Ludwik Hirszfeld mógłby swoim życiorysem obdzielić kilku bohaterów. W jego losach odbija się historia pierwszej połowy XX wieku. Lekarz, naukowiec, idealista. Zapomniany bohater. 12 lutego godz. 20:00 w warszawskim kinie Iluzjon odbyła się premiera filmu “Mensch” w reż. Pawła Wysoczańskiego, filmu o Ludwiku Hirszfeldzie.
Lekarz, naukowiec, idealista. Zapomniany bohater. Znany w świecie bardziej niż w Polsce. Naukowiec „od krwi”, którą świat podzielił na „lepszą” i „gorszą”. Kosmopolita, który mógł kontynuować karierę naukową w Szwajcarii, ale wybrał Polskę. Mógł wykładać w Ameryce tuż po wojnie, ale wrócił do Polski. Jego losy w warszawskim getcie są przejmujące. Małżeństwo Ludwika Hirszfelda z żoną Hanną to być może najważniejszy wybór jakiego dokonał w życiu.
Po projekcji filmu odbyło się spotkanie z reżyserem Pawłem Wysoczańskim oraz konsultantem filmu prof. Marcinem Czerwińskim.
„Mensch” to pierwszy pełnometrażowy film o Ludwiku Hirszfeldzie. W filmie znajdują się nigdy wcześniej nieprezentowane materiały archiwalne, wypowiedzi najważniejszych polskich, amerykańskich , niemieckich, szwajcarskich, serbskich naukowców. Akcję filmu budują inscenizacje, dzięki którym przenosimy się w rzeczywistość w której żył Hirszfeld: w wiele rzeczywistości, ponieważ „nasz” Hirszfeld był w istocie obywatelem świata.
– mówią twórcy filmu.
Kim był profesor Ludwik Hirszfeld?
Ludwik Hirszfeld (ur. 5 sierpnia 1884 w Warszawie, zm. 7 marca 1954 we Wrocławiu) – polski lekarz, bakteriolog i immunolog, twórca polskiej szkoły immunologicznej oraz nowej dziedziny nauki – seroantropologii.
Uzyskał doktorat za pracę na temat aglutynacji, habilitację zaś (w wieku 30 lat) za pracę nad związkiem zjawisk odpornościowych i krzepliwości krwi. Pracował w Instytucie Badań Raka w Heidelbergu oraz w Zakładzie Higieny uniwersytetu w Zurychu. W czasie I wojny światowej uczestniczył w zwalczaniu epidemii tyfusu plamistego w Serbii oraz uczestniczył w organizowaniu tamtejszej służby zdrowia.
W 1926 habilitował się po raz drugi na Uniwersytecie Warszawskim jako bakteriolog i immunolog. Od 1930 członek czynny Towarzystwa Naukowego Warszawskiego. W 1931 roku został profesorem.
Podczas obrony Warszawy we wrześniu 1939 zorganizował w mieście ośrodek przetaczania krwi. Został zmuszony do zamieszkania w getcie warszawskim. Prowadził tam wykłady, pracował naukowo, a także – dzięki szczepionce przekazanej przez prof. Rudolfa Weigla ze Lwowa, nielegalnie przemyconej do getta – leczył chorych na tyfus plamisty. W lipcu 1942 dzięki pomocy rodziny Potockich uciekł z getta na stronę aryjską.
Po wyzwoleniu Lublina w 1944 brał udział w tworzeniu Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej[2]. W 1945 przeniósł się do Wrocławia i podjął pracę na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Wrocławskiego
W 1950 r. był nominowany do nagrody Nobla w dziedzinie medycyny za wyjaśnienie zagadki zjawiska konfliktu serologicznego między matką a płodem.
Źródło: FINA, Kino Iluzjon, Wikimedia commons.