Jeszcze w tym roku powstanie film o mazurskiej działaczce i pisarce Emilii Sukertowej-Biedrawinie – poinformowało Muzeum Pogranicza w Działdowie. „Mazurska Emilia” będzie 45-minutowym fabularyzowanym dokumentem, opowiadającym m.in. o działalności głównej bohaterki w Działdowie w latach 1920-39. Zdjęcia mają się rozpocząć w marcu.
Muzeum ma pieniądze na zdjęcia i muzykę, stara się jeszcze o fundusze na postprodukcję, czyli końcowy etap realizacji filmu. Placówka pozyskała ponad 53 tys. zł z Instytutu Dziedzictwa Myśli Narodowej im. Romana Dmowskiego i Ignacego Jana Paderewskiego, z programu Fundusz Patriotyczny – Niepodległość po polsku.
Muzeum realizuje film wspólnie z Instytutem Północnym im. Wojciecha Kętrzyńskiego w Olsztynie, uznawanym za spadkobiercę Instytutu Mazurskiego, którym po II wojnie światowej kierowała Sukertowa-Biedrawina.
Kim była Emilia Sukertowa-Biedrawina?
Emilia Sukertowa-Biedrawina (1887-1970) przez większość życia związana była z regionem Warmii i Mazur. Pisarka, działaczka społeczno-oświatowa oraz turystyczna, członek Związku Literatów.
Przed 1914 brała udział w tajnym Towarzystwie Równouprawnienia Kobiet, które później działało legalnie jako Stowarzyszenie Umysłowo Pracujących Kobiet.
Po ślubie osiadła w Działdowie. W 1927 r. doprowadziła do powstania tam Muzeum Mazurskiego , poprzednika obecnego Muzeum Pogranicza. Muzeum znajdowało się w Mazurskim Domu Ludowym założonym 3 grudnia 1922 roku. Była to pierwsza tego typu instytucja poświęcona ludności mazurskiej. Celem Muzeum stało się zachowanie od zniszczenia wszelkich elementów mazurskiej tradycji i kultury. Pani Emilia była jego kustoszem. Eksponatów poszukiwano przede wszystkim na mazurskich wsiach, w domach rodzinnych, wśród sąsiadów, krewnych i znajomych. Sama Emilia Sukertowa-Biedrawina zdołała zebrać np. sto kilkadziesiąt zabytkowych kafli będących niezwykłą formą ludowego rzemiosła. Najstarszy z nich pochodził z 1806 roku. Zadbała także o przygotowanie plansz przedstawiających tradycyjne ubiory ludowe noszone w okolicach Działdowa. Historia kafli jest niezwykła , bowiem pod koniec sierpnia 1939 roku zakopano je w pobliskim ogrodzie. Niestety po wojnie nie udało się ich odnaleźć. Dopiero w latach 70. XX wieku część z nich oznaleziono na strychu budynku, w którym mieściła się placówka.
W Działdowie Biedrawina utworzyła też w 1929 r. Towarzystwo Przyjaciół Mazur, prowadziła koło krajoznawcze i organizowała kursy rolniczo-gospodarskie dla dziewcząt, które przekształciły się w 1930 r. w Państwową Szkołę Rolniczą Żeńską w Malinowie.
Jej literackim debiutem była wydana w 1923 r. książka „Legendy mazurskie”. W latach 1923-33 publikowała artykuły, głównie o historii regionu w „Gazety Mazurskiej” – była jej redaktorem naczelnym. W latach 1924-38 była redaktorem „Kalendarza dla Mazurów”, a w latach 1957-65 kwartalnika „Komunikaty Mazursko-Warmińskie”.
Źródło: Muzeum Pogranicza w Działdowie, dzieje.pl