefana Niesiołowskiego, Andrzeja Słowika, Jerzego Dłużniewskiego i Ryszarda Miedzianko. W latach 1982-1989 była hurtowym kolporterem wydawnictw niezależnych. Korzystając z kontaktów zawodowych zorganizował stałe dostawy bibuły z Warszawy (raz w tygodniu), Lublina (przez Jacka Królikiewicza) i Wrocławia (przez Danutę Pietrulewicz). Dystrybutor prasy, m.in.: „Tygodnika Mazowsze”, „Woli”, „PWA”, „Z Dnia na Dzień”, „Solidarności Walczącą (Wrocław”), tytułów łódzkich, książek („Krąg”, „NOWA”, „Oficyna Liberałów”, Wydawnictwo „Antyk” i inne), znaczków poczty podziemnej, pocztówek, kalendarzy itd. Projektant (wraz z żoną) winiet pism łódzkich, znaczków, kalendarzy, pocztówek, transparentów dla KPN oraz sztandaru łódzkiej „Solidarności” poświęconego przez Jana Pawła II w Łodzi w czerwcu 1987 r. Współpracownik łódzkiego oddziału „Solidarności Walczącej” (1986-1989) w zakresie kolportażu.

Czesław Hernas urodził się 12 lipca 1928 roku w Sokalu. W 1951 r. ukończył filologię polską na Uniwersytecie Wrocławskim, w 1960 uzyskał doktorat, w 1964 habilitację, a od 1971 był profesorem nadzwyczajnym, od 1976 zwyczajnym. W latach 1971-1985 był dyrektorem Instytutu Filologii Polskiej UWr, kierownikiem problemowym zespołu Polska kultura narodowa, jej tendencje rozwojowe i percepcja (1975-1982). Od 1977 r. był współpracownikiem Uniwersytetu Latającego, Towarzystwa Kursów Naukowych, wrocławskiego Studenckiego Komitetu Solidarności, Komitetu Samoobrony Społecznej Ziemi Dolnośląskiej. Był autorem artykułów w pismach niezależnych, m.in. w „Biuletynie Dolnośląskim”. Od jesieni 1980 r. współtworzył „Solidarność” na UWr i prowadził wykłady dla strajkujących studentów. W 1981 r. był uczestnikiem Kongresu Kultury Polskiej. 13 grudnia 1981 został internowany w Ośrodku Odosobnienia we Wrocławiu i w Grodkowie, a 24 lipca 1982 r. zwolniony. W 1983 r. był współtwórcą pisma „Obecność”. Jako członek Senatu UWr występował w obronie represjonowanych studentów i pracowników naukowych, uczestniczył w protestach społecznych, wiecach i demonstracjach, był sygnatariuszem szeregu petycji i uczestnikiem niezależnego życia kulturalnego. 28 listopada 1985 r. został odwołany ze stanowiska dyrektora Instytutu Filologii Polskiej UWr. Był autorem kilkuset artykułów naukowych, kilkudziesięciu opracowań Biblioteki Narodowej, książek głównie z zakresu historii literatury i folklorystyki, podręcznika akademickiego „Barok” (1972) i książek naukowych. Zmarł 11 grudnia 2003 roku we Wrocławiu. Opracowano na podstawie Encyklopedii Solidarności oraz innych źródeł historycznych. 

Adam Hodysz. urodził się 21 października 1940 roku w Warszawie. W 1964 został absolwentem matematyki w Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Gdańsku. W latach 1964-1974 był oficerem kontrwywiadu, następnie w latach 1975-1984 oficerem Wydziału Śledczego Komendy Wojewódzkiej MO w Gdańsku. W grudniu 1978 r. nawiązał kontakt z opozycją przez Aleksandra Halla, którego następnie informował o metodach działania Służby Bezpieczeństwa, planowanych zatrzymaniach, tajnych współpracownikach w strukturach opozycji i „Solidarności” i dzięki jego informacjom udało się zdemaskować wielu z nich. 12 grudnia 1981 r. ostrzegł A. Halla, o szybkim wprowadzeniu stanu wojennego. Po 13 grudnia 1981 r. utrzymywał kontakt z ukrywającym się Bogdanem Borusewiczem. 24 października 1984 r. został aresztowany i konsekwentnie odmawiał zeznań. Został skazany na sześć lat pozbawienia wolności. 30 grudnia 1988 r. został warunkowo zwolniony. Po 1990 r. był m.in. w latach 1990-1993 i ponownie 1996-2000 szefem Delegatury UOP w Gdańsku. 28 maja 1992 r. przekazał ministrowi spraw wewnętrznych Antoniemu Macierewiczowi akta tajnego współpracownika „Bolka” dotyczące urzędującego wówczas Prezydenta RP Lecha Wałęsy. Od 2001 r. jest na emeryturze. Opracowano na podstawie Encyklopedii Solidarności oraz innych źródeł historycznych.